به گزارش ۸دی، تجلیل از مقام جانبازی و جانبازان جنگ تحمیلی حداقل کار ممکن در برابر  آن همه ایثار، گذشت و فداکاری می باشد. رزمندگانی که برای حفظ میهن، ناموس خود و دفاع از ارزش های اسلامی پا به جبهه های حق علیه باطل گذاشتند و تا سرحد نثار اعضا و وجودشان از میهن اسلامی و جان و مال ملت دفاع کردند.

روز چهارم شعبان که سالگرد میلاد حضرت اباالفضل العباس است، روز جانباز نام گذاری شده است. ایشان با ایثارگری خود، چگونگی پیروی از پیشوای معصوم را عملاً تعلیم می دهد. حضرت اباالفضل العباس، آموزگار بزرگ عشق و وفا، امیر ادب، الگوی بی ‏بدیل شجاعت و مردانگی است. بصیرت ایشان مورد تأکید ائمه اطهار(علیهم السلام) بوده است. امام صادق(علیه السلام) می فرماید: «عموی ما عباس بینشی ژرف داشته است».

یکی از بارزترین شاخصه های حضرت عباس «وفا» است. وفاداری نسبت به پیشوای معصوم، مهم ترین مصداق وفا به میثاق الهی است. ایشان با بذل جان، وفاداری را به کمال رسانده و سمبل وفا نام گرفتند. امام سجاد(علیه السلام) در ستایش عموی بزرگوار خود می‏ فرماید: «خدا رحمت کند عمویم عباس را که جان خود را ایثار کرد و فدای برادرش شد، تا آن که دو دست او قطع شد، در عوض، خدا دو بال به او عنایت کرد که به وسیله آن، همراه ملائکه در بهشت پرواز کند، چنانکه برای جعفر بن ابی طالب نیز دو بال قرار داد. برای عباس در نزد خدا منزلتی است که همه شهدا در روز قیامت غبطه آن مقام را می‏ خورند».

جانباز همان دلداده و آسیب‏ دیده ‏ای است که پرمایه‏ ترین سرمایه خود را به مسلخ عشق برده است تا مُهر محبت و بندگی را بر پیشانی خود زند، همان کسی که با دریافت حقیقت وجود خویش به اوج انسانی خود رسیده و به ‏دنبال رضایت خدا و بهشت ابدی است. او همان انسان خودباوری است که کرامت و شجاعت را در جان خود جا داده و جهاد را بهترین میدان عرضه اخلاص خویش به پروردگار محبوب خود می ‏داند.

ما همه پیشرفت ها و موفقیت هایمان را مدیون خون شهدا و ایثار و از خودگذشتگی جانبازان و ایثارگران هستیم، جانبازان شیمیایی یا اعصاب و روانی که گاهی حتی عزیزان خود را فراموش می‌کنند یا جانبازان جسمی حرکتی که با وجود قهرمان بودن در نگاهشان شرم زحمت دادن دیده می‌شود.

دلنوشته یک جانباز ایرانی را در زیر بخوانید:

شلوار تا خورده دارد، مردی که یک پا ندارد خشم است و آتش نگاهش، یعنی تماشا ندارد

رخساره می تابم از او، اما به چشمم نشسته/ بس نوجوان است و شاید، از بیست بالا ندارد