به گزارش ۸دی، سیاست در لغت به معنای “رام کردن اسب” و در اصطلاح به معنای تدبیر امور کشور و جامعه است.

اما این تعریف از سیاست را بشنوید که روزی عده ای به اصرار از “چرچیل” خواستند که سیاست را تعریف کند “چرچیل” به ناچار دایره ای کشید و خروسی جنگی (مسابقه ای) در آن انداخت سپس از اطرافیان خواست خروس را بدون آنکه از دایره خارج شود بگیرند. این عده هر چه تلاش کردند نتوانستند و خروس فوراً از دایره بیرون می رفت و در نهایت از “چرچیل” خواستند که این کار را خود انجام دهد.

“چرچیل, خروسی دیگر کنار خروس اول گذاشت و این دو شروع به جنگیدن کردند آنگاه “چرچیل” به راحتى دو خروس را از گردن گرفت و بلند کرد و در پاسخ گفت: این سیاست است.

امروزه کار بسیاری از سیاسیون کشیدن دایره و انداختن جنگ بین عوام الناس با دولتمردان است تا خود بر محور قدرت سوار باشند.

جالب است بدانید اخیرا در حوزه رسانه ای استان خبرهایی به گوش می رسد حاکی از اینکه حامیان دیروز دولت، منتقد امروز شده اند و نکاتی که تا دیروز منتقدین را برای بیان آن ها سرزنش می کردند یکباره مهم شده و این به اصطلاح سیاسیون با استفاده از رسانه های اجاره ای، خود را پرچم دار مبارزه با لابیگری، فساد، محیط زیست و حتی قطع شدن یارانه های مردم نشان می دهند!

حال این سؤال پیش می آید که این چرخش به خاطر چیست؟ آیا واقعا این افراد به اشتباه خود پی برده اند؟!

به نظر می رسد که اکثرا نمایندگان مجلس فعلی خوب می دانند که برای بقا در صندلی سبز بهارستان باید رأی مردم را در سبد آرای خود بریزند آن هم به هر شکل ممکن! همین یک نکته کافی است که لباس”وکیل الدوله” را از تن بیرون آورده و در این چند روزه آخر دوره فعلی مجلس در ظاهر هم شده “وکیل الامه ” و نماینده مردم شده اند.

برای همین می بینیم کسی که در این سه سال و نیم از دوران نمایندگی اش در مجلس تمام قد از دولت حمایت می کرده و با کوچکترین نقد دلسوزانه با داد و بیداد و هوچی گری برخورد می کرد؛در همین چند روز گذشته چندین بار بر علیه دولت روحانی که محصول مشترک “اصلاحطلبان” و “اعتدالیون” است تاخته است.

کسی که تا دیروز لرزیدن زمین تا صاف بودن آسمان را به گردن دلواپسان می انداخت اکنون خود دلواپس دلواپسان شده اما چه زیبا گفته اند که “گربه برای رضای خدا موش نمی گیرد” پس می توانیم بگوییم که این جنس آدم ها هم برای رضای خدا از دولت انتقاد نمی کنند بلکه هدف تکیه زدن به صندلی سبز رنگ بهارستان است تا خواهر زاده، برادر و خواهر را یک شبه مدیرکل، شهردار و … کنند یا پسر خاله ای که تا دیروز راننده تاکسی بود را یک شبه صاحب تالار و برخی شان هم از بدهی چند ده میلیونی به ثروت میلیاردی دست پیداکنند.

اما قسمت دوم سوال این است که آیا این وکیل الدوله ها واقعا از دفاع گذشته خود از دولت پشیمان شده اند؟

جوابی که می شود داد شاید اینگونه باشد که بگوییم کسی از نیت آدم ها جز خداوند خبر ندارد اما تجربه و تاریخ بزرگترین معلم انسان ها است که نشان داده اگر یک دوره مجلس را به دو قسمت دوساله تقسیم کنیم در دوساله اول این مجلس است که قدرتش بیشتر است و دولت در مواضع ضعف قرار دارد پس نمایندگان مجلس می توانند با درخواست از دولت حقوق مشروع مردم را مطالبه کنند و دولت هم چون در موضع ضعف قرار دارد و برای پیشبرد اهداف خود نیاز به همراهی نمایندگان دارد به ناچار قبول می کند اما وقتی نماینده ای بدون چون و چرا برای گرفتن امتیاز های شخصی در خدمت دولت باشد همین می شود که الان شده است؛ در نتیجه به جای اینکه استان پیشرفت کند خانواده جناب نماینده از هر نظر گسترش پیدا می کند و اگر رأی هم نیاورد به خاطر خوش خدمتی شان حداقل در دوسال باقی مانده در بدنه دولت باقی می مانند.

پس انتقاد جنابان نماینده بعد سه سال روزه سکوت گرفتن برای همراه کردن عوام با خود و تکمیل کردن حلقه “دولت و پیرو ” است و بسیار سخت بشود باور کرد که رضایت خداوندگار مد نظر باشد.

بنابراین طبق تعریف چرچیل دایره اگر “مشکلات” باشد برخی از سیاسیون باید در برهه کنونی بین دولت و ملت اصطکاک ایجاد کنند تا در اسفند ماه به صندلی سبز بهارستان تکیه بزنند.