به گزارش خبرنگار ۸دی، دولت و راس آن حسن روحانی بارها تاکید کرده اند که بزرگترین عاملی که منجر به برجام شد سرمایه گذاری خارجی و افزایش نرخ اشتغال، واردات تکنولوژی و شکوفایی اقتصاد ایران در استاندارد جهانی بود، تمام این امور عالی است اگر اتفاق می افتاد، اما به اذعان بسیاری از اقتصاددانان بی طرف مشکل کشور در بیماری اقتصاد درونی است. در این گزارش با نگاهی اقتصادی و علمی و با نگاهی متفاوت به مساله سرمایه گذاری خارجی می نگریم.

ریشه بالا رفتن پایه پولی و افزایش نقدینگی در کشور به سیاست‌های پولی و مالی بانک مرکزی برمی‌گردد، ا نتشار اسکناس‌های بدون پشتوانه به دامن زدن تورم در کشور کمک کرد و در برهه‌ای از زمان حجم نقدینگی وارد بازار مسکن شد و اکنون وارد بازار سکه و ارز شده است.

دولتی ها در آمارهای خود به صراحت نمی گویند ولی حقیقت این است که ما عملاً به‌دنبال جذب سرمایه گذاران خارجی هستیم اما نتوانستیم بیش از ۱۲ میلیارد دلار سرمایه گذار خارجی جذب کنیم اما در مقابل حجم نقدینگی در کشور ۴۰۰ میلیارد دلار است که اگر این نکته با هر ایرانی مطرح شود باعث بهت مردم می شود، مردم می پرسند اگر واقعا کشور ۴۰۰ میلیارد دلار سرمایه و نقدینگی سرگردان دارد چرا باید تنها به ۱۲ میلیارد دلار سرمایه گذاری خارجی دل خوش کرده و از رفتن این سرمایه عزا بگیریم.

ما می‌توانیم حجم نقدینگی را به‌سمت تولید ببریم تا باعث افزایش اشتغال، تولید، صادرات و درآمدهای ارزی شود و اگر درست هدایت نکنیم مشکلات زیادی را برای مردم و فعالین اقتصادی ایجاد می‌کند.

ارز ۴۲۰۰ تومانی که دولت با مشکلات فراوان از صادرات غیرنفتی مانند پتروشیمی و فولاد دریافت می‌کند در واقع خرج واردات محصولات غیرضروری شد.

وقتی در بازار محدودیت صورت گیرد فساد ایجاد می‌شود و شرکت هایی خاص با رانت به سودهای کلانی می رسند قصه تلخی که در واردات گوشی همراه به ویژه شاهد آن بودیم.

در این شرایط باید بازار موازی ارز ایجاد می‌کردیم و دولت ارز را خرج کالاهای اساسی خود کند، اگر بتوانیم عرضه مناسبی از ارز داشته باشیم قیمت آن تعدیل می‌شود، راه اندازی بازار ثانویه ارز اقدام مناسبی است که دولت در پیش گرفته و باعث روان تر شدن دسترسی به ارز می شود.

نکته ضعف دیگر سیستم پولی بانک مرکزی این است که تولیدکنندگان در سامانه نیما مجبور هستند که نقد پرداخت کنند که اینجا مسیر خوبی نیست و تولید کننده را به بخش خطا سوق می‌دهیم، زیرا تا دیروز پول را مدت‌دار و نسیه می‌دادند اما در سامانه نیما مجبوریم نقد پرداخت کنیم و این نگاه باید اصلاح گردد.

باید از سویی نرخ بازده تولید را بیشتر کنیم تا جذابیت برای مردم ایجاد کند که به‌جای اینکه پول را به بازار سکه و ارز ببرند به تولید سوق دهند و از سویی دیگر با معافیت های مالیاتی به تولید کنندگان، حذف مالیات بر ارزش افزوده تولید، همکاری سازمان امور مالیاتی، شهرداری ها، وزارت صنعت، اتحادیه های صنفی باید هر چه می توان از هزینه های تولید کاسته شود و بر سود تولید افزوده تا سرمایه گذاران با رغبت وارد شوند.

حذف قوانین زائد کار و کاهش سهم بیمه تامین اجتماعی برای کارگران و کارفرمایان و اعطای تسهیلات بانکی با سود چهار درصد و از راه سوبسیدهای دولتی راه دیگری برای تقویت تولید است.

هر چقدر تولید تقویت شود و سود تولید بیشتر شود بازار را فعال می‌کنیم و برای فرزندان اشتغال ایجاد می‌کنیم، مردم هم باید به این میدان وارد شده تا با اتحاد ملی از این شرایط را گذر کرد.

کار فرهنگی هم در این شرایط ضروری است که تولیدکنندگانی که اشتغال زیادی ایجاد می کنند در جامعه تقدیر شوند و اجرهای معنوی این امر برای مردم تبیین شود بلاخره باید همه و همه پای کار ایران باشند تا از بدترین شرایط بهترین فرصت را برای اعتلای کشورمان ایجاد کنیم.