ناجیان غریق رضوانشهر با مشکلاتی روبرو هستند. نداشتن تجهیزات غریق نجات، نبود جایگاه مشخص برای استقرار، استراحت و دیده بانی، عدم وجود وسیله نقلیه مناسب جهت سرکشی به مناطق مختلف، نبود دستگاه تنفس مصنوعی با توجه به شرایط کرونا و در نهایت مشکلات پرداخت حقوق از جمله مسائلی است که ناجیان غریق با آن دست و پنجه نرم می کنند. تنها وسیله نقلیه شان جهت سرکشی، موتور سیکلت شخصی و قایق موتوری است که هزینه سوخت و استهلاک آن نیز از جیب خودشان پرداخت می شود؛ هرچند قول‌های مساعدی از سوی مسئولین مربوطه به آن‌ها داده شده است از سویی دیگر با توجه به حقوق اعلامی یک‌میلیون و ۷۰۰ هزار تومان بابت هرماه در سال ۹۸، بعد از گذشت ۸ ماه کل مبلغی که دریافت کرده اند به طور تقریبی ۲میلیون و ۲۰۰هزار تومان است.
نه تجهیزات درست درمانی دارند نه حقوق ناچیزشان به موقع پرداخت می شود اما می گوید: «من حتی اگر ناجی غریق نباشم، نمی‌توانم نسبت به غرق شدن یک هم نوع بی تفاوت باشم و برای نجاتش دل به دریا می‌زنم» بچه‌ی ساحل که باشی یعنی همین… و این حس انسانیت در وجود تک‌تک ناجیان غریق موج می زند.
