به گزارش ۸دی، ۲۲ آبان ۱۳۶۰ شمسی، رسول قنبری، از معلمان آموزش و پرورش شهرستان رضوانشهر در بازارچه‌ی پونل این شهرستان در حالی که پدر یک فرزند بود توسط منافقین به شهادت رسید.

شهید رسول قنبری در ۲۲ مرداد ماه سال ۱۳۳۴ در روستای پونل شهرستان رضوانشهر به دنیا آمد. دوران تحصیلات ابتدایی را در همین روستا گذراند و دبیرستان را به رضوانشهر رفت. وی پس از اخذ مدرک دیپلم و با قبولی در دانشگاه در مقطع فوق دیپلم پذیرفته و به دانشسرای راهنمایی رشت رفت. همزمان با ورود او به دانشسرا، تظاهرات خیابانی مردم بر رژیم منحوس پهلوی به اوج خود رسیده بود و او در آن دوران به علت بسته شدن دانشگاهها برای راهنمایی و یاری رساندن به انقلاب به زادگاهش بازگشت و در راهپیمایی‌ها و تظاهرات، فعالیتی چشمگیر داشت.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی و به دنبال باز شدن دانشگاهها به ادامه تحصیل پرداخت و تمامی فعالیتهایش را در انجمن اسلامی متمرکز کرد. او در نگهبانی از شهر تا پاسی از شب بیدار می ماند و برای مبارزه با منافقین لحظه ای از پا نمی‌نشست. وی جهت بسط و گسترش انقلاب اسلامی به دورترین روستاها می‌رفت و در سال دوم دانشسرا بود که با گروههای حزب اللهی در دانشگاهها به همکاری می پرداخت و در صف مقدم حزب الله قرار گرفت. در درگیری دانشگاه گیلان، وی با مشتهای گره کرده، فریاد زنان در پی آن بود که در راه کمال، انسانیت را به گوش همگان برساند.

شهید قنبری پس از اتمام تحصیلات برای تدریس به یکی از روستاهای دور افتاده رفت. شهید قنبری برای راه اندازی بسیج در رضوانشهر فعالیت زیادی کرد و خود یکی از اعضای فعال آنجا به شمار می‌رفت. رسول، تابستانها برای نوجوانان و جوانان کلاسهای ایدئولوژی و آشنایی با مسائل دینی مذهبی برگزار می‌کرد و در تشکیل انجمن‌های اسلامی نیز بسیار کوشا و فعال بود و در جریانات بنی صدر که گروهکها با راهپیمایی و تظاهرات از او پشتیبانی می کردند شهید قنبری به عنوان یکی از حزب اللهیان مردم رضوانشهر با اعلام این جملات که ”ای امت حزب الله، آگاه و هوشیار باشید، آنان همانند ابوسفیانها با نام اسلام ضربه می‌زنند” در آگاهی مردم می‌کوشید، که در این راه ضد انقلاب‌ها با در دست داشتن سلاح سرد (چاقو) او را مورد حمله قرار دادند. دشمنان کوردل که در نزدیکی منزل او خانه‌ی تیمی تشکیل داده بودند، با به آتش کشیدن خانه‌ی پدری و خانه شخصی او روز به روز بر حملات خود می افزودند اما او با عزمی راسخ و ایمانی قوی همچنان بر سر آرمانهای خود ایستادگی می‌کرد و در این راه حتی یکبار نیز لب به اعتراض نگشود و در برابر دشمن ٬شجاعانه عنوان کرد: جان و مالم فدای امام و اسلام باد.

منافقین کور دل، هر بار با ارسال اخطاریه ها بر سر راه و منزلش او را تهدید می‌کردند که دست از فعالیتها بر دارد اما او برای رضای خدا و انقلاب اسلامی به تلاش و فعالیت مشغول بود و سرانجام در ۲۲ آبان ماه ۱۳۶۰ بر سر آرمانها ماند و توسط منافقین کوردل شهد شیرین شهادت را نوشید و به درگاه حضرت دوست شتافت .

انتهای پیام/