به گزارش ۸دی،حسین مصطفی پور در مراسم تودیع و معارفه مدیرکل بنیاد شهید و امور ایثارگران استان گیلان، کار کردن برای شهدا و ایثارگران را ذخیره آخرت دانست و اظهار کرد: شهدای عزیز برای جامعه دو امانت بزرگ به یادگار گذاشتند که نخستین امانت راه و مکتب و آرمان شهداست.

وی خانواده های معظم شاهد و ایثارگر را دومین امانت شهدا در جامعه دانست و افزود: آحاد جامعه به ویژه مسئولان در قبال این امانت بزرگ شهدا تکلیف داریم و تکلیف مسئولان بیشتر است و باید بسیار تلاش کنند تا آرمان شهدا بر زمین نماند.

معاون سیاسی، امنیتی و اجتماعی استانداری گیلان، وصیت نامه های شهدا را نوعی راهنما و چراغ راه دانست و یادآور شد: اگر وصایای شهدا را مطالعه کنیم یک کلیدواژه دارد و آن اطاعت محض از ولی فقیه است. در واقع شهدا از ما می خواهند همانگونه که آنان امام را تنها نگذاشتند، ما نیز فرمایشات رهبری را خط قرمز خودمان بدانیم.

مصطفی پور، با اشاره به حرف شنوی بی چون و چرای رزمندگان از امام در دوران دفاع مقدس، خاطرنشان کرد: اگر امام می فرمود خرمشهر باید آزاد شود و حصر آبادان باید شکسته شود، همان می شد و رزمندگان فرمان امام را تفسیر به رای نمی کردند و مطیع محض بودند.

وی یکی از عوامل شکست و عقب ماندگی در برخی از عرصه ها بعد از دوران دفاع مقدس را عدم اطاعت محض و حرف شنوی کامل مسئولان از بیانات رهبری دانست و گفت: متاسفانه برخی از مسئولان فرمایش صریح و مستقیم رهبری را بر زمین گذاشتند و لذا ضربه خوردیم، اما هر کجا که توفیق کسب کردبم، فرمایشات رهبر انقلاب را سرلوحه قرار دادیم.

معاون استاندار گیلان، به پیشرفت های حوزه صنایع دفاع اشاره کرد و یادآور شد: تحریم های اقتصادی ویژه سال های اخیر است، اما از نخستین روزهای پیروزی انقلاب با شدیدترین تحریم های نظامی دشمنان مواجه شدیم؛ این در حالی است که امروز جزو سرآمدان این حوزه هستیم، زیرا با همان روحیه دفاع مقدس وارد عرصه شدیم و حرف شنوی کامل از رهبری داشتیم.

وی کار کردن برای شهدا را به مثابه ادامه دادن راه و مکتب و آرمان شهدا دانست و خاطرنشان کرد: مکتب شهدا گره گشای همه مشکلات کشور است و لذا باید راه شهدا را بشناسیم و به آن عمل کنیم.

مصطفی پور، همچنین بر لزوم تکریم خانواده های شهدا و ایثارگران تاکید کرد و گفت: ما تا همیشه تاریخ مدیون و بدهکار شهدا و خانواده های آنان هستیم و هر کاری برای آنان انجام دهیم کم است، اما باید تا جایی که توان داریم از آلام آنان کم کنیم و در کنارشان باشیم.