بـِسـم ربـــــِّـ الشــُّـهـداءِ و الصِّـدیقیــن در پاسخ به یاوه گویی باراک اوباما رییس جمهور متفرعن آمریکا، مبنی بر اینکه :«من ‌اگر بخواهم ارتش ایران را نابود می‌کنم » مثنوی «ایران ،سرای شکوه» تقدیم می‌گردد به تمام مردان و زنان سلحشور و غیور ایران زمین. پلید اهرمن بر بلندای شب - چه جرأت بری نام ایران به لب نگفت آنکه زادت ز بد کارگی - که ایران بود خاک آزادگی نه گفتت که ایران سرای شکوه - بُوَد ملک مرد و زنانی چو کوه نه بشنوده ای قصّه زالِ زَر - که بود اوج قافش همی رهگذر از این آریایی کیانی دیار - به سودای عشق علی دل سپار از این خاک چون گلشن زرنگار - ز خون شهیدان شده لاله زار نگفتت کسی کن حذر از سِتیغ - که تسلیم ایران؛ دریغا دریغ که ایران بود خاک گردنکشان - چو خورشید تابان در کهکشان که ایران سرای امید است و شور - و قلبش تپنده به عشق ظهور به عالم تو ای شهره بر کَرکَسی - ز غوغای رستم نگفتت کسی نگفتت ز آرش، کمانگیر عشق - ز حیدر ولی خدا، شیر عشق نه خواندی که ما شیعۀ حیدریم - و دلدادۀ آن شه بی‌سَریم ندیدی به پا کربلا را به‌عِین - به سربنده‌ها نام سرخ حسین نه خواندی که چون کوس جنگش زنند - خبیثانه بر تن خدنگش زنند همه متحد گشته بر دشمن‌اند - و آماده بر جنگ اهریمن‌اند ز ایران زمین ملک مردان شیر - برآید چو از کوس جنگی نفیر زمرد و زن و کودک و خرد و پیر - تمامی تهمتن یلان دلیر ببارد به دشمن چو باران تیر - زمین را زِبَر، آسمان را به زیر نماند به‌جا کس درآن کار و زار - به‌جز لاشۀ دشمنِ تار و مار تو ای کرده بر جنگ ایران هوس - ز خاطر برفتت خروش طبس به درگاه سیمرغ ما چون مگس - تو را آن همه خرد و خواری نه بس تو را یادت آید ز طوفان شن - ندیدی که با ما بِبود اِنس وجنّ ندیدی که دانه شنی خرد و خوار سپاه تو را کرده چون تار و مار ندیدی شکوه و فَرِ اربعین - و خون‌بارش آسمان بر زمین به والفجر و فتح المبین و ظفر - ندیدی ز ایرانیان کَرّ و فَرّ تو ای ذره در پیش افلاک ما - نخواندی کهن قصۀِ خاک ما درفش کیانی چو خیزد ز جا ؟ - نماند ز دشمن نشانی به‌جا ! ز گرز گران کس نگفتت سخن - ز مردانِ مردِ دیارِ کهن ز ببر بیان کرده بر تن یلی - زمردانِ دل دادۀِ بر علی تو را آن که زادت به اهریمنی - نگفتت ز ایران بجو ایمنی نگفتت هراسیدن از روشنی - دم از جنگ ایران نباید زنی نگفتت که ایران تهمتن سراست - و عاشق‌ترین خاک بر کربلاست چه بربر، چه تاتار و رومی، عرب- ز بیم آورد نام ایران به لب به قوم یهودا شده بَردِه ای - به مسلخ مسیحا تو آورده‌ای دل از کین خوبان تو پَروَرده‌ای - به خاک دلیران طمع کرده‌ای؟! زبان در کش ای بدسگال خبیث - زنا زاده از روبه انگلیس نسب از که آورده‌ای بدسِگال - ز روباهِ پیرِ زبون، ای شُغال به خاک دلیران نظر کرده‌ای - تو سودای ایران به سر کرده‌ای نگفتت کسی این کهن سرزمین - اهورا سرشتی، بهشت برین نباشد سرای حقیرانِ پست - و مردانه پشتش نگیرد شکست سیه دیوِ شهره به بد منظری - که گفتت به لب نام ایران بری که ایران سرای دلیران بود - و جولانگه شرزه شیران بود تو ای تخمۀِ روبَهی پیر و پست - دژم خویِ بَدکار شیطان پرست در این بوم و بَر ایزدی خاک عشق - ز مردان بود سینه‌ها چاک عشق نه یک تن گذارد که خصمی زبون - نهد پا در این وادی لاله گون که ایران سرای دلیری بود - کجا اهل ذلت پذیری بود همه طوس و رستم، همه آرشیم - دلیران و شیران گردن کشیم همه بهمن و زال جنگاوریم - سر سرکشان زیر سنگ آوریم به عالم چو ما مردِ مردانه نیست - بخوان، نیزه با تیررستم یکیست بِدان تُخمۀِ رستمیم و بِکوش - که پیش دلیران بمانی خموش که تا دودمانت نگردد فنا - خرابه نگردد به کاخت بنا چو دانی نِئی با یلان هم نبرد - خموشی گزین پیش مردان مرد به پا گر بخیزد درفش کیان - نماند به‌جا دشمنی در میان به سر تا ثریا جنون تاخته - درفش کیانی برافراخته سر از تن ز دشمن جدا آوریم -و مردانه محشر به پا آوریم چو رستم نشسته به رخش سُتُرگ -چو شیران، شکسته کمرها ز گرگ درفش کیانی گرفته به کف - به تیر بلا کرده قلبت هدف زِ نیل و زِ جیحون گذر کرده مست - به تاتار و تازی چِشانده شکست کنیمت تو را روز روشن چو شب - تو را غرقه در بحر رنج و تعب تو ای چپ نگه کرده بر خاک ما - شوی گم تو در سوز کولاک ما زنیمت زمین روز روشن به پشت - به تیر و تبر نیزه و چنگ و مُشت اگر سر تمامی به دار آوریم - دریغا که ذلت به بار آوریم تمامی اگر جان ببازیم و تن - به از آن به دشمن دهیمش وطن دریغا که بر مام ایران زمین - نظر بد کند دشمن غرقه کین دریغا به ذلت دمی تن دهیم - کجا خاک ایران به دشمن دهیم تو و صد تو دیگر به میدان رزم - ندارد رهی پیش ما غیر هَزم الا بَرده زادِ یَهودا نهاد - شنودم که گفتی ز جهل و عناد به شهر غریبان ز لاف زیاد - ز اهریمنی آن دهان گشاد توانی به ایران کشی لشکری - و بر ملک شیران هجوم آوری در آری یلان را به فرمان‌بری - و مردان ایران به بند آوری و ایران به بند مذلت کشی - و بر نقش رستم به خون خط کشی و بر ارتش ما شکست آوری - و تخت کیانی به دست آوری بگیری تو ایران به جنگ آوری؟! - درفش کیانی به چنگ آوری وزیر و زبر آوری طوس را - و گردن زنی مرد ناموس را جهان گشته مسحور فحشای تو - چنین خبط اگر کرده‌ای وای تو که مردی اگر نی مُخنَّث کسی - و بر جنگ با ما نه دلواپسی بیاور گران لشکری در میان - و تازان، بیا سوی ملک کیان و ما را نشان ده به غوغای جنگ - که مردانه‌ای و نئی اهل ننگ اگر یک نشان داری از نام مرد - به ایران زمین آ، ز بهر نبرد ز رومی و تازی بیاور بسی - نما ائتلافی به هر ناکسی ز دریا، زمین، آسمان، کن هجوم - ببار آتش و خون بر این مرز و بوم ز مردی نمایان هرآن داری‌اش - به قوم یهودا رسان یاری‌اش ببینی تو تا جنگ نام‌آوران - به نام علی ما قیام آوران بیا تا ببینی تهمتن یلان - که کوبد سرت را به گرز گران چو رستم هزاران یل صف شکن - همه جان فدایی مام وطن همه، حیدر حیدر به لب پُرخروش - و از حوض کوثر بلا کرده نوش به سربسته سربَندۀِ یا حسین - و غوغا به پا کرده پرشور و شین میان بسته تیغ دودَم ذوالفقار - و رستم شکوه و علی باوقار به خصم آوریم آن‌چنان تاختن - و سرها ز تن‌ها بر انداختن که روز آورد دامن شب پناه - و ماه آورد خانه در چشم چاه که عرش و ز مین و زمان یار ماست - و دست علی خود نگهدار ماست درفش کیانی چو گردد فراز - ز وادی روم و ز ملک حجاز همه سر به پیشش فرو آورند - و اعزاز ایران نکو آورند که این بوم و بر دارد از حق سرشت - و گردیده از عشق زهرا بهشت به هر گوشِه این، خاک عنبر سرشت - فلک لاله و یاس و مریم بِکِشت کجا خاک ایران بود جای خَصم - نباشد خدا را چنین عهد و رَسم که این ملکِ زرخیزِ ایران زمین - گهر جامه کرده، بَر ابریشمین دیار یلانی چو بهرام و طوس - ز جنگ آوری آسمان را به کوس نه تن در دهد بند و زندان کس - اگر زنده باشد در او یک نفس که ایران سرای شکوه ست و فَر - و جولانگه شرزه شیرانِ نر به فتراک ما جمله آید به بند - مَه و مِهر و گردون، سِپهرِ بلند جهان دار هستی بود یار ما - و مردانه عبّاس علمدار ما کجا تخمۀ زال و رستم ز جنگ - هراسان بود از سر نام ننگ بدین بوم و بَر زنده تا یک تن است - به جانش نگهبان این میهن است نه اینجا به‌جز مقتل دشمن است - نه ایران قدمگاه اهریمن است به ایران هرآن کس کند بد نگاه - و یا کرده کوچک‌ترین اشتباه چُنان کاوه از جان گذر کرده مست - درفش کیانی گرفته به دست کِشیمش به بند و هلاکش کنیم - و بدعاقبت چون ضحاکش کنیم بگفتم که داند یهودای پست - بلور مسیحا ندارد شکست چو ایران بود مُلکِ مردانِ حق - بود ایمن از هر فنا و زَهَق به گور این برد آرزوی محال - هر آن کس که خواهد به ایران زوال که جاوید و پاینده ایران ماست - چو عاشق‌ترین خاک بر کربلاست هر آن کس که تهدید ایران نمود - به دست خود او خانه ویران نمود که بازیِّ با نره شیران بسی - خطر دارد و ترس و دلواپسی 28 تیرماه 1394 -منصور نظری- ایران سرای شکوه -تهران