به گزارش ۸دی، از سال‌ها پیش به‌دلیل اهمیت سینمای ایران، برنامه‌های مختلفی در این حوزه ساخته و از تلویزیون پخش می‌شد. «هنرهفتم» یکی از نخستین برنامه‌ها بود که با تلاش آقای اکبرعالمی به روی آنتن می‌رفت. پس از آن، هر ازچندگاهی برنامه‌ای تخصصی دراین زمینه تولید و پخش می‌شد که البته عمده آن‌ها به صورت فصلی-خصوصاً ایام جشنواره فیلم فجر- تولید می‌شدند. اما از اواخر دهه۸۰ برنامه‌سازی در حوزه سینما وارد مرحله جدیدی شد.

برندی‌به‌نام«هفت»
مخاطبان حرفه‌ای تلویزیون برنامه «دوقدم مانده به صبح» را که اواخر دهه۸۰ به روی آنتن شبکه چهار سیما رفت به یاد دارند. دراین برنامه که مجری محوری‌اش آقای محمد‌صالح‌علاء بود، هر شب به یک حوزه از هنر و فرهنگ پرداخته می‌شد و مجری-کارشناس مجزایی هم داشت. دوقدم مانده به صبح به مدد جایگاه صالح علاء و کیفیت بالایش به مرور دربین مخاطبان شناخته شد. یکی از شب‌های جذاب این برنامه، شب سینما بود که آقای فریدون جیرانی آن را اجرا می‌کرد. شب سینما به واسطه اطلاعات تاریخ سینمای جیرانی و مباحث جذاب برنامه به شدت مورد استقبال قرار گرفت. چندی بعد فریدون جیرانی جدی‌ترین برنامه سینمایی تلویزیون را با نام «هفت» برای شبکه سه سیما ساخت. هفت جمعه‌شب‌ها به روی آنتن رفت و توانستپس از مدتی کوتاه بخش زیادی از اهالی و علاقه‌مندان سینما را با خود همراه سازد.
هرچند که برنامه جیرانی منتقدان جدی هم داشت اما خروجی‌اش مورد قبول واقع شد. اما پس خداحافظی جیرانی از هفت سکان این برنامه به آقای محمود گبرلو از منتقدان سینما سپرده شد. هفت در دوره گبرلو به یک برنامه خنثی و بدون هویت بدل شد که باعث ریزش شدید مخاطب این برنامه شد. سومین فصل از هفت به کارگردان شناخته شده سینما یعنی بهروز افخمی رسید. در دوره افخمی این برنامه دوباره منتقد ثابت سنتی‌اش یعنی مسعود فراستی را در اختیار گرفت و همین باعث جذب دوباره مخاطب به سمت هفت شد. فصل سوم هفت هرچند منتقدان قابل توجهی داشت اما لااقل تکلیفش با سازندگانش معلوم بود و دارای هویت مشخصی بود. پس از مدتی تعطیلی هفت در ایام جشنواره فیلم فجر در سال۹۶ با اجرای آقای رضا رشیدپور به روی آنتن رفت که به دلایل مختلف عمرش بیش از عمر جشنواره نبود. بعد از این اتفاق هرازچندگاهی مدیران تلویزیون خبر از تدارک فصل جدید این برنامه می‌دادند و حتی همین چند وقت پیش خبر اجرای دوباره افخمی در هفت منتشر شد؛ خبری که درست بود اما افخمی از اجرای دوباره هفت خیلی سریع منصرف شد. در روزهای گذشته اعلام شد که آقای مجتبی امینی، تهیه‌کننده فصل جدید هفت است و ناگهان خبر اجرای آقای محمدحسین لطیفی در این برنامه هم منتشر شد. لطیفی که در سه سال اخیر در عرصه کارگردانی آن‌چنان موفق نبوده در نخستین مصاحبه‌اش درباره هفت گفت: « من علاقه‌ای به تنش‌ها ندارم رویکرد ما باید مهر و محبت و دوستی باشد. اساساً برنامه «هفت» چالشی است اما این چالش می‌تواند پدرانه باشد یا نوعی موضع‌گیری باشد. درنهایت من موضع‌گیری نمی‌کنم.»

باخودمان‌چندچندیم؟!
یک روز هفت با تیمی ساخته می‌شود که غالبش مربوط به سینمای روشنفکری است. همان برنامه با حواشی و انتقادی مواجه می‌شود و درش تخته می‌شود. دوره بعدی را مدیران با محافظه‌کاری پیش می‌برند و برای این رویکرد چه کسی بهتر از گبرلو؟! ناگهان فصل سوم هفت به دست افخمی و فراستی می‌افتد و جدی‌ترین نقدها نسبت به سینمای ایران- درست یا غلط- صورت می‌گیرد. این بار طرف دیگر ماجرا، یعنی مدیران دولتی سینما و بخشی از سینماگران نسبت به رویکرد هفت انتقاد می‌کنند و فشارها به تعطیلی هفت جسور افخمی منجر می‌شود. رضارشیدپور مجری هفت می‌شود و حواشی «لاتاری» و صحبت‌های آقای ابراهیم حاتمی‌کیا باعث تخته‌شدن دوباره هفت می‌شود.
این بار دیگر مدیران عمدتاً محافظه‌کار سیما با نگرانی بیشتری به سراغ تنها برنامه سینمایی تلویزیون می‌روند. البته همه این مسائل باعث شده که حتی برنامه‌سازان و مجریان هم به سختی جرئت ورود به این برنامه را داشته باشند. پس از خبر بازگشت تیم فصل سوم، ناگهان اعلام می‌شود آقای مجتبی امینی که این روزها درگیر تولید سریال «گاندو» است، تهیه‌کننده هفت خواهد شد.
دو روز بعد محمدحسین لطیفی به‌عنوان مجری هفت معرفی می‌شود و لطیفی هم در نخستین اظهارنظرش، حرف‌هایی می‌زند که همه را غافلگیر می‌کند. ظاهراً ایشان قرار است با مهر و محبت نسبت به مشکلات و نواقص سینمای کشورمان واکنش نشان دهند و قرار نیست بعد از چند سال، بالاخره هفت هویتی مشخص و ثابت داشته باشد؛ یا از این سمت بام می‌افتد یا از آن سمت! یک روز صدای روشنفکران را درمی‌آورد و یک روز صدای اعتراض طرف مقابل را! معلوم نیست مدیران محترم سیما تکلیف‌شان را می‌دانند؟ از سمت خاصی تحت‌فشارند یا سیاست معقولی در این زمینه ندارند. نکند هفت جدید هم قرار است مانند دوره گبرلو طوری باشد که نه سیخ بسوزد و نه کباب؟ قرار است دوباره وسط لحاف بخوابیم؟!
همه می‌دانیم که درباره تلویزیون کشورمان یعنی رسانه ملی صحبت می‌کنیم؛ رسانه‌ای که باید در راستای اهداف کلان ملی و درچهارچوب قوانین، تریبونی برای تمام سلایق داخل کشور باشد. روشنفکر، انقلابی، عموم مردم و تمام شهروندان علاقه‌مند به سینما ذیل قوانین جمهوری اسلامی حق بهره‌مندی از مهم‌ترین برنامه سینمایی تلویزیون را دارند. قرار نیست هفت نقش گربه سیاه سینما را داشته باشد. قرار نیست هفت آستینش را برای تضعیف سینما بالا بزند. صلاح نیست این برنامه به تریبونی یک‌طرفه از سمت جناحی خاص تبدیل شود اما…؛ با تمام این تفاسیر قرار نیست مهم‌ترین برنامه سینمایی تلویزیون خط‌مشی و سیاستی خنثی، ویترینی و باتعارف داشته باشد. هفت باید با حفظ احترام سینماگران، با هدف ارتقای کیفی این بخش مهم فرهنگ، جدی‌ترین نقدها را نسبت به آن ارائه دهد و برای مخاطب عادی نقش چراغ راه در انتخاب فیلم‌های باکیفیت داشته باشد. چگونه است که وقتی صحبت از انتخاب‌ها و سیاست‌های رویدادهایی مثل کن، ونیز و اسکار می‌شود برخی می‌گویند هر محفلی حق دارد سیاست‌های خودش را داشته باشد اما مهم‌ترین برنامه سینمایی رسانه ملی این‌گونه نباشد؟ جدای از این که آیا محمد حسین لطیفی به لحاظ فنی توان اجرای این برنامه را دارد یا نه، باید به وی یادآوری کرد که شناسنامه حرفه‌ای‌اش مملو از فیلم‌ها و سریال‌هایی است که با سرمایه‌گذاری نهادهای فرهنگی انقلابی تولید شده و چه بخواهد یا نخواهد لااقل در ظاهر عقبه‌ای مشخص دارد؛ پس بهتر است با اظهارنظرهایی این‌چنین به‌دنبال بازشدن گارد برخی از طرفین ماجرا نباشد. هفت جای مهر و محبت نیست! هفت برنامه‌ای برای نقد جدی، منصفانه و محترمانه است.

منبع: پندارآنلاین