به گزارش هشت‌دی دکتر فابیان کرواگن (Fabian Kerwagen) پژوهشگر این مطالعه، از مرکز جامع نارسایی قلبی در بیمارستان دانشگاه وورزبورگ آلمان در این باره گفت: حمایت اجتماعی به افراد در مدیریت شرایط طولانی‌مدت کمک می‌کند. همسران ممکن است به پایبندی به دارو کمک کرده و بیمار را به بهبودی تشویق و به ایجاد رفتارهای سالم‌تر کمک کنند که همه این موارد می‌تواند بر طول عمر تأثیر بگذارد.

 در این مطالعه، بیماران مجرد تعاملات اجتماعی کمتری نسبت به بیماران متأهل نشان دادند و برای مدیریت نارسایی قلبی خود اعتمادبه‌نفس نداشتند. ما در حال بررسی هستیم که آیا این عوامل می‌توانند تا حدی ارتباط با بقا را توضیح دهند.

 مطالعات قبلی نشان داده است که مجرد بودن، هم در جمعیت عمومی و هم در بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر، شاخصی کمتر مطلوب دارد. مطالعه جدید شامل ۱۰۲۲ بیمار بستری در بیمارستان بین سال‌های ۲۰۰۴ و ۲۰۰۷ به دلیل نارسایی قلبی بود. از ۱۰۰۸ بیمار ارائه‌کننده اطلاعات در مورد وضعیت تأهل، ۶۳ درصد متأهل و ۳۷ درصد مجرد بودند که ۱۹۵ نفر بیوه، ۹۶ نفر هرگز ازدواج‌نکرده و ۸۴ نفر جداشده بودند.

 در ابتدا، کیفیت زندگی، محدودیت‌های اجتماعی و کارآمدی با استفاده از پرسش‌نامه کاردیومیوپاتی کانزاس‌سیتی، پرسش‌نامه‌ای که به طور خاص برای بیماران مبتلا به نارسایی قلبی طراحی‌شده بود، اندازه‌گیری شد. محدودیت اجتماعی به میزانی اشاره دارد که علائم نارسایی قلبی بر توانایی بیماران در تعامل اجتماعی، مانند دنبال‌کردن سرگرمی‌ها و فعالیت‌های تفریحی یا ملاقات با دوستان و خانواده تأثیر می‌گذارد. خودکارآمدی درک بیماران از توانایی آن‌ها برای جلوگیری از تشدید نارسایی قلبی و مدیریت عوارض را توصیف می‌کند.

 نتایج پژوهش‌ها نشان داد: بین بیماران متأهل و مجرد از نظر کیفیت کلی زندگی یا خلق افسرده تفاوتی وجود نداشت. بااین‌حال، گروه مجرد در مقایسه با گروه متأهل از نظر محدودیت‌های اجتماعی و خودکارآمدی نمره بدتری کسب کردند.

 طی ۱۰ سال پیگیری، ۶۷ درصد از بیماران فوت کردند. مجرد بودن در مقایسه با متأهل با خطرات بالاتری برای مرگ به هر علتی همراه بود. بیماران بیوه بالاترین خطر مرگ‌ومیر را با نسبت خطر ۱.۷۰ و ۲.۲۲ برای همه مرگ‌های قلبی عروقی در مقایسه با گروه متأهل داشتند.

دکتر کرواگن گفت: ارتباط بین ازدواج و طول عمر نشان‌دهنده اهمیت حمایت اجتماعی از بیماران مبتلا به نارسایی قلبی است، موضوعی که در طول همه‌گیری کرونا با فاصله‌گذاری اجتماعی ارتباط بیشتری پیداکردن است. متخصصان بهداشت باید در نظر داشته باشند که از بیماران در مورد وضعیت تأهل و گروه اجتماعی گسترده‌ترشان سؤال کنند و گروه‌های حمایت‌کننده را برای پر کردن شکاف‌های احتمالی توصیه کنند.

 در این میان آموزش بسیار مهم است؛ اما ارائه‌دهندگان خدمات سلامت نیز باید اعتماد بیماران را به توانایی‌های خودمراقبتی را تقویت کنند. ما در حال کاربر روی یک اپلیکیشن سلامت تلفن همراه هستیم که امیدواریم به بیماران نارسایی قلبی در مدیریت روزانه بیماری‌شان کمک کند.

انتهای خبر/