هشت‌دی: طی چند سال اخیر بلند‌پروازی‌های علی‌اف به اوج خود رسیده و هرازچندگاهی با اقدامات خود، تنش‌هایی را در قفقاز ایجاد می‌کند که این‌تنش‌ها بیشتر با تکیه بر حمایت‌های رژیم‌ صهیونیستی صورت می‌گیرد.

طی چند روز اخیر نیز مجددا این تنش‌ها آغاز شده و علی‌اف به دنبال گرفتن سیونیک‌ ارمنستان در گام اول و بعد مناطق بیشتر از خاک ارمنستان است.

حال باید بررسی کنیم راه‌حل‌ ایران برای رفع‌خطر مرزهای ژئوپلیتیکی‌اش چه خواهد بود؟

گام اول ورود به جنگ و درگیری مستقیم با باکو است. برای این کار دلایل محکمی نیز وجود دارد و ممکن است علی‌اف بعد از جنگ با ارمنستان جنگ را به سمت ایران بکشاند و اما دلایلی که اشاره می‌شود که ایران باید به جنگ با باکو وارد شود:

۱. با اشغال سیونیک راه ارتباطی ایران با روسیه و اروپا قطع می‌شود.
۲. باکو پایگاه اصلی تجزیه‌طلبان و پانتورک‌ها می‌باشد.
۳. همکاری با رژیم‌ صهیونیستی در خرابکاری‌ها و ترورها علیه ایران و استفاده از زیرساخت‌های باکو توسط رژیم‌ صهیونیستی برای اقدام علیه ایران.

اینها دلایلی است که شاید هر کشور دیگری بود قطعا با قدرت نظامی پاسخ باکو را می‌داد، شاید جنگ آسان‌ترین‌ راه باشد اما هزینه‌ها، دردسرها و خسارات خود را به‌همراه دارد.

اما جنگ با باکو باب دل چه کسانی خواهد بود؟ شاید بتوان گفت این اتفاق باب میل رژیم صهیونیستی خواهد بود، آنها که اخیرا با توافق ایران و عربستان متحمل شکست در ایجاد ائتلاف‌ عبری_عربی علیه ایران شدند و با اظهارنظر یکی‌ از مقاماتشان در رابطه با ملت فلسطین خشم‌ کشورهای عربی‌ منطقه را برانگیختند که سبب بازنگری این کشورها در روابطشان با رژیم‌ صهیونیستی خواهد شد.

اوضاع دولت نتانیاهو نیز مناسب نیست و این هم در وضعیت فعلی منطقه‌ای رژیم‌صهیونیستی تاثیرگذار بوده است. حال با این وضعیت آنها به سراغ مهم‌ترین متحد آسیایی خود یعنی باکو خواهند رفت تا با سپر دفاعی قرار دادن این کشور به اهدافشان در قبال ایران برسند. هیچ‌کشوری به اندازه رژیم‌صهیونیستی از درگیری نظامی ایران و باکو سود نخواهد برد، چون هم می‌توانند از ناآرامی ایجاد شده از جنگ‌ احتمالی بر علیه ایران استفاده کرده و از سویی ترکیه را نیز با ایران سر شاخ کنند. ترکیه در صورت حمله نظامی ایران به باکو ساکت نخواهد نشست. هر گونه درگیری ایران در جنگ با محوریت قومی یا فرسایشی هدیه‌ای به رژیم‌ صهیونیستی و غرب می‌باشد تا از آب‌ گل‌آلود ماهی بگیرند.

نباید بر روی ورود ایران به جنگ تاکید شود و عدم برجسته‌سازی این نکته بسیار مهم است.

ایران سابقاً توانسته با دو رزمایش فاتحان خیبر و رزمایش ارس و کلید خوردن طرح بازگشت نخجوان به خاک ایران، رژیم باکو را از مواضع اتخاذی‌اش عقب براند و در رابطه با وقایع اخیر هم راه‌های بسیار زیادی وجود دارد که بدون ورود مستقیم به جنگ و ایفای نقش‌موازنه‌گر این منازعه را کنترل کند و به نظر می‌رسد تصمیم مقامات ارشد کشور هم بر کنترل این منازعه است بدون دخالت مستقیم در جنگ از سوی ایران است.

البته می‌توان از نقش روسیه نیز برای کنترل این منازعه در قفقاز استفاده کافی را برد.

بروز جنگ با توجه به برنامه علی‌اف برای تجاوز به خاک ارمنستان محتمل به نظر می‌رسد.

یکی‌ از راه‌ها اقدام از طریق دیپلماسی و به مذاکره کشاندن طرفین و نظارت ایران و روسیه می‌باشد یا در صورت بحرانی‌تر شدن اوضاع و وقوع جنگ، حمایت از ارمنستان و فرسایشی‌کردن حالت جنگ که قطعا این باکو خواهد بود که بیشترین ضرر را متحمل خواهد شد و راه‌های دیگری که می‌توان از آنها برای کنترل این منازعه بهره برد.

«سید محمد شفیعی»