به گزارش ۸دی، او درکتاب #نیکوکاران_نابکار، درباره تجربه توسعه اقتصادی کُره و اهمیت مبارزه با قاچاق و نابودی منابع ارزی می‌ نویسد: “در دهه ۱۹۷۰… در مدارس به ما می‌آموختند که وظیفه میهنی ما حکم می‌کند کسانی را که سیگار خارجی می‌کشند، گزارش کنیم. ضرورت داشت ارز صادرات برای واردات ماشین‌ آلات به کار گرفته شود؛ ارز به‌راستی خون و عرق جبین سربازان صنعتی ما بود که در کارخانه‌ها دست‌اندرکار جنگ صنعتی بودند.

کسانی که با خریدهای بیهوده مانند سیگار قاچاق، ارز را هدر می‌دادند، خائن به شمار می‌رفتند. هزینه کردن ارز در موارد غیرضرور ممنوع بود و شدیدا ممانعت می‌شد، حتی خرید خودروهای کوچک و نوشیدنی و شیرینی. این کار از طریق اعمال ممنوعیت‌های وارداتی، تعرفه و عوارض سنگین گمرکی برای کالاهای تجملی صورت می‌گرفت.

سفرهای خارجی جز با مجوز دولت برای معامله تجاری یا تحصیل ممنوع شد… دولت روی ارز کمیاب کنترل مطلق اعمال کرد و تخلف از آن می‌ توانست #مجازات_مرگ درپی داشته باشد…”.

در کنار تدابیر اقتصادی و اصلاح ساز و کار ها در حوزه ارزی، اقدامات قضایی و امنیتی برای برخورد با التهاب آفرینان، قیمت سازان مصنوعی، سفته بازان و سوداگرانی که احساس امنیت می کنند و با خاطر آسوده، به اقتصاد کشور آسیب می زنند، یک ضرورت فوریت دار است.

اکنون اغلب عناصر مخرب بازار در دو حوزه رسانه ای و میدانی، احساس امنیت می کنند و حال آن که به معیشت مردم و ثبات کشور -به نیابت از اتاق جنگ اقتصادی دشمن- ضربه می زنند. اگر واقعیت میدان، جنگ اقتصادی است، باید بر بازیگران این جنگ ناجوانمردانه، سخت گرفت.