سرویس هنر و سینمایی ۸دی؛

در جوامع امروز فعالیت در عرصه هنر به معنای علاقه و احساس نیاز و تعهدی که یک انسان می تواند نسبت به آداب و اعتقادات کشور خود داشته باشد، تعهدی که شخصیت درونی و باورهای او را شکل داده است.

کار هنری و تولید فیلمهای کوتاه و بلند از این جهت هنر خوانده می شود چون کاری است تخصصی و انجام کار تخصصی را کاری هنرمندانه در نظر می گیرند از این جهت که تولید یک فیلم نیاز به آموزش دوره ها، تحقیقات و مطالعه و فراگیری تجاربی در چند سال از طول زندگی است.

اما متاسفانه در استان گیلان این روند ارزش گذاری برعکس است و هنرمندان جوانی که با علاقه و احساس نیازی پا به این عرصه می گذارند به جای اینکه بیشتر مورد توجه نهادهایی باشند که صرفا برای این قشر تشکیل شده است ، مورد بی مهری های ناخوشایندی قرار می گیرند.

چگونه می شود که استان گیلان با این همه سابقه و تاریخ فرهنگی ، اکنون در حساس ترین پیچ تاریخ خود به چه کنم چه کنم ها افتاده است؟!

وقتی در تریبون های رسمی پای صحبت مسئولین متولی در نهادهای مربوط به “فرهنگ” و “هنرمندان” می نشینیم بسیار خوش صحبت و با روی باز از فعالین این عرصه دعوت می کنند و کمک می طلبند که دستی در کار برده و تاثیری بگذارند؛ اما در ادامه وقتی جوانی از روی تعهد و احساس وظیفه این کار را انجام می دهد تازه روشن می شود که این یک روی سکه بوده و تمامی فرایند مادی و معنوی کار پای هنرمند جوانی است که خود در زندگی شخصی با مشکلاتی رو به روست.

جای شکی نیست که ورود به این عرصه اول بر حسب نیاز انسانی و معنوی بوده و در مرحله دوم کسب رزق و گذران زندگی است. اما مسئول و مدیرکلی که حقوق و مزایای ماهانه اش بدون تاخیر به دستش می رسد ، چگونه فکر آن را نمی کند که برای تولید یک فیلم ۵ دقیقه ای نیاز به هزینه ای بوده و هنرمندی که از طریق کارگری گذران زندگی می کند چگونه می تواند ادعاهای کار فرهنگی فلان مسئولی که از روی شکم سیری عنوان شده است را جامعه عمل بپوشاند؟!

اما در استان گیلان سراغ داریم که هنرمند جوان ما با دستمزد کارگری فیلم تولید کرده است و این درس را به مدیرکل ما داد که محدودیت مادی باعث کوتاه آمدن از وظایف انسانی نیست.

اگر نهادهای دولتی را متاثر از سیاسی بازیهای دولتی و لابی گری های کوتاه مدت سیاسی بدانیم اما از سازمان های ارزشی که به منظور حمایت از ارزش ها و فرهنگ ها منظور گردیده اند، انتظار بیشتری می رود. ولی متاسفانه آفت هجوم روشنفکران هنری که با ژست های عینکی و سبیل های فرفری و شالگردن های عجیب غریب تنها دستاورد فرهنگی هنری آنان محسوب می گردد، تبدیل به یک جریان سوء برای کنار زدن اصالت حقیقی هنر شده است.

مشکلات بی شماری که در سازمانهای مربوط به “هنرمندان” تبدیل به یک روزمرگی شده است. نه خبری از حمایت مالی و نه حتی یک فراخوان ساده برای دید و بازدید، تا جایی که در جشنواره هایشان هم فیلم های برگزیده ی آنان خبری از محتوا ندارند.

حال اگر همه ی این مشکلات را کنار بگذاریم و قبول کنیم که فیلمسازان جوان گیلانی با هزینه های شخصی دست به تولید و تهیه امکانات می زنند، با ندید گرفتن همه ی اینها حتی یک هنرمند جوان بخواهد یک دفترچه بیمه ساده تامین اجتماعی تهیه کند، با رجوع به مکانهای مربوطه باید شاهد فیگورهای قیافه ای و طی کردن یک پروژه ی شکاکی برای دریافت بیمه باشد. شکاکی از این جهت که مجبور است مدارک نفس گیری را تهیه کند تا ثابت بشود در استان کار هنری می کند!

مشکلی که نتیجه شیوه نادرست مسئولین بوده که اکنون تحمل سختی هایش نصیب هنرمندان شده است. این در حالی است که در استان های دیگر وضعیت متفاوت تری را تجربه می کنند.

برگزاری جلسات نقد فیلم در سینماها، حمایت های مادی و معنوی از هنرمندان و….که استان گیلان به خصوص رشت با سینماهایی فیلم به مردم عرضه می کند که بیشتر پاتوقی برای عشق بازی های عده ای شده است و نقد فیلم ها با حضور عوامل فیلم بماند!

وقتی با فیلمسازان جوان استان صحبت می کنیم وضعیت و گله گزاری های به حق آنان باعث متبادر شدن هزاران سوال در ذهن هر کسی می شود که علت این همه بی مهری ها و بی توجهی ها به خاطر چیست؟! چه کسی و یا چه کسانی تحت چه مافیایی اعمال تنگناهای معنوی و مادی به فیلمسازان جوان را مدیریتمی کنند؟! آیا قصد دارند که آنان را دلسرد کنند؟!

عملکردهایی که جزء مهاجرت هنرمندان گیلانی به خارج از استان نتیجه دیگری در بر ندارد و چه بسا هنرمندان مطرح کشوری هم اکنون در عرصه سینما بسیار فعال هستند که گیلانی بوده اند و علت پیشرفتشان مهاجرتی بود که سالها قبل صورت گرفته است.

و حال اگر فیلمساز جوانی از استان گیلان مثلا در جشنواره ای به جایگاهی برسد همین مسئولین و نهادها چنان خود را به او می چسبانند که انگار این موفقیت را مدیون حمایت های فلان سازمان و نهاد هستند که این دروغی بزرگتر از ادعای حمایت از کار فرهنگی در تریبون های عده ای مسئول است.