به گزارش هشت‌دی اقدام اخیر اتحادیه اروپا مبنی بر تصمیم پارلمان اروپا مبنی بر تروریست خواندن سپاه پاسداران انقلاب اسلامی قبل از هر توضیحی برای اهل فن مشخص کرده و می‌کند که دنیای استعمار یک بار دیگر با توسل به ترفندهای رسانه‌ای به دنبال عوض کردن جای ظالم و مظلوم است و سعی دارد ایران را که خود اولین قربانی تروریست و سپاه، که پیش قراول مبارزه با تروریست است در یک اقدام مضحک به عنوان تروریست در پیشگاه افکار عمومی دنیا مورد شناسایی قرار دهد.

در این راستا به نظر می‌رسد قبل از هر چیز به این نکته باید پرداخته شود که لازم است به جای اظهارات شعارزده، باید از این مسئله از سوی اهل فن مورد بررسی قرار بگیرید که تبعیت و پیامدهای این اقدام از سوی طرفداران تروریست چیست و پاسخ دقیق و منطقی ایران چه چیزی باید باشد.

در پاسخ به این سوال، اول باید به سازمان ملل مراجعه کرد آن‌جا که قطعنامه‌های ۱۳۷۳، ۲۳۷۰ و ۲۴۶۲ آن سازمان، اعضا را ملزم می‌کند ضمن قطع تامین مالی و تسلیحاتی تروریسم با دیگر کشورها از جمله (دولت هژمون) آمریکا برای نابودی آنان همکاری نمایند.

اما نکته قابل اتکا این است که درحال حاضر سپاه پاسداران انقلاب اسلامی توسط آمریکا به عنوان یک گروه تروریستی شناخته شده است و با قطعنامه اخیر هم به صراحت به دول اروپایی این اجازه داده شده تا هر وقت بخواهند سپاه را به عنوان یک گروه تروریستی مشخص نمایند.

هر چند در این مجال این نکته قابل ذکر است که موانع حقوقی بر سر راه اقدام اروپاییان برای به رسمیت‌شناسی سپاه به عنوان یک گروه تروریستی وجود دارد که با استفاده از آن‌ها جمهوری اسلامی می‌تواند، اعاده حیثیت از این موضوع نماید اما این همه ماجرا نخواهد بود.

حال سوال این است که اگر موانع حقوقی فوق الذکر توسط سازمان ملل از پیش روی دولت‌های تروریستی غربی برداشته شود،چه خواهد شد؟‌

برای جواب این سوال باید اینگونه تببین کنیم که مثلا تصور کنید که سال‌های آتی و طی نشستی در شورای امنیت سازمان ملل، همین کشورها تصمیم بگیرند که از امروز می‌شود که نهادهای حاکمیتی و دولتی را جزء موارد تروریستی اضافه کرد در این صورت با وجودی که در ظاهر هیج اشاره‌ای به ایران و بازوی نظامی آن یعنی سپاه اشاره هم نشده است اما راه را برای ماجراجویی باز خواهد کرد تا دیگر دولت‌های غربی و شرقی برای تروریست خواندن بزرگ‌ترین مدافع و قربانی تروریست از یک دیگر پیش بگیرند در حالی که دیگر از موانع حقوقی هم خبری نخواهد بود.

شاید تصور شود اگر شورای امنیت در آن زمان هم بخواهد سپاه را در زمره سازمان تروریستی قرار دهد، می‌شود به کمک روسیه و چین آن را وتو کرد؛ اما سوال اینجاست اگر اتحادیه اروپا چنین تصمیمی بگیرد آیا باز چین و روسیه در آنجا هم می‌توانند اعمال نفوذ کرده و وتو نمایند؟ جواب این سوال اظهر من الشمس است و نیاز به تفسیر نخواهد داشت و زمینه پیشتر از قبل مساعد خواهد بود تا اروپا و آمریکا تهدید جدی نسبت به تمامیت منافع ملی ایران داشته باشند، تهدیدی که حتی نیازی به تشکیل جلسه شورای امنیت برای تخریب مردمی‌ترین نیروی نظامی دنیا فراهم خواهد شد.

فلذا با استناد به قطعنامه‌های ۱۳۷۳،۲۳۷۰ و ۲۴۶۲ که از قبل تصویب شده بودند با تصویب اتحادیه اروپا و همراهی آمریکا مجوز هر گونه اقدام بعدی صادر خواهد شد، اقدامی که طبق قطعنامه‌های آمده در بالا نه تنها تعقیب بین‌المللی را در پی نخواهد داشت بلکه تمام کشورها از جیبوتی تا گوام، از آمریکا تا کره، از عربستان تا جمهوری باکو ، به عبارت بهتر همه دنیا موظف و ملزم خواهند بود برای خلع سلاح سپاه پاسداران ائتلافی بین المللی تشکیل دهند.

در هر صورت با این فرضیه و آینده‌نگری و با اعلام‌ اینکه فرض محال، محال نخواهد بود‌؛ لازم است عقل هوشمند نظام برای متحمل نشدن هزینه غافل‌گیری یک استراتژی واقع‌بینانه در نظر بگیرد؛ استراتژی که به دور از شعارزدگی و هیاهوی بی‌فایده دکترین مشخص ما را در مقابل این ترفندهای استکبار که به نظر می‌رسد، بدون تعارف کمر به نابودی اقتدار ایران اسلامی بسته اند؛ چاره ای اندیشه شود.

هرچند این نکته حائز اهمیت است که نباید سیاست اعلامی و اعلانی یکی باشد و بازدارندگی ایران هسته‌ای ایران تنها راه مقابله با تهدیدات غربی‌ها است و مماشات، دلبستن به دیپلماسی و گفتگو با دشمن به نظر می‌رسد یک فرصت سوزی باشد ‌که راه به جایی نخواهد برد.

میثم گوهرپور