به گزارش سرویس سیاسی ۸دی؛ بسیاری از مردم به دلیل ادعاها و وعده های دولت یازدهم مبنی بر آغاز دوران گشایش اقتصادی در دوره ی پسابرجام، در انتظار شکوفایی و رونق اقتصادی به واسطه ی ۳ سال مذاکره و امضای برجام در کشور هستند.

دولتمردان دولت یازدهم، توافق هسته ای و برجام را نقطه ی عطفی در شکوفایی و گشایش های اقتصادی در تاریخ انقلاب مطرح می نمودند.

فتح الفتوح، توافق قرن، آفتاب تابان، خورشید درخشان و دهها لقب پرطمطراق دیگر برای توصیف سند برجام که از سوی رئیس جمهور محترم و اعضای کابینه اش بارها و بارها تبلیغ و تشریح و بیان می شد، مردم را بسیار مشتاق نمود تا ببینند در دوره ی پسابرجام چه اتفاق بزرگ و قشنگی میخواهد برای آنها و کشورشان رقم بخورد.

بعد از گذشت بیش از یک سال از توافق هسته ای و تنظیم و امضا و اجرای سند برجام، متاسفانه نه تنها گشایشی در مشکلات اقتصادی مردم رقم نخورده، بلکه روزانه شاهد تعطیلی برخی کارخانه های قدیمی و بومی و افزوده شدن به انبوه مشکلات اقتصادی و معیشتی در جامعه هستیم.

گذشته از تحریم های جدیدی که در حین مذاکره با ۱+۵ از طرف آمریکا و بر علیه کشورمان تصویب میشد، امروز نیز بسیاری از بانک ها، شرکت های تجاری، نهادها و سازمانهای مالی و اقتصادی بین المللی صراحتا به دخالت ها و کارشکنی ها و سنگ اندازی های آمریکا در مسیر اجرای صحیح برجام و انتفاع  ایران در رسیدن به منافع و اهداف اقتصادی خود در برجام معترفند.

قرار بر این بود که ایران محدودیتهایی را در فعالیت های هسته ای خود بپذیرد و طرف مقابل هم بلافاصله تحریم های اقتصادی ظالمانه اش را علیه جمهوری اسلامی ایران لغو نماید. ولی ظاهرا بعد از گذشت ۱ سال علی رغم برچیدن بخش اصلی سانتریفیوژها و رآکتورهای هسته ای کشورمان، تصویری از برچیده شدن تحریم ها و شکوفایی اقتصادی به چشم نمی آید.

گویا آفتاب تابان برجام می رود که به فانوسی با فتیله سوخته یا کرم شب تاب تبدیل شود.

در این میان توجه به اجرای ارکان و شاخصه های اصلی سیاستهای اقتصاد مقاومتی میتواند همچون کشتی نجاتی باشد که کشور را از غرق شدن در بحران اقتصادی و منجلاب فسادهای اقتصادی و مالی برخی مدیران و تحریم های گاه و بی گاه آمریکا و متحدینش نجات دهد.

اعمال تحریم های یک جانبه و محدودیت های مالی و تجاری، همواره یکی از ابزارهای غیرقانونی نظام سلطه برای وارد آوردن فشار به نظام جمهوری اسلامی ایران در طول سی وهشت سال گذشته بوده و مرتباً بر حجم این تحریم ها افزوده است. این وضعیت با اجرای تحریم خرید نفت، بانک مرکزی، کشتیرانی، بیمه و… از سوی نظام سلطه به اوج خود رسید.

در مقابل اتخاذ چنین رویکردی از سوی غرب، مقام معظم رهبری بحث اقتصاد مقاومتی را مطرح و آن را یک روش مهم در تغییر مسیر حرکت اقتصادی کشور عنوان کردند.

مقام معظم رهبری قبل از آغاز مذاکرات و هم در حین مذاکرات و هم بعد از رسیدن به توافق هسته ای و تصویب برجام، همواره تنها راه نجات، پیشرفت و ترقی کشور در عرصه اقتصاد را عمل به سیاستهای مهم اقتصاد مقاومتی می دانستند و دل خوش نمودن به وعده و وعیدهای غرب را سرابی بی پایان و بی نتیجه قلمداد می نمودند و بارها در این رابطه به مسئولین کشور هشدار و تذکر دادند ولی گویا گوش شنوایی وجود نداشته و یا اگر هم بوده زمانی به این مسئله توجه نموده اند که ۳ سال از وقت کشور را صرف آزمون و خطاهایی نمودند که از ابتدا مشخص بود که انتهای راه آن به همان ترکستان ختم خواهد شد.

اقتصاد مقاومتی همان طور که از نام آن پیداست اقتصادی است که بتواند خود را در مقابل شوک‌های ناشی از فعل و انفعالات اقتصاد جهانی و تکانه های خارجی و همچنین از عدم تعادل اقتصاد داخلی محافظت کند.

بنابراین بهترین ابزار جهت واکسینه نمودن اقتصاد کشور از گزند تحریم ها، بحرانهای بین المللی و آسیب ها و حوادث غیرمترقبه خارجی ، عمل به سبک اقتصاد مقاومتی در اصول و ساختار مدیریت اقتصادی کشور است.

امروز در حالی شاهد هستیم  برخی نظریه پردازان و اقتصاددانان غربی به مفید و کارساز بودن اقتصاد مقاومتی اعتراف و اقرار دارند، که در داخل آنگونه که باید و شاید مسئولین و دولتمردان از این راهکار روشن و امیدبخش در معادلات اقتصادی و تنظیم قراردادهای بین المللی استفاده نمی کنند.

نمونه واضح آن قراردادهایی با سازمان مبارزه با پولشویی و یا سبک جدید قراردادهای نفتی است که بنا بر گفته ی بسیاری از کارشناسان، فرج ها و روزنه های بسیاری برای سواستفاده ی کشورهای طرف قرارداد، به وجود خواهد آورد.

همین چند روز پیش بود که پیتر کوئینگ، اقتصاددان و تحلیلگر معروف بانک جهانی در مصاحبه ای گفته بود: اقتصاد مقاومتی، ایران را از بند تحریم‌ها آزاد می‌کند.

کوئینگ نویسنده کتاب نظم جهانی و انقلاب، در ادامه اشاره نموده بود : اقتصاد مقاومتی نه تنها ایران را از تحریم‌ها رها می‌‌سازد، بلکه با کمک به استفاده از ظرفیت‌های داخلی، ایجاد کار و ارزش افزوده در کشور می‌تواند صادرات ایران را از آنچه که می‌توانست در یک تجارت جهانی کنترل شده و غربی رخ دهد، افزون تر کند.

همچنین پروفسور پاتریک کلاوسون تئوریسین سیاست خارجی آمریکا و از اقتصاددانان بانک جهانی و صندوق بین المللی پول و از شخصیتهای مورد حمایت صهیونیستها که مواضع خصمانه ای در مورد ایران دارد در مقاله ای در سایت موسسه مطالعات استراتژیک و بین المللی واشینگتن، اقتصاد مقاومتی را بهتر از سایر روشها برای حل مشکلات ایران معرفی میکند.

این تحلیلگر ضدایرانی، در بخشی از این مقاله نوشته است که: “کاهش تحریم ها کلید اقتصاد ایران نیست… اقتصاد ایران با چالشهای زیادی مواجه است حتی اگر لغو تحریم ها در آینده نزدیک آغاز شود نیز نمی توان اتفاق خاصی را شاهد بود”.

نویسنده کتاب “پذیرش یک ایران هسته‌ای” در پایان این مقاله آورده است: “حل مشکلات اقتصادی ایران به رفع تحریم ها و مجازات های اقتصادی غرب و آمریکا وابسته نیست”.

همانگونه که اشاره شد بعد از گذشت ۳ سال از ابلاغ سیاستهای اقتصاد مقاومتی از سوی رهبر معظم انقلاب و همچنین نظر مثبت اکثر غریب به اتفاق کارشناسان، صاحب نظران و اقتصاددانان داخلی مبنی بر کم هزینه ترین و باثبات ترین روش برای مصونیت بخشی و نجات کشور از بحرانهای اقتصادی بین المللی و تحریمهای یکجانبه و چندجانبه، دولت یازدهم نه تنها تصمیم جدی ای برای عمل به این منویات ارزشمند رهبری در دستور کار ندارد که برخی از قراردادهای خارجی و رفت و آمدهای محرمانه و مشکوک دولتمردان ( مانند قراردادهایی موسوم به fatf , ipc)،(یا اصرار بی دلیل دولت بر عدم نظارت مجلس در تصویب برنامه پنج ساله ششم توسعه و…) حکایت از عزم دولت یازدهم برای وابستگی اقتصادی بیشتر کشور به اقتصاد قدرتهای بزرگ سلطه گر غربی دارد.

این رفتار دولت یازدهم در شرایط فعلی شباهت زیادی به نوعی خودزنی اقتصادی و سیاسی دارد که شاید بعدها خطرات و نتایج منفی آن برای کشور و اقتصاد مملکت ظاهر گردد.

جا دارد از نهادهای نظارتی مانند مجلس شورای اسلامی، قوه قضاییه دیوان محاسبات و شورای عالی امنیت ملی کشور تقاضا شود تا با وسواس بیشتری قراردادهای محرمانه دولت با طرف های غربی را زیر ذره بین قرار داده و بررسی نماید.

شاید این جمله رئیس جمهور محترم، پرده از راز این رفتارهای عجیب و غریب دولتمردان دولت تدبیر در یک سال باقی مانده از عمر دولت بردارد.

آنجا که حجت الاسلام روحانی اخیرا در مراسم پنجاهمین سال تأسیس شرکت ملی گاز گفت: باید با قدرتهای بزرگ همراه شویم. با شعارهای توخالی نمیتوان در مقابل قدرتهای بزرگ ایستاد.

ناگفته نماند که دقیقا چند روز قبل از صحبتهای حجت الاسلام روحانی در مورد همراهی با قدرتهای بزرگ بود که رئیس سازمان سیا جان برنان، در همایش امنیتی “آسپن” صراحتا گفته بود که:  توافق هسته ای با ایران «یک اقدام درست» تلقی میشود و «حسن روحانی» رئیس جمهوری ایران فردی میانه رو است که آمریکا می تواند بطور بالقوه با وی کار کند.!