به گزارش ۸دی، هم زمان با تحرکات مقام های رژیم صهیونیستی در تماس با مقام های روسیه و سفر اخیر آویگدور لیبرمن وزیر امور خارجه این رژیم به مسکو و فشار آنها برای خارج کردن ایران از سوریه، بخش زیادی از تحلیل ها و گزارش های رسانه ها به این موضوع با تکیه بر دوری روسیه از ایران یا تضاد منافع مسکو با تهران در سوریه اختصاص یافته است.
اما با توجه به شرایط میدانی و مواضع امریکا و متحدانش به نظر می رسد این فضاسازی ها بیش از آنکه واقعی باشد در چارچوب جنگ روانی برای تاثیر گذاری بر وضعیت میدانی و امتیاز گیری در میز مذاکرات و اختلاف افکنی میان تهران و مسکو مطرح می شود.
اوج این فضاسای پس از آزادسازی غوطه شرقی و پس از آن آزادسازی منطقه حجرالاسود و اردوگاه یرموک در حومه دمشق از کنترل داعش و برقراری امنیت کامل در دمشق و آماده شدن ارتش سوریه برای عملیات در جبهه های جنوبی وبه ویژه درعا در مرز اردن و قنیطره در مرز جولان اشغالی کلید خورده و امریکا و رژیم صهیونیستی را به تکاپو انداخته است تا هر کدام به بهانه ای از اجرای این عملیات جلوگیری نمایند. امریکا مدعی است که این منطقه شامل مناطق کاهش تنش است در حالیکه گروههایی که در این منطقه حضور دارند در فهرست گروههای تروریستی هستند و دمشق حق دارد که حاکمیت خود را بر اراضی سوریه گسترش دهد.
رژیم صهیونیستی نیز مدعی است حضور نیروهای ایرانی و حزب الله را در جنوب برنمی تابد و با این عملیات مخالف است و بالاخره بر اساس مذاکراتی که میان روسیه، اردن و امریکا در جریان است از سوی مقام های روس به ویژه سرگئی لاوروف گفته شد که فقط باید ارتش سوریه در مرز با اردن و فلسطین اشغالی مستقر شود که این دستاورد بزرگی برای دولت دمشق بود که در صورت اجرا بدون اینکه هزینه زیادی پرداخته شود می تواند به نفع دمشق تمام شود.
در باره این شرایط می توان به نکاتی نیز اشاره کرد نکته اول اینکه پیش از این هم در مذاکرات آستانه چنین اتفاقی افتاده و از آنجایی که یکی از طرف ها ترکیه بوده، در مذاکرات این تصمیم گرفته شده است که افراد مسلح با ترک حلب به ادلب بروند. اما از آنجایی که در جبهه جنوبی مهمترین حامی گروههای تروریستی امریکا و اردن و رژیم صهیونیستی هستند این مذاکرات با آنها برگزار شده است.
نکته دوم اینکه روش دمشق و متحدانش در برخورد با تروریست ها در ابتدا وادار کردن آنها به تسلیم از طریق مذاکره و درغیر این صورت نظامی بوده در حال حاضر نیز در جبهه جنوبی مذاکرات برقرار است و اگر این مذاکرات نتیجه ندهد ارتش سوریه وارد عمل خواهد شد.
نکته سوم اینکه بر اساس متن گفتگوی بشار اسد رئیس جمهور سوریه با شبکه روسیاالیوم گه گفت دمشق تمامی خاک سوریه را آزاد خواهد کرد و در این ارتباط بر شرق رودخانه فرات متمرکزشد می توان حدس زد که منظور او این بوده است این نیروهای امریکایی هستند که باید سوریه را ترک کنند. چنانچه او در صحبت هایش نیز بر این موضوع تاکید کرد.
نکته چهارم اینکه بشار اسد درسخنانش گفت که نیروهای ایرانی درسوریه حضور ندارند بلکه این افسران مستشاری هستند که به ارتش سوریه مشاوره می دهند.
در چنین شرایطی است که از خیانت روسیه به ایران در خاک سوریه سخن گفته می شود اما آیا این فضاسازی می تواند واقعی باشد؟ آن هم در حالیکه نخست باید گفت امریکا اعلام کرده است همچنان در تنف در جنوب سوریه باقی خواهد ماند و از نیروهای متحدش در شرق فرات نیز حمایت خواهد کرد و در ادلب نیز که معمای دهها هزار تروریست و پایگاههای نظامی ترکیه در این استان حل نشده و هر آن ممکن است این گروهها دوباره به سمت دمشق حرکت نمایند و همه دستاوردها بدون ایران از بین برود.
دوم اینکه حضور امریکا در جبهه های جنوبی و شرق فرات یک معنای دیگر نیز دارد. امریکا از یکسو در شرق فرات و دیرالزور که دارای ذخایر نفت و گاز است متمرکز شده است و از سوی دیگر جبهه جنوبی را ترک نمی کند که آن هم در ظاهر حفظ امنیت رژیم صهیونیستی است اما در واقعیت به دلیل کشف منابع عظیم گاز در دریای مدیترانه است و بیشتر منابع گاز در سواحل سوری دریای مدیترانه وجود دارد. از این تمرکز جغرافیایی امریکا در خاک سوریه می توان نتیجه گرفت هدف امریکا استیلای بر منابع گازی منطقه است آن هم در حالیکه روسیه خود یکی از صادر کنندگان عمده گا بوده وحجم زیادی از گاز این کشور به اروپا صادر می شود و به همین دلیل می تواند با اهرم فشار انرژی هم از فشارهای غرب در موضوعات مختلف نظیراوکراین یا الحاق کریمه به خاک خود بکاهد هم اینکه با فروش آن پوپایی اقتصادی اش را تضمین نماید. و اگر قرارباشد استیلای امریکا و رژیم صهونیستی بر منابع گاز دریای مدیترانه رقم بخورد می تواند جایگزنی برای گاز روسیه بوده و این کشور را تضعیف نماید.
سوم اینکه درگیری ها همچنان در سوریه جریان دارد و آمریکا به صورت گسترده به دنبال پیاده کردن برنامه هایش درخاک این کشور است، همانطور که گفته شد نظامیان امریکایی در شرق فرات و جنوب سوریه همچنان مستقر هستند و قطعا تجزیه سوریه بدون حضور ایران بار دیگر در دستور کار قرار خواهد گرفت.
به نظر می رسد در چنین شرایطی صحبت از خیانت روس ها به ایران را نباید پذیرفت چرا که روس ها بدون ایران نه در صحنه میدانی و نه در صحته سیاسی این قدرت را نخواهند داشت که به تنهایی فعال مایشاء باشند و به نوعی منافع روسیه با منافع ایران در سوریه گره خورد ه است.

رضا محمدمراد