پایگاه خبری تحلیلی 8دی نیوز
https://www.8deynews.com
صرفه اقتصادی، حلقه مفقوده حیات شالیکاری
کشاورزی یکی از اصلیترین شغلهای مردم در گیلان و مازندران محسوب میشود اما همواره این سؤال مطرح است که آیا این شغل در این استانها مقرونبهصرفه است یا خیر؟ البته طی ۲ سال گذشته با ممنوعیت کشت برنج در سایر استانها این وضعیت اندکی بهتر شده، اما کمبود آب در استانهای شمالی مقرونبهصرفه بودن کشت برنج را همچنان در هالهای از ابهام قرار داده است.
به گزارش هشت دی، یکی از دلایل رغبت کشاورزان به تفکیک و فروش مزارع و باغات کشاورزی، شایع شدن معضلی به نام مقرونبهصرفه نبودن این شغل در اقتصادی محلی است.
نبود زیرساختهای لازم و کمبود آب در بخش کشاورزی، رغبت و توان فعالیت را از کشاورزان گرفته است و در این میان یکپارچهسازی اراضی کمک خوبی برای کم کردن هزینههای دولت در بخش زیرساختی و استفاده بهینه از منابع آبی و خاکی است.
یکی از کشاورزان گیلانی در گفتگو با عصر اقتصاد در خصوص وضعیت بیآبی برنج در این استان گفت: سالهای گذشته وضعیت آب بسیار بهتر از حال حاضر بود؛ تمامی کشاورزان نگران میزان برداشت محصول خود باوجود کمآبی هستند.
وی ادامه داد: نبود آب لازم برای آبیاری برنج سبب شده تا چاههای کنونی را که برای آبیاری مزارع طی چندساله گذشته حفر کرده بودیم، کنار بگذاریم و چاههای عمیقتر برای آبرسانی به شالیزارها حفر کنیم.
این کشاورز بابیان اینکه حفر چاه هزینههای بسیاری را برای کشاورزان دارد، گفت: این موضوع سبب شده تا بسیاری از کشاورزان دست از کشت بردارند و زمینهای خود را از زراعی بودن خارج کرده و برای ساخت ویلا به فروش برسانند. در همین زمینه وزیر جهاد کشاورزی، میگوید: با توجه به محدودیت منابع آبی، کشت برنج در غیر از استانهای شمالی کشور به صلاح نیست.
محمود حجتی با تأکید بر ضرورت اصلاح الگوی کشت در کشور از تولید برخی محصولات کشاورزی آببر بهشدت انتقاد و تصریح میکند: جز در استانهای گیلان و مازندران نباید در هیچ استانی برنج تولید کنیم.
وی میافزاید: باید بتوانیم با معرفی کشتهای دیگر در غیر مناطق شمالی کشور، منفعت کشاورزانی را که تا چندی پیش برنج تولید میکردند با تولید محصولات باارزش اقتصادی بالاتر و مصرف آب کمتر، تأمین کنیم.
باوجود اهمیت توجه به حفظ و حراست از اراضی کشاورزی و وجود قوانین صریح درزمینهٔ عدمتغییر کاربری، متأسفانه همچنان قانونشکنیهایی در میان برخی از افراد حقیقی و حقوقی صورت میگیرد. بحث الحاق برخی از اراضی کشاورزی که در بافت روستایی قرار میگیرند درواقع نابود شدن اراضی کشاورزی است و این موضوع نیز نادیده گرفتهشده است.
از سوی دیگر حفر چاههای عمیق و برداشت از منابع آبهای زیرزمینی یکی از مهمترین عوامل خشکسالی و نابودی اکوسیستم محسوب میشود، حال باید دید مسئولان ناظر در این خصوص چه برنامهریزیهایی را صورت خواهند داد.
ورود مسئولان در بخش گردشگری و ایجاد صنایع مرتبط با بخش کشاورزی و البته انعطافپذیری در قانون میتواند بسیاری از مشکلات مربوط به این حوزه را کاهش دهد.
تمام دولتها استانهای شمالی کشور را قطب کشاورزی میدانستند و از ورود صنعت به این استان جلوگیری میکردند، اما امروز این قطب کشاورزی، به دلیل بیتوجهی مسئولان، با مشکلات عدیدهای ازجمله بیآبی، واردت برنج به این استان در زمان برداشت محصول، تغییر کاربری از برنج به مرکبات و دلالی محصول و عدمحمایت دولت از شالیکاری و… مواجه شده است. در حال حاضر شاید مهمترین مشکل کشاورزان در جامعه ما نگاه دستدومی به آنهاست که متأسفانه بیشترین لطمه را به این قشر زحمتکش زده است و تا این نگاه از بین نرود، قطعاً کشاورزی به جایگاه واقعی خود نخواهد رسید.
البته واردات بیرویه محصولات کشاورزی آنهم درست در زمان برداشت محصول و همچنین واردات میوههای تجملاتی از دیگر مشکلات کشاورزان است که متأسفانه واردات محصولات کشاورزی خصوصاً برنج و چای که با سود سرشاری همراه است، ظلم بزرگی را به بخش کشاورزی و کشاورزان تحمیل کرده است؛ و متأسفانه علیرغم بخشنامههای مختلف بازهم در فصل برداشت با واردات این محصولات مواجه هستیم.
البته سیاستهای اشتباه اتخاذشده در عرصه تولید و تجارت محصولات کشاورزی، موجب وارد آمدن آسیب به این بخش شده است که در صورت تداوم این وضعیت در چند سال آینده به ایجاد بحران در بخش کشاورزی کشور منجر خواهد شد که این موضوع با توجه به نقش بخش کشاورزی در اشتغال، تولید ناخالص ملی و همچنین ایجاد ارزشافزوده با کمترین اتکا به درآمدهای نفتی و تأمین امنیت غذایی بهعنوان یکی از مهمترین شاخصههای امنیت ملی اهمیت بسزایی دارد که باید موردتوجه قرار گیرد.
منبع: عصر اقتصاد
نظرات