به گزارش هشت‌دی نام‌خانوادگی او نامجوی می باشد ولی همه او را “نامجو” می‌شناسند. پدرش تقی‌خان و مادرش سکینه خاتون بود. تقی‌خان فرزند عبدالله خان پاپروسی و سکینه خاتون دختر اسدالله‌خان شهریاری؛ محمود نامجو سال ۱۲۹۷ در کوی استاد سرای رشت به دنیا آمد.

 در محله ارمنی‌نشین بیرون شهر رشت، به نام بولاغ، زورخانه‌ای بود که پای نامجو به آن باز شد و در این مکان بود که وی با ورزش باستانی و زورخانه‌ای آشنا گردید و در همین محل، کشتی تمرین می‌کرد و به مصاف مدعیان زورآزمایی می‌رفت و کمتر کشتی‌گیر هم وزن و هم‌قدی بود که می‌توانست حریف او شود. جایزه‌ای برای این کشتی وجود داشت که به زبان محلی به آن «برم»می‌گفتند.

 نامجو وقتی این جایزه را می‌برد، آن را به حریف باخته خود می‌داد. وقتی علت این کار را می‌پرسیدند، می‌گفت:«این کار صفای خاص خودش را دارد». او این خصلت را از زورخانه و آداب آن یاد گرفته بود.

نامجو در کشتی محلی گیلک به قهرمانی رسید. استادنی چون رضا هاشم‌زاده، رضا لاجی، پهلوان محمدمقدم، رضا رباطی، حاج الماس و شیخ نداف، او را در راه رسیدن به این مقام، آن هم در نوجوانی، تعلیم داده و کمک کرده بودند.

یکی از خصلت‌های نامجو، گرامی داشتن نام کسانی بود که در شئون مختلف ورزشی او را آموزش داده، و همراهی کردند و با وی همکاری داشتند. او در هر مصاحبه و خطاب از آنها نام می‌برد.

محمود نامجو در بیست سالگی به تهران رفت و با کمک یکی از دوستان خود، در یک کارگاه نجاری، واقع در خیابان سوم اسفند، کاری برای خود دست و پا کرد. این کارگاه نزدیک باشگاه یا کلوب ورزشی ورزنده بود. نامجو برای تمرین شمشیربازی و ژیمناستیک، در این باشگاه نام‌نویسی کرد که در آنجا وزنه‌برداری نیز تعلیم داده می‌شد. او که در سال‌های قبل از این در عملیات آکروباتیک و قهرمانی در رشت آشنایی داشت، با بلند کردن وزنه تا حدودی آشنایی داشت، بخصوص که عملیات قهرمانی سنگ بلندکنی بزرگانی چون احمد درخشان، قدیر بیشه‌بان و سیدعلی کم سخن را بارها و بارها از نزدیک مشاهده کرده بود.

برای شرکت در مسابقات قهرمانی در ۱۳۱۷، نامجو به اتفاق احمد درخشان با آقای حیات غیب آشنا شد و به دعوت او برای آزمایش روی تخته رفت و موفق شد ۶۰ کیلوگرم را پرس کند. نامجو به تشویق حیات غیب، تمرینات خود را در این محل و بعدا در منزل مسعود ورزنده، در خیابان ژاله(۱۷ تیر) و سپس در باشگاهی نزدیک بیمارستان دکتر مروت، در خیابان نادری، که سالن ورزش داشت، ادامه داد. نامجو در اثر علاقه و پشتکار و تمرینات مداوم، در سال ۱۳۱۹ آمادگی خود را برای شرکت در مسابقات قهرمانی کشور اعلام کرد.

پیروزی‌های ۱۰ ساله نامجو و عضویت در تیم ملی

پس از آنکه در اثر تمرینات و مراقبت‌های مسئولان فدراسیون و تربیت بدنی، سطح رکوردهای وزنه‌برداران بالا رفت و قابلیت شرکت در مسابقه‌های برون مرزی را پیدا کردند. اندکی پس از پذیرفته شدن ایران در فدراسیون بین‌المللی وزنه‌برداری، فدراسیون ایران از مقامات جهانی و فدراسیون وزنه‌برداری فنلاند، که مسابقه‌های اروپایی را در سال ۱۹۴۷ م(۱۳۲۵ ش) در شهر  هلسینکی برگزار می‌کردند، تقاضا کرد که تیم ایران در آن مسابقه‌ها حضور یابد. در این سال، محمودنامجو به همراه سلماسی، مهینی، میرقوامی و رئیسی، به عضویت تیم ملی درآمد و این تیم به صورت میهمان در مسابقه‌های اروپایی آن سال شرکت کرد.

مرحوم محمود نامجو در سال ۱۹۴۹ و در جریان مسابقات وزنه برداری قهرمانی جهان که در لاهه هلند برگزار شده بود با تیم ملی ایران در آن رقابت ها حضور یافت و با درخشش خیره کننده خود در میان بزرگان وزنه برداری، موفق شد مدال طلای آن رقابت ها را کسب کند.

این مدال طلا ارزش خاصی برای ورزش ایران و حتی ورزش قاره بزرگ آسیا داشت چون تا آن زمان هیچ ورزشکار آسیایی موفق نشده بود که مدال طلای جهانی را برای این قاره به ارمغان بیاورد و مرحوم نامجو موفق شد در رشته وزنه برداری اولین مدال طلای جهانی را برای قاره آسیا کسب کند تا نام این اسطوره ورزش ایران تا ابد در ورزش این قاره ثبت شود.

 شماره چهاردهم ژوئن مجله نیرو و تندرستی، به مدیریت جرج کرکلی، مفسر و کارشناس معروف و داور بین‌المللی وزنه‌برداری، به چاپ رسید.

این مجله که نامجو را «nam» می خواند، راجع به خصوصیات او، نوشته است: «نَم معتقد است که یک وزنه‌بردار نمی‌تواند فقط با کار کردن، مقام قهرمانی را احراز نماید. او بنا به اظهار خودش، قبل از وزنه‌برداری،چهار سال در ورزش‌های با اسباب(ژیمناستیک) و دو سال در شمشیربازی کار کرده و مقام قهرمانی به دست آورده است. نم، اینک جوانی ۳۱ ساله و مجرد است. به الکل و دخانیات هیچ علاقه‌ای ندارد. از خوردن سرکه،‌تخم مرغ و قهوه می‌پرهیزد و برعکس علاقه زیادی به خوردن گوشت گاو، گوجه‌فرنگی و شکر دارد. نرمش عضلات او بی‌نهایت قابل توجه است. حتی در حالت عادی، فورا می‌توان فهمید که او دارای تناسب اندام و عضلاتی ورزیده است. گذشته از همه اینها، نامجو جوانی است سخی،فروتن،‌خوش قلب و مهربان، او قهرمانی است نیرومند و مترقی.»

عناوین و افتخارات محمود نامجو

بازی‌های المپیک
۱۹۴۸ لندن،‌انگلستان رتبه پنجم (۵۶ کیلوگرم)
۱۹۵۲ هلسینکی، فنلاند نشان نقره(۵۶ کیلوگرم)
۱۹۵۶ ملبورن، استرالیا نشان برنز(۵۶ کیلوگرم)

مسابقات جهانی
۱۹۴۹ شووینینگن‌، هلند نشان طلا(۵۶ کیلوگرم)
۱۹۵۰ پاریس، فرانسه نشان طلا(۵۶ کیلوگرم)
۱۹۵۱ میلان، ایتالیا نشان طلا(۵۶ کیلوگرم)
۱۹۵۴ وین، اتریش نشان نقره(۵۶ کیلوگرم)
۱۹۵۵ مونیخ، آلمان نشان برنز(۵۶ کیلوگرم)
۱۹۵۷ تهران نشان برنز (۵۶ کیلوگرم)

بازی‌های آسیایی
۱۹۵۱، دهلی‌نو،‌هندوستان نشان طلا (۵۶ کیلوگرم)
۱۹۵۸ توکیو، ژاپن نشان نقره(۵۶ کیلوگرم)

مسابقات قهرمانی ایران
۱۳۱۹ تهران نشان طلا (۶۰ کیلوگرم)
۱۳۲۱ تهران نشان طلا (۶۰کیلوگرم)
۱۳۲۲ تهران نشان طلا (۶۰ کیلوگرم)
۱۳۲۶ تهران(نشان طلا (۵۶ کیلوگرم)
۱۳۲۷ تهران نشان طلا(۵۶ کیلوگرم)
۱۳۲۹ تهران نشان طلا(۵۶ کیلوگرم)
۱۳۳۰ رشت نشان طلا(۶۰ کیلوگرم)

آخرین حضور نامجو در مسابقه‌های قهرمانی ایران، درسال ۱۳۳۰ بود. نامجو از سال ۱۹۴۷ تا ۱۹۵۲ پیش از ۱۰ بار حد نصاب‌های جهانی برپا کرد.

پیشنهاد تغییر سرود ملی ایران توسط قهرمان گیلانی به امام

احتمالاً  بسیاری فیلم مربوط به سخنان محمود نامجوی درباره سرود ملی دوره‌ی پهلوی دیده‌اند؛ فیلمی که مربوط به دیدار او با امام خمینی(ره) در اردیبهشت سال ۱۳۵۸ است. نامجو در این ویدئو می‌گوید: سرود ملی دوره‌ی طاغوت تقلیدی بود از یک آهنگ انگلیسی و ما در مجامع جهانی خجالت می‌کشیدیم آن را به عنوان سرود ملی بخوانیم. او به امام خمینی پیشنهاد می‌دهد سرود ملی با توجه به وقوع انقلاب تغییر کند.

وقتی در سال ۱۳۶۶ نامجو درگیر مبارزه با سرطان بود، مسئولان ورزش استان امکانی فراهم می‌کنند تا او مهمان یکی از مسابقات استان گیلان شود. می‌گویند وقتی نامجو وارد سالن شد مردم از خوشحالی اشک می‌ریختند که بعد از سال‌های طولانی توانستند او را دوباره در رشت ببینند. گویا در این سفر او را به دیدار آیت‌الله احسان‌بخش می‌برند و نامجوی یکی از مدال‌هایش را تقدیم رزمندگان جبهه‌ها می‌کند.

محمود نامجو در ۳۰ دی ماه سال ۱۳۶۸ دعوت حق را لبیک گفت.