به گزارش ۸دی، بی راه نیست اگر توقیف ۷ میلیارد و ۵۰۰ هزار دلار از اموال ملت ایران توسط دولت کره جنوبی را مصداق کامل دزدی با چراغ بدانیم! حال باید در مقابل این دزدی آشکارسکوت کرد یا واکنش نشان داد.

یقینا هر عقل سلیمی حکم می کند دولت ایران هم در مقابل دزدان داخلی که گاو را با پوستش می خورند و هم در مقابل عامل خارجی که یقینا تا لغزشی در داخل چارجوب کشور نبینند جرأت اینگونه گستاخی را نخواهند داشت مسئول است و باید چاره ای کند.

اگر بخواهیم از لحاظ آداب دیپلماتیک به توقیف کشتی کره ای توسط ایران بپردازیم باید در مرحله اول قبول کنیم که رفتار کره جنوبی به عنوان یک دولت مستقل در بلوکه کردن بیش از ۷ میلیارد دلار پول یک دولت مستقل دیگر یک عمل ناقص حقوق بین المللی است.

اما ایران بار ها تلاش کرده تا از طریق حقوق بین المللی و دیپلماسی اموال دزدیده شده توسط کره جنوبی را آزاد کند؛ اما هر بار به در بسته خورده است.

شاید اگر از چرایی این عدم موفقیت بپرسید باید بگوییم که جواب بسیار روشن است چرا که نظام بین الملل قدرت پایه و آنارشیک است.

در نظام آنارشیک همه بازیگران به دنبال افزایش قدرت خود هستند و قدرت در نظام بین الملل حرف اول را می‌زند.

در نظام بین الملل قانون و حقوق بین المللی وجود دارد؛ اما مجری و پلیس برای اجرای قانون وجود ندارد.

قوانین بین المللی هر قدر هم زیبا باشند؛ اما باید متاسفانه قبول کنیم که ضمانت اجرایی لازم را ندارند و اجرای قوانین بین المللی وابسته به میل “ابر قدرت “هاست.

حال که از طریق دیپلماسی و حقوق بین الملل ایران نتوانسته اموال توقیف شده خود را‌ آزاد کند؛ آیا باید دست روی دست بگذارد و صرفا بیانیه بخواند؟ قطعا خیر! چرا که تجارب تاریخی هم نشان داده که هر گاه در برابر دزدی بین المللی با زبان اقتدار مقابله شود به مقصود رسیدن دور از انتظار نخواهد بود.

بنابر این آنگونه گفته شده است “آلودگی زیست محیطی یکی از علل توقیف کشتی کره جنوبی بوده است؛ اما در فرامتن این توقیف، پیام قدرت و اقتدار ایران است که به دنیا صادر می‌شود.

بنابراین می شود به صراحت گفت در عصر حاضر، تأمین منافع اقتصادی و احقاق حقوق، در گرو قدرت و نمایش قدرت است. امری که در توقیف کشتی کره جنوبی به خوبی اجرا شد.