هشت‌دی: سید محمد شفیعی فعال رسانه‌ای گیلان در یادداشتی نوشت: در موقع پیروزی طالبان در افغانستان، ایران بهترین موضع را اتخاذ کرده و در حالی که خود در مرزهای شمال‌غربی‌اش در حال تنش با باکو بود، در مسائل همسایه شرقی خود دخالت نکرد. کما اینکه از داخل و خارج بر ایران فشار وارد شد تا از احمد‌مسعود فرزند احمد‌شاه مسعود که در مقابل طالبان ایستادگی کرده بود حمایت کند.

اما چرا ایران از پنجشیری‌ها حمایت نمی‌کند؟

اسطوره پنجشیری‌ها کسی نیست جز احمد‌شاه مسعود و همین سخنان آنها در رابطه با مقاومت و سربلندی، نشات گرفته از وی می‌باشد. اما همین احمدشاه مسعود با حمایت‌های ایران به چنین جایگاهی دست یافت و جمهوری‌اسلامی برادری خود را سابقا ثابت‌کرده است.

اما کِی و کجا؟ زمانی که در مبارزه با شوروی‌سابق، ایران از آموزش سلاح برای گروه‌های مردمی افغانستان دریغ نکرد. اما هدف از این کمک‌ها در مبازه با شوروی و‌‌‌… جلوگیری از تجزیه افغانستان بوده و نه کمک به جنگ‌داخلی و چندین پارچه کردن افغانستان.

پنجشیری‌ها خود را حکومتی مستقل از افغانستان می‌دانند و سرود و پرچم و…. مخصوص به خود را دارند و حتی می‌گویند ما خراسانی هستیم‌ و به همین دلیل پرچمی غیر از پرچم افغانستان دارند و حال فرقی نمی‌کند دولت در افغانستان تحت کنترل اشرف‌غنی باشد یا طالبان یا شوروی و آمریکا!
با خروج نیروهای خارجی از افغانستان دیگر شرایط مثل گذشته نیست. البته تاریخ افغانستان در بیست‌و‌اندی‌ سال گذشته نشان داده که حکومت وابسته به غرب در بهترین‌حالتش یک‌هفته بیشتر دوام نمی‌آورد و در زمان خطر پول بر غیرت، ناموس و خاک چیره می‌شود و به پلک‌زدنی آنچه را که برای مردم و فرهنگ شرقی ارزش تلقی می‌شود را می‌فروشند!

هرگونه اقدام علنی و مستقیم ایران برای حمایت از پنجشیر به تجزیه افغانستان منجر می‌شود.

اما چرا مسیح علینژاد، و امثالهم از پنجشیر حمایت می‌کنند؟ بخاطر مظلومیت یا بخاطر مقدمه‌چینی برای تجزیه ایران و بحث ترکستان، کردستان و لرستان مستقل! کما اینکه فهیم‌دشتی سخنگوی دولت خودمختار پنجشیر از لزوم تجزیه ایران و حکومت مستقل کردستان حمایت‌کرده است.

افغانستان بیش‌ از هر چیز دیگری به امنیت و ثبات و گفتگو نیاز دارد و نه حمایت از جنگ‌ داخلی که ثمره‌اش صدپاره کردن افغانستان است؛ پس بهتر است به توئیت احمد‌مسعودِ پسر با دید منطقی نگاه کنیم و نه احساسی.

اما خُرده‌ای که به خودمان باید بگیریم این است که چرا زمانی که طالبان هنوز قدرت را به دست نگرفته بود و نمایندگانش در حال رفت‌‌ و‌ آمد به ایران بودند و چه در ابتدای کار قدرت را به دست گرفتند و با بحران‌ مشروعیت روبرو بودند از فرصت لازم جهت کسب امتیاز و پیشبرد منافع‌مان استفاده نکردیم تا کار به سمت درگیری مرزی و توئیت کنایه‌آمیز احمد‌مسعود برسد.

در باب سیاست‌های اتخاذی ایران در چند روز اخیر نیز باید گفت؛ سیاست عرصه عقلانیت است و نه عرصه احساسات، اگر ایران جنگ گسترده‌ای را با طالبان آغاز کند و هزاران کشته و خسارات فراوان بر جای بگذارد، عده‌ای می‌گویند شما کشور را به جنگ کشاندید و اگر سعی کند سیاست‌هایی دست به مدارا بزند باز همان عده می‌گویند که مماشات کرده‌اید، در حالی که سیاست جای عقلانیت عقلاست، در عصر ما سیاست‌توئیتری شده است و با یک توئیت، موجی از هجمه‌ها آغاز می‌شود.

از سوی دیگر باید مراقب کسانی که دست به توجیه طالبان می‌زنند، بود. توسعه طالبان برای آینده منطقه بسیار خطرناک می‌باشد. مذاکره با طالبان برای تحقق دولت‌ جدید و جلوگیری از جنگ و خونریزی لازم است، اما توجیه گذشته طالبان، کاری بسیار خطرناک می‌باشد.

اکنون برخی صحبت از اقدام قاطع و حمله به طالبان می‌کنند. باید از آنها پرسید این مطلب برگرفته از کدام جهان‌بینی است؟ آیا از تبعات آن آگاه هستند؟

دستگاه سیاست‌خارجی باید به دور از هیاهو و توجه به احساسات توئیتری به دنبال حل مشکلات فعلی با طالبان و احقاق حقابه هیرمند ایران باشد.