بی‌تابی‌های مادرانه وجود داشت. چشم‌انتظاری همیشه بود، دلتنگی وجود داشت. مادر هر لحظه و هر روز در انتظار رسیدن خبری بود. اسماعیل فرزند نمونه خانواده بود. دوری او برای ما هم سخت بود، اما او لایق شهادت بود. در نهایت هم پیکرش در سال ۷۲ شناسایی شد و به آغوش خانواده بازگشت
