به گزارش هشت‌دی، اخیرا گزارشی منتشر شد که جمعیت هند از جمعیت چین هم پیشی گرفته و با توجه به اینکه نیمی از این جمعیت زیر ۳۰ سال هستند، قرار است با حداکثر استفاده از این امتیاز جمعیتی، این کشور در سال‌های آینده بیشترین رشد اقتصادی را داشته باشد.

بدون شک یکی از مهمترین مولفه‌های قدرت هر کشوری نیروی انسانی است که در حقیقت از آن به سرمایه انسانی تعبیر می‌شود. در کشورهای توسعه یافته، مسئولین و دولتمردان به جهت افزایش این سرمایه و به‌کارگیری صحیح آن در جهت پیشرفت و تعالی جامعه، طرح و برنامه‌هایی را به طور پیوسته در دستور کار خود قرار می دهند.

پر واضح است که این افزایش جمعیت باید با پیش‌بینی نیاز‌های مختلف یک نیروی انسانی کارآمد تحقق یابد توضیح آنکه باید متناسب با آن افزایش، این سرمایه را بارور کرد یا به عبارت دیگر با افزایش مهارت‌های مختلف در دوره تحصیل، افرادی را پروراند که به جای مدرک گرایی صرف، مهارت محور و اصطلاحا همه فن حریف باشند.

به عنوان مثال، کشور هند با برنامه‌ریزی درست با وجود جمعیت ۱۴۰۸۰۰۰۰۰۰ و مساحت ۳۲۸۷۰۰۰ کیلومتر مربع، چهارمین اقتصاد بزرگ دنیا است که این موفقیت را مدیون بهره‌گیری درست از نیروی انسانی زیاد خود می باشد.

آنگاه که در کشوری، تصمیم سازان آن، با مشاوره اشتباه، تصمیم‌گیران را به این نتیجه برسانند که افزایش جمعیت به ضرر کشور است و منابع مالی جهت خدمات‌رسانی به نیروی انسانی کافی نیست؛ می‌توان فرضیه‌های مختلفی را مطرح کرد که اگر با عینک خوش‌بینی به آن نگاه کنیم، فرضیه عدم شناخت مولفه های قدرت‌زا توسط این افراد قوی‌تر است ضمن آن که شرایط وقت کشور در دهه شصت از جهت جنگ و رفاه و آینده‌نگری را در نگاه تصمیم ساز تحت تاثیر قرار داده بود.

این نگاه بسیار ابتدایی بوده چون کشور در آن موقعیت هم از منابع خدادادی خوبی برخوردار بود اما تجربیات مناسبی جهت تعامل با همه دنیا وجود نداشت لذا کنترل جمعیت باید در یک دوره ۱۰ ساله و نه در دوره‌ای بلند مدت تحقق می‌یافت.
حال باید چه کرد؟ ابتدا باید علل سیر نزولی جمعیت را شناخت.
عدم ثبات اقتصادی یکی از مهم ترین و اثرگذار ترین علل در این زمینه می باشد.

روند کاهش ارزش پول ملی در ۱۲ سال اخیر می‌تواند باعث ایجاد این ذهنیت روانی در جوانان باشد که آینده نامعلومی در انتظار آنهاست که این مهم برنامه‌ریزی برای زندگی را دشوار می‌کند، نتیجه آنکه جوان حتی به حوزه ازدواج نزدیک هم نمی‌شود.

پس در مقام راه حل، دو کار باید صورت پذیرد که یکی از آن‌ها در اختیار دولت بوده و دولت باید بتواند ثبات را به اقتصاد برگرداند و نیز مردم ببینند که مسئولین مثل آنها زندگی می‌کنند.

راه‌حل دوم نیز ایجاد حس وطن دوستی و تزریق  امید در جامعه است هم‌چون کاری که کشورهای چین و هند توسط رسانه و علی‌الخصوص سینما انجام می‌دهند که متاسفانه در کشور عزیز ما، عدم وجود مدیریت یکپارچه در حوزه فرهنگ کار را برای اجرای طرح جوانی جمعیت سخت خواهد کرد.

روشن است که اگر این فرهنگ یکپارچه ایجاد شود، بسیار راهگشا خواهد بود همانند دهه شصت که علی‌رغم جنگ، رفاه کم، اقتصاد وابسته به نفت و عدم تجربه حکمرانی و لیکن حس امید در کشور بسیار بالا بود و در ضمن مسئولین شبیه مردم بودند.

امید آن که با همت و هماهنگی همه دستگاه‌هایی که مسئول اجرای قانون جوانی جمعیت هستند از این مرحله هم عبور خواهیم کرد، ان شاءالله.

دکتر مهدی فلاح، فعال سیاسی اجتماعی گیلان