به گزارش ۸دی، سید مجتبی میرحسینی در یادداشتی نوشت:

مادامی که انسان در کوره حوادث روزگار گرفتار نیاید محال است عیار مسلمانی خود را آشکار نماید، چه بسیارند مدعیان اصولگرایی که دم از تعهد و ولایتمداری می زنند اما یا وارد گود وزن کشی عیار تعهد و ولایتمداری نمی شوند، یا اگر بشوند به سلامت از آن نمی گذرند! میدان انتخابات یکی از همان حوادث سخت روزگار است که عیار اصولگرایی افراد را می سنجد وفاصله حرف تا عمل افراد را برملا می سازد.

جانبازی که با ضد انقلاب می آمیزد! و تمام سوابق جانبازیش رابرای جلب آرا به پای چند سیاستمدار برشکسته قربانی می کند! فرداروزی انقلاب را هم به پای منافع خود قربانی خواهد کرد! نامزدی که با سازو آواز پیوند می خورد! و با ابزار نخ نمایی همچون موسیقی غربی، به خیال خام خود در صدد جذب آرای جوانان بر می آید، فردا هم برای رسیدن به هدف از هر وسیله ای ولو غیر مشروع استفاده می کند! نماینده ای که رای مردم را به بهاء ای می خرد! رای مردم را به بهاءای اندک هم می فروشد!ونهایتا نامزدی که به تعهد خود بر حمایت از لیست اصولگرایان وفادار نمی ماند و صدای اعترض و انتقادش از رسانه های مخالف شندیده می شود باید در عیار اصولگرایی خود تردید نماید!

از مدتها قبل با برگزاری جلسات مکررمباحث متعددی در خصوص چگونگی ارائه لیست انتخابات مجلس شورای اسلامی برگزار شد. با توجه به حضورحجم وسیعی از نامزدهای اصولگرا در میدان انتخابات و نهایتا با مشورت همه جریانات فعال سیاسی طیف اصولگرا، روش نظر سنجی مورد تایید قرار گرفت. در این روش قرار بر این بود که انتخاب و گزینشی از طرف اعضای شورای ائتلاف صورت نگیرد، بلکه همه نامزدهای این طیف، فعالیت های انتخاباتی خود را انجام دهند، اما درهفته آخر انتخابات، بر اساس نظر سنجی های علمی سه نهاد معتبر، سه نفری که از جریان اصولگرا بیشترین آرا را در نظر سنجی های علمی اتخاذ کردند به مردم معرفی شوند. دقت بفرمایید، انتخابی در کار نیست، تنها این شورا بر اساس رصد مداوم نظر سنجی ها، سه نفر اول را به مردم معرفی می کند. اصل هم بر این بود که همه نامزدهای اصولگرایی که از طرف شورای نگهبان تایید صلاحیت شدند را هر چند با شاخصه های اصولگرایی کمتر یا بیشتر، اصولگرا بدانیم وکسی را از گردونه اصولگرایی خارج نکنیم.

شاید سازو کار نظرسنجی برای معرفی لیست، روشی کاملا مقبول و بی اشکال نباشد، اما به دلیل حساسیت شرایط و زمان اندک باقی مانده تا انتخابات، در آن مقطع این روش بهترین راه حل برای رسیدن به وحدت جریان انقلابی استان بود. حسن حد اقلی این روش این بود که شورای ائتلاف که متشکل از نمایندگان جریانات سیاسی فعال استان بودند، نقشی در اعمال سلیقه و گزینش افراد نداشتند و حرف آخر را تنها نظر سنجی های میدانی می زد نه اعضای شورای ائتلاف! اعضا شورای ائتلاف، تنها نماینده جریانات سیاسی، برای رصد نظر سنجی ها بودند. البته سازو کارهای دیگری هم پیشنهاد می شد که اکثرا در دوره های گذشته مورد آزمون قرار گرفته بود و هیچکدام نتیجه بخش نبوده است.لذا با فراخوان همه نامزدهای اصولگرا این روش مطرح و اکثر نامزدهای این جریان به رغم انتقاداتی که به این روش داشتند، پذیرفتند به این روش وفا دار بمانند و در صورت انتخاب سه نفر از اصولگرایانی که بیشترین رای را بر اساس نظر سنجی های سه ارگان معتبر دارند، دیگرنامزدهای اصولگرا به حمایت از آن سه نفر میدان رقابت را واگذارند و از لیست ائتلاف حمایت کنند.اما چه اتفاقی افتاده که اکنون همان افراد که قرار بود از لیست حمایت کنند، به لیست  حمله میکنند و اعضای شورای ائتلاف را متهم به نظر سازی و اجرای نمایش می نمایند؟ آیا در صحنه آرایی جریان مقابل که به مدد رسانه های فارسی زبان شکل گرفته و برای استحاله تدریجی و در نهایت اضمحلال نظام تلاش میکنند شک و شبهه ای وجود دارد؟!آیا سخنان مکررمقام معظم رهبری و و گوشزد کردن خطر تسلط جریان غرب گرا در مجلس تاکیدی بر اهمیت وحدت جریانهای ارزشی نیست؟!آیا اعتراض به لیست ائتلاف و متهم کردن آنان به اصولگرایان شعاری، خشنودی دشمنان  اصولگرایان را به دنبال نداشته است!؟ به نظر دوستان، اگر آقایان جلیلی یا ولایتی به نصیحت زعمای اصولگرایان گوش می دادند و همچون حداد عادل به نفع جریان اصولگرا در انتخابات ریاست جمهوری کنار می رفتند، اکنون وضعیت، بهتر از شرایط فعلی نبود!؟ هر چند اگر، قالی باف را اصولگرای صد درصد ندانیم! اما هیچ ذهن سلیمی روحانی را بر ولایتی یا قالب باف هرچند با عیار کمتر اصولگرایی ترجیح نمیدهد.

 وقتی مقبولیت ملاک باشد حتی امام معصوم که مشروعیتش را از خداوند میگیرد۲۵ سال خانه نشین می شودو صحنه حکومت را رها می کند! درحالیکه امام، مشروعیت داشتند و می توانستند با توسل به زور حق خود و حاکمیت اسلامی را پس بگیرند؛ اما چنین کاری نکردند؛ زیرا فرض آموزه های اسلامی علاوه بر مشروعیت بر مقبولیت مردمی هم هست. لذا علاوه بر آرمانگرایی، بُعد دیگری در احکام اسلامی وجود دارد و آن واقعیت محوری است. بحثی که ذیل آن، شرایط زمانی و مکانی اهمیت می یابد.

 اکنون آیا آقایان خود را از امام معصوم هم اصولگرا تر و لایق تر می دانند؟هر چند نگارنده بسیاری ازهمین نامزدهای معترض به لیست ائتلاف را متعهد، متخصص و حتی دارای یک گفتمان مستقل و صاحب سبک در حوزه اجرا و نظر می دانم و اندک تردیدی بر اصولگرا بودن آنان نداریم. اما حرف بر سر این است که بین اصلح غیر مقبول با صالح مقبول چه باید کرد؟آیا نباید نظر سنجی ها و واقعیت های میدانی را در نظر گرفت؟ البته قطعا این حرف درستی است که اگر فرصت بیشتری بود باید برای اصلح غیر مقبول تلاش نمود تا مورد اقبال مردم قرار گیرد اما قطعا در زمان باقی مانده این کار عملی نبود. آیا از نظر دوستانی که خود را اصولگرایان اعتقادی می نامند، شوریدن علیه لیست و مخالفت خوانی  و ایجاد پراکندگی آرا، گزینه های اصلاح طلب را از صندوق آرا بیرون نمی آورد؟ آیا باید منفعت شخصی یا گروهی را بر منفعت جبهه انقلاب ترجیح داد؟ البته استفاده از ادبیات و تعابیر تندی همچون نظر سازی کردن- اجرای نمایش- اصولگرایان شعاری، عضو فراکسیون کر ولال ها، هرچند دور از انتظار بود و تنها می توان بیان این نوع گفتار را از سر فشاری که از دوسوی ماجرا، یکی برای کنار گیری و دیگری برای ماندن در صحنه انتخابات بر ایشان تحمیل میشوددانست.اما در هر صورت همین اندازه هم از فردی که به پختگی سیاسی و تعهد اصولگرایانه وی هیچ تردیدی نیست قابل قبول نبود. در هر صورت فردای انتخابات همه چیز تمام است! تنها نتیجه انتخابات می ماند و ظرفیت هایی که هر کدام به دلایلی بر سر وحدت جبهه انقلاب به اجماع نرسید و هدر رفت! دیگر مقصر دانستن طرف مقابل کاری از پیش نمی برد. چه بهتر که نامزدهای اصولگرا در فرصت باقی مانده با کناره گیری و حمایت از لیست ائتلاف، این بار خود را هزینه انقلاب کنند تا فردا روزی انقلاب هزینه نااهلان نشود! با توجه به مباحث فوق حجت عقلی حکم میکند به لیست ائتلاف رای دهیم اما برای داشتن حجت شرعی یکبار دیگر سخنان مقام معظم رهبری را در این خصوص مرور میکنیم:

 «به‌نظر بنده این جور می‌رسد که چون یکایک افراد را ممکن است نشناسیم، خود بنده هم وقتی این فهرست‌ها را می‌آورند که بیایم رأی بدهم، بعضی از آدم‌های این فهرست‌ها را نمی‌شناسم، اما اعتماد می‌کنم به آن کسانی که اینها را معرفی کرده‌اند و نگاه می‌کنم ببینم آن کسانی که این فهرست را معرفی کرده‌اند چه‌کسانی هستند؛ اگر دیدم اینها آدمهای متدین و مؤمن و انقلابی‌ای هستند، به حرفشان اعتماد می‌کنم و به فهرست آنها رأی می‌دهم؛ اگر دیدم نه، کسانی که این فهرست را داده‌اند کسانی هستند که به مسائل انقلاب، به مسائل دین، به مسائل استقلال کشور خیلی اهمیتی نمی‌دهند، دلشان دنبال حرف آمریکا و غیرآمریکا است، به حرفشان اعتماد نمی‌کنم…» حتی با وجود آن که «ممکن است سعی ما به نتیجه نرسد و غلط انتخاب کنیم، عیبی ندارد؛ خدای متعال از ما قبول خواهد کرد، چون کار خودمان را کرده‌ایم، تلاش خودمان را کرده‌ایم»