ای کاش همه ی انسان ها مثل آقای محسنی و هم قطارانش از همان کودکی خود را در مبارزه می دیدند تا هم زودتر بزرگ شوند و هم بیشترین لذت را از زندگی خود ببرند که گویا هیچ چیز شیرین تر و لذت بخش تر از مبارزه آفریده نشده است!