به گزارش هشت‌دی دستمال‌یزدی به دست، پشت چراغ‌قرمز یکی از چهارراه‌های مرکزی شهر رشت ایستاده به گدایی! پسر جوانی که شلوار اسلش بر پا دارد و تیشرت سبزی بر تن.

 تیپ امروزی‌اش مایه تعجب است که چطور با این هیبت و شکل و شمایل، تن به چنین کاری داده. به کنار خودروی ۲۰۶ می‌رود و دستمالش را کمی به این طرف و آن طرف ماشین می‌کشد؛ اما راننده برای این کارش تره هم خرد نمی‌کند.

 جوانک به سراغ ماشین دیگری می‌رود و باز همان کار را تکرار می‌کند و وقتی مطمئن می‌شود راننده پول‌بده نیست، رد می‌شود.

 از آینه بغل ماشین نگاهم به دنبالش می‌رود؛ حالا به پرایدی رسیده و باز هم دستمال را بر روی شیشه جلوی ماشین سُر می‌دهد و کمی این طرف و آن طرف می‌کند.

 راننده پراید اسکناسی خرجش می‌کند. گویا دلش برای جوانی‌اش سوخته وگرنه این پسر کاری نمی‌کند که آدم بگوید حقش بوده و مزدش را گرفته است.

 پشت ثانیه‌های چراغ‌قرمز در آن‌سوی چهارراه چشمم به پسر جوان دیگری می‌خورد که همان کاری را می‌کند که پسر سبزپوش و خوش‌تیپ این طرف چهارراه می‌کرد؛ گویا با هم آمده‌اند به گدایی!

 اینجا همان چهارراهی است که تا چند وقت پیش، زنانی با پوشش چادر و با کودکانی در بغل به گدایی می‌نشستند؛ اما گویا الان پروسه گدایی‌شان عوض شده و جایشان را به پسرانِ جوانِ خوش‌تیپ و به‌روز داده‌اند. ماجرا چیست نمی‌دانم؛ اما تعجبم از عمق ماجرا است و سؤالاتی که ذهنم را درگیر می‌کند.

 آیا این گدایی‌ها سامان‌دهی شده است و در پسِ آن کسانی به لیدری می‌پردازند؟

 آیا مسئولانی که مأمور امورات فرهنگی و اجتماعی شهر هستند مثل ما از این خیابان‌ها عبور نمی‌کنند؟ و چنین صحنه‌هایی را نمی‌بینند؟

 آیا گدایی پرتکرار زنان با پوشش چادر در این خیابان‌ها را باید امری عادی تلقی کرد و نگران اثرات سوء تماشای این صحنه‌ها بر ذهن کودکان و نوجوانان این شهر نبود؟

 آیا این‌ها جوانان بومی این شهر هستند یا اینکه مهاجرند و اگر بومی‌اند چه بر سر جوانان این شهر آمده که در صحت و سلامت تن و در عنفوان جوانی، افتاده‌اند به گدایی؟!

 پر واضح است که در چنین موضوعات اجتماعی برخورد جبری، پاک‌کردن صورت‌مسئله است؛ اما بی‌تفاوتی نهادهای مربوطه نیز علاوه بر افزایش گدایی و گداپروری در جامعه، اثرات سوء اجتماعی نیز خواهد داشت که باید در جای خود به آن پرداخته شود.

 مرضیه محمودی

 انتهای خبر/