به گزارش هشت دی، حوالی ظهر ۲۵ بهمن ماه بود که قنبر عباسی و شهرام باخدا، از صیادان روستای سحرخیزمحله بخش رودبنه لاهیجان برای کسب روزی حلال به دل دریا زدند.

در همین روز، خبری تلخ در رسانه‌ها به نقل از بخشدار رودبنه لاهیجان منتشر شد که این دو صیاد به دلیل واژگونی قایق، در دل دریا مفقود شده‌اند و جستجوها برای پیدا کردن پیکر این دو آغاز شده است.

در همان ساعات اولیه، پیکر قنبر عباسی پیدا شد اما خبری از شهرام باخدا نبود.

روز بعد، یعنی سه شنبه ۲۶ بهمن، همزمان با میلاد امام علی علیه السلام و روز پدر، پیکر پدر سارینای هفت ساله در آرامستان روستای بالا محله حسن بکنده؛ در مقابل چشمان دختر ۷ ساله‌اش تدفین شد.

دست نوسته دختر ۷ساله برای پدر

حالا حدود یک هفته بعد از غرق شدن این دو صیاد، همچنان خبری از پیکر شهرام باخدا نیست. کودک ۷ ساله و نوجوان ۱۴ ساله او همچنان چشم انتظار دیدن پدر هستند.

مهدی عباسی از اهالی محل و از دوستان مرحوم شهرام باخدا می گوید: بسیاری از اهالی برای جستجوی جسد شهرام تلاش کردند و حتی اهالی محل یک غواص را برای جستجو در عمق آب به کار گرفتند و در این زمینه هزینه کردند اما این جستجو نیز فایده ای نداشته است.

وی ادامه می دهد اعضای پره تازه آباد که زیر نظر شیلات فعالیت می کنند با قایق‌های شخصی خودشان به جستجو برای پیکر شهرام پرداختند و همچنان در حال جستجو هستند.

به گفته یکی از اعضای خانواده مرحوم قنبر عباسی، مردم از هلال احمر درخواست کردند برای جستجوی جسد شهرام، یک تیم امدادی اعزام کنند اما تلاش هلال احمر مورد رضایت خانواده ها نبوده، در حالی که خانواده قربانیان انتظار دارند هلال احمر با امکانات و غواص در عمق دریا جستجو کند و از روش‌های دیگر نیز برای پیدا کردن پیکر صیادی که برای کسب روزی حلال دل به دریا زده استفاده کند.

یکی از اهالی روستای سحرخیزمحله می‌گوید: این روستا از روستاهای دور افتاده از شهر است و مسئولان توجه کافی به آن ندارند.

اکنون هستی دختر ۷ساله و پرهام پسر ۱۲ساله شهرام باخدا و خانواده‌اش همچنان در نگرانی به سر می برند و منتظر پیدا شدن پیکر او هستند. روز گذشته به خانواده مرحوم با خدا گفته بودند که در کیاشهر یک جنازه پیدا شده است، آن‌ها رفتند و پیکر را دیدند اما شهرام نبود و دلواپسی همچنان برای آن‌ها ماند.

هادی عباسی برادر بزرگتر مرحوم قنبر عباسی است می‌گوید برادرم و شهرام از صیادان مجاز بودند و عضو جامعه شیلات محسوب می شوند و در فصل صید ماهی به دریا زده بودند. آن‌ها یک شغل حلال داشتند و برای روزی خانواده‌شان وارد دریا شدند. توقع این است که حداقل مسئولان هلال احمر و دیگر نهادهای امدادی از صیادان حمایت کنند اما خانواده این دو عزیز و همکاران صیاد آنها از مسئولان لاهیجان ناراحت هستند.

ایام صید، از مهر شروع و در ایام عید به پایان می‌رسد. توقع به حق صیادان این است که در این ایام نیز هلال احمر برای حمایت از صیادان در کنار سواحل، نجات غریق داشته باشد تا صیادان نیز برای زدن به دل دریا دل گرمی داشته باشند.

هر ماه خبر وقوع حادثه برای صیادان گیلانی در رسانه‌ها شنیده می‌شود. این انتظار که هلال احمر و مسئولان مربوطه همانطور که برای گردشگران تهرانی و گردشگران دیگر نقاط کشور که در فصل بهار و تابستان به گیلان سفر می‌کنند نجات غریق به کار می گیرد، برای صیادانی که برای کسب روزی حلال به دل دریا می زنند، نجات غریق در نظر بگیرد، توقع زیادی نیست.

در روایت داریم کسی که برای روزی خانواده اش تلاش می‌کند مثل مجاهد در راه خدا است اگر اعتقاد به این روایت داریم و مسلمان هستیم باید این صیادان را مورد حمایت قرار دهیم، جمعیت جامعه صیادان در گیلان بزرگ است، کاری نکنیم که این شغل مانند بسیاری از شغل های بومی دیگر در گیلان منزوی شود.