به گزارش ۸دی نیوز به نقل از بولتن نیوز، تا یکی دوسال پیش و درست پیش از آنکه ساپورت پوشی به یک اپیدمی در میان زنان و دختران ایرانی تبدیل شود، هر یک از ما به محض آنکه کلمه ساپورت به گوشمان می خورد، اولین معنایی که در ذهنمان شکل می گرفت، کلمه انگلیسی support به معنای پشتیبانی و حمایت بود و شاید کمتر کسی بود که با شنیدن این کلمه به یاد شلوارهای چسبان و تنگ امروزی بیفتد. اما امروز شاید خیلی دور از واقعیت نباشد اگر ادعا کنیم که به محض شنیدن کلمه ساپورت، کسی نیست که فورا به یاد همین شلوارهای بدن‌نما نیفتد و کمتر کسی را می توان یافت که با شنیدن این کلمه، نخستین معنا و مفهوم که به ذهنش خطور می کند، هنوز مفهوم حمایت و پشتیبانی باشد.

این یک چرخش ۱۸۰ درجه ای است و یعنی مفهوم غالب کلمه ساپورت در نزد ایرانیان با سرعتی اعجاب‌انگیز تغییر یافته است.

پس از راه یافتن ساپورت به سبد خرید پوشش زنان جامعه ما و کشش وصف‌ناپذیر درصد بالایی از دختران به این پوشش، اظهار نظرهای فراوان و فراتر از حد تصور را در میان مجامع مختلف فرهنگی، دینی و حتی سیاسی کشور به همراه داشت و از رسانه ها و نهادهای فرهنگی و دینی گرفته تا تریبون‌ نمازجمعه و صحن علنی مجلس شورای اسلامی، هر کدام به نحوی به این نوع پوشش و آسیب‌های احتمالی ناشی از آن پرداخته اند و البته در این میان، تولیدکنندگان ساپورت هم از این فرصت طلایی نهایت بهره را جسته و سودهای هنگفتی به جیب زده اند.

شاید دو سال پیش هیچ طراح و تولیدکننده پوشاک، حتی تصوری هم از چنین روزی نداشت که ساپورت بتواند به یکی از پرطرفدارترین و پرفروش‌ترین نوع پوشاک در میان بانوان تبدیل شود و جامعه چنین اقبالی نسبت به آن از خود نشان دهد.

به نظر می رسد، میل به استفاده از ساپورت درمیان زنان و دختران به خصوص درپایتخت، باوجود مخالفت ها و انتقادات شدید، روز به روز در حال افزایش است و شاید بتوان گفت که ساپورت به نوعی نماد پیشرفت و ترقی در میان دختران جوان تبدیل شده و در موارد متعددی مشاهده شده، دخترانی که در خانواده های نسبتاً مذهبی و مقید‌تر زندگی می کنند، از یک سوی برای اینکه از این غافله(به ظاهر) پیشرفت جا نمانند به دنبال راضی کردن والدین خود برای استفاده از ساپورت هستند و ازطرف دیگر با مخالفت شدید خانواده‌هایشان مواجه شده اند و ساپورت‌پوشی نوعی تعارض و نزاع در برخی خانواده را به همراه داشته است.

اگر نگاهی به گذشته نه چندان دور بیندازیم، به یاد خواهیم آورد که چند سال پیش، وقتی که هنوز هیچکس در خیابان ها ساپورت نمی پوشید و ساپورت تنها می توانست به عنوان یک پوشش داخل خانه مطرح باشد، در آن زمان دخترانی که شلوارهای جین تنگ و به اصطلاح لوله‌تفنگی یا شلوارهای پارچه های چسبان می پوشیدند، همواره مورد سرزنش بودند و در زمره افراد بدپوشش و بدحجاب جامعه قرار می گرفتند، اما اگر حالا که ساپورت‌پوشی رواجی وصف‌ناپذیر پیدا کرده و روز به روز هم به ابعاد تنگی و چسبندگی و نازک شدن آن افزوده می شود، شاید اگر دختری را با همان شلوارهای جین که در گذشته رایج بود ببینیم، نه تنها او را سرزنش نخواهیم کرد بلکه شاید در شرایط امروز، آن پوشش را پوششی تحسین برانگیز قلمداد کنیم که حداقل‌هایی از شرم و حیا را می توان در آن جستجو کرد.

البته این موضوع درمورد مانتوها نیز صادق است؛ در گذشته مانتوهای چسبان و کوتاه در نزد افکار عمومی و طبقه مذهبی، پوششی مذموم بود اما امروز مانتوها به نوعی شِنِل تبدیل شده اند که دیگر در قسمت جلو هیچ دکمه ای ندارند و هر از گاهی خود فرد با دست جلوی مانتو را می بندد که البته لحظاتی بعد دوباره باز خواهدشد. شاید باید قدردان همان مانتوهای کوتاه و نسبتاً چسبانی باشیم که حداقل هرچه که بود در جلوی آن تعدادی دکمه وجود داشت و تا حدودی حرمت و عفت زن را حفظ می کرد اما امروز می بینیم که مانتوهای کاملاً جلوباز به همراه ساپورت‌های بسیار تنگ و چسبان، تلفیقی از بی حیایی را به نمایش گذاشته اند که مرزهای عفت و حیا را در نوردیده اند.

البته باید در نظر داشت که درمیان ساپورت‌پوشان هم تفاوت‌های آشکاری به چشم می خورد و شاید هنوز ساپورت‌پوشان معمولی برای جامعه قابل هضم باشند؛ چراکه میزان چسبندگی و بدن‌نما بودن برخی از آنها به مراتب کمتر از جدیدترهاست اما آنچه بیشتر موجبات نگرانی دلسوزان فرهنگی و دینی را فراهم کرده، ترکیب ساپورت‌های جدید و مانتوهای جلوباز و سرعت اعجاب انگیز به بازار آمدن سریع نسل‌ جدید این پوشش‌هاست به گونه ای که مانتوها به سمت هرچه بازتر بودن و ساپورت ها نیز به سمت هرچه نازکتر و بدن نماتر شدن پیش می روند و گاه حتی پارچه و الیاف به کار رفته در ساپورت به قدری نازک و ظریف است که گویا باید منتظر ساپورت‌های نسل جدید از جنس تور باشیم.

اصلاً خوشایند نیست اگر بخواهیم به روزی فکر کنیم که وضعیت پوشش جامعه به قدری زننده شود که همانند امروز که شاید آرزومند بازگشت شلوارهای جین گذشته هستیم، آن روز نیز ساپورت‌ها را پوششی مناسب بدانیم و پوشش‌هایی به مراتب بدتر و زننده تر از ساپورت را تقبیح کنیم. زیرا این فرایند اصلاً فرایند مناسبی نیست و یک معنای مشخص دارد و آن اینکه نه تنها قبح پوشش های بدن‌نما درحال از بین رفتن است بلکه برای بخشی از جامعه که متاسفانه تعدادشان هم اندک نیست، پوشش های بدن نما و لباس‌های نیمه عریان درحال تبدیل شدن به نوعی افتخار و نماد ترقی است و گویا برای برخی افراد حرکت به سمت برهنگی و عریانی مایه مباهات و تفاخر است.