به گزارش سرویس اجتماعی ۸دی، هرچند که در عرصه ی تئوری در خصوص دست و پنجه نرم کردن با مردم در عرصه ی فرهنگی تمدن اسلام بسیار جلوتر از تمدن غرب می باشد اما در گذر تاریخ و دور ماندن اسلام از عرصه ی حکومت ، باید پذیرفت که تمدن غرب در عرصه عملی و تجربی جلوتر از تمدن حال حاضر اسلام می باشد. هرچند که در هدف غرب قصد اغوا دارد و اسلام قصد ارشاد اما در مسیر رسیدن به هر دو هدف باید از راه قدرت نرم که به تعبیری همان قدرت رسانه است گذر کرد.
قدرت نرم و رسانه عرصه ی بسیار گسترده ای است که موسیقی گوشه ای از آن است. پدیده ی موسیقی یکی از هفت هنر اصلی است که ریشه ی تاریخی بسیار قدیمی و باستانی در تمدن بشری دارد.
یکی از تمدن های نوینی که امروزه به عنوان یکی از مراکز سبک های متعدد موسیقی شناخته می شود کشور ایالات متحده آمریکاست. برخلاف تصور عمومی که موسیقی را عموما بسیار لطیف و ظریف و صرفا جهت تفریح و سرگرمی می دانند اما موسیقی در یکی از معادن مهمش یعنی آمریکا در بسیاری از سبک ها ابتدا به شکل اعتراضی ظهور و بروز پیدا کرد.
انواع موسیقی های جاز ، راک ، پاپ ، هیپ هاپ ، بلوز ، پاپ و به خصوص از همه مهمتر سبک موسیقی رپ وسیله ای بود برای اعتراض. یا حتی اگر خود سبک ، سبکی اعتراضی نبود ، گروه ها و افرادی که به نوعی می خواستند صدای اعتراض خود را به گوش مردم و جهان برسانند از موسیقی استفاده می کردند.
به عنوان مثال می توان از آیس تی ، چولی تی ، گروه دشمن عمومی ( public enemy) و… نام برد. یکی از ترانه¬‌های مشهور گروه دشمن عمومی با نام «علیه قدرت بجنگ» (Fight The Power) در مورد برخورد نابرابر پلیس علیه سیاه¬پوستان در آمریکا بود.
اما جالب تر آنجاست که بدانیم که دولت ایالات متحده که پیشرو استفاده از قدرت نرم برای کنترل جامعه است چگونه با این پدیده های اعتراضی مقابله کرد.
تجاری سازی عملی بود و هست که دولت آمریکا در خصوص همه ی آثار هنری و نه تنها موسیقی برای مقابله با سبک ها و آثار اعتراضی انجام میداد. روشی بسیار مفید که علاوه بر مصادره به مطلوب کردن اعتراض و همچنین سود اقتصادی کلان موجب چرخش اعراض به سمت و سوی هرچه قدرتمند شدن آمریکا می گشت.
نوع عملکرد در این روش به این صورت است که به سانسور کردن اثر هنری و خواننده آن ، اثر و خواننده را مورد حمایت قرار داده و ان را صرفا به شکل یک کالای تجاری برای خرید تبدیل می نماید. همچنین با پر و بال دادن و سرمایه گذاری روی خواننده های دیگر و تغییر مسیر محتوای موسیقی تدریجا هدف اصلی پیدایش سبک یا یک آهنگ خاص محو می گردد و دیگر اثری از آن باقی نمی ماند و پدیده ی هنری تبدیل می شود به سرگرمی ای که حالا دیگر محتوای مد نظر شما و یا اعتراض های که جزء خطوط قرمز نیست در آن موج می زند.
مثلا سبک جاز و رپ که ابتدا محلی برای اعتراض سیاه پوستان بر علیه قدرت های فاسد داخلی در آمریکا بود امروزه عموما یا تبدیل شده است به موسیقی صرفا سرگرمی و کمدی یا تبدیل گشته است موسیقی های اعتراضی امثال eminem که اعتراض انها اجتماعی است و خط قرمزهای آمریکا را زیر سوال نمی برد.
هرچند که در عرصه قدرت نرم هدف انقلاب اسلامی بر خلاف آمریکا ارشاد است و نه اغوا ، اما به نظر می رسد که انقلاب اسلامی می تواند از روش تجاری سازی برای مقابله با مخالفین خود استفاده کند و جبهه حق را قدرتمند تر نماید.
هرچند ممکن است اعتراض هایی در جهت استفاده از خواننده ها و سبک های موسیقی صورت پذیرد تحت عنوان این که آنها لیاقت حضور در جبهه انقلاب اسلامی را ندارند صورت بپذیرد اما باید به این نکته اشاره کرد که اگر عبدالله بن حر جوفی لیاقت این را داشت که حسین (ع) برای حضورش در صحرای کربلا و جبهه ی حق از او دعوت کند پس چرا جمهوری اسلامی نتواند از امثال تتلو و هیچکس و یاس استفاده کند.
حسین (ع) زمانی که متوجه حضور کاروان عبدالله بن حر جوفی در نزدیکی کاروانش در مسیر کربلا شد به دیدار او رفت و از او خواست با اینکه بسیار گنه کار است اما به سپاهش بپیوندد و رستگار شود اما عبدالله دست رد به سینه حسین زد و اسب و شمشیرش را به حسین (ع) پیشنهاد داد که امام نپذیرفت و گفت خودت به اسبت نیاز داری که در تاریخ آورده اند عبدالله تا آخر عمر در بیابان سوار بر اسب سرگردان بود.
اگر حر بن ریاحی که سد راه امام حسین شده بود تا قاتلینش فرا رسند لیاقت این را داشت که به جبهه حق دعوت شود و در آینده رستگار شود چرا دیگران نتوانند. به قول حضرت آقا آنچه که در تاریخ به عنوان عملی مذموم و یا ممدوح ثبت می شود شرب خمر یا انجام یک عمل صالح فردی نیست بلکه درست و به موقع عمل کردن در برهه های حساس تاریخی مثل واقعه ی کربلاست.
با این اوصاف به نظر می رسد باید به انقلاب اسلامی تبریک گفت که توانسته است از تتلو به عنوان سربازی در راه اهداف اسلام استفاده کند و این با تتلو است که آیا در این جبهه بماند یا به جبهه ی باطل ملحق شود.
انقلاب اسلامی باید در عرصه ی موسیقی با قدرت تر وارد شود و علاوه بر تبدیل کردن آثار به سرگرمی باید بتواند محتوای مد نظر خود را با حمایت از سایر گروه های موسیقی و خواننده ها گسترش دهد.
چه قدر زیبا بود که محسن چاووشی از فلسطین خواند ، چقدر زیبا بود که همای از جهوانخواری آمریکا خواند ، و یا چقدر زیبا بود که صدای مرگ بر آمریکا با موسیقی و تصویری زیبا از حامد زمانی پخش شد.
اگر نگاه را کلان تر کنیم آن وقت است که پی می بریم خیلی ها که شاید در ظاهر ایراد دارند و اما در دل مهر اسلام ، می توانند سربازهای خوبی در این مسیر باشند. پس با این اوصاف تتلو هم می تواند سرباز اسلام باشد.