به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «هشت‌دی» فصل زمستان برای او فصل خواصی بود. حیاتش در این فصل رقم خورد چه آن زمانی برای تولدش جشن گرفتند و چه آن زمانی که خیل عظیمی از دوستان و خانواده‌اش برای او اشک ریختند.

اول بهمن سال ۱۳۴۴ خانواده اختر صاحب یک پسر شدند که نامش را هاشم نامیدند. هاشم را در لغت خردکننده و شکننده نامیدند. انگار قرار بود این نوزاد بعدها در تاریخ این سرزمین آن‌چنان باشد که سقف هوس دشمنان را بر سرشان خراب کند.

هاشم درس‌خوان بود، برای همین در سال ۶۳ در دانشگاه و در رشته مکانیک دانشگاه تبریز پذیرفته شد.

در حین تحصیل برای کمک به رزمندگان و تأمین مایحتاج و نیاز رزمندگان اسلام ۶ ماه در کارخانه مهمات‌سازی الحدید کرج فعالیت کرد.

هاشم اخترشمار بعد از ۶ ماه کار شبانه‌روزی به دانشگاه تبریز بازگشت تا با استفاده از امکانات کارگاه دانشکده فنی این دانشگاه بتواند قطعات خمپاره بسازد. همان خمپاره‌ای که قلب سیاه و هوس‌آلود صدامیان را پاره کند و سقف طمعشان را بر سرشان خراب کند.

شامگاه ۲۷ دی‌ماه سال ۱۳۶۵ بود که هاشم در کارگاه دانشکده فنی تبریز با جمعی دیگر از دوستان و دانشجویان انقلابی مشغول ساختن خمپاره بودند که هدف بمباران هواپیماهای صدامیان قرار گرفتند.

او که زخمی شده بود، چند روزی در بیمارستانی در تبریز بستری شد؛ اما یار او را پسندید و تن زخم‌خورده‌اش را در جوار خودش حیات ابدی بخشید.

مگر نه اینکه فرموده‌اند یک برگ بی‌اذن او بر زمین نمی‌افتد پس باید باور کرد او آمدنش و رفتنش جز نشانه‌ای از نشانه‌های خدا است.

روحش شاد و یادش گرامی

انتهای پیام/