به گزارش ۸دی،  چند روزی است که در خبرهای مختلف می خوانیم که کشور “لهستان” میزبان نشستی به رهبری آمریکا خواهد بود تا  یک تجمیع جهانی یا حداقل منطقه ای بر علیه کشورمان به راه انداخته شود.

نشستی که در لهستان برگزار می شود  خروجی آن هر چیزی باشد برای کشورمان مهم خواهد بود چرا که با شرایط خاص فعلی منطقه و همچنین تحریم های ریز و درشتی که با عدم برنامه ریزی و توانایی دولت در جلوگیری از سوء استفاده زالو صفتان داخلی، فشار اقتصادی را بر مردم دوچندان کرده است باعث می شود نتایج این نشست مهم تر شود.

این در حالی است که به نظر می رسید نقطه قوت دولت تدبیر و امید  دستگاه دیپلماسی و سیاست خارجی با وجود دکتر محمد جواد ظریف  در رأس آن باشد ولی انگار کلا ما مردمان احساسی هستیم و نمی توانیم در جاهایی  احساس را کنار گذاشته و بر اساس منافع ملی عاقلانه تصمیم بگیریم.

اینکه ما چندین سال قبل میزبان لهستانی های فراری از دست استالین بودیم  که چاره جلوگیری یا به حاشیه راندن برگزاری نشست “ورشو”  نیست، همچنان که حیثیتی کردن و پیوند زدن امورات کشور به این نشست هم کار عاقلانه ای نیست.

ابزار سیاست خارجه و دیپلماسی، واضع و مشخص است، قدرت هر کشور باید در این عرصه نماینگر باشد در غیر این صورت با مطرح کردن صفحه ای از تاریخ  هرگز نمی توانیم جلوی نشستی یا تصمیم یا قطعنانه ای را در این دنیای بی در و پیکر بگیریم.

در هیچ جای دنیا و مناسبات آن دیده نشده است که  در آن نوشته شده چون قبرستان اموات یک کشور در خاک کشور دیگر است پس آن کشور بر علیه میزبان اموات خود کار یا سیاست خاصی را برنامه ریزی نخواهد کرد که  اگر اینجوری باشد قرابت فرهنگی بین کشور ها اجاز نمی داد جنگی رخ دهد.

به نظر دستگاه سیاست خارجه ایران و سرداران عرصه  دیپلماسی که خود را فاتح “برجام” می دانند باید عاقلانه جواب دهند که اهرم و ابزار دولت ایران در مقابل  اینگونه نشست ها چیست؟!

اصلا اهرمی داریم؟ اگر اهرمی داریم چرا استفاده نمی کنیم و اگر نداریم چرا نداریم؟!

دستگاه دیپلماسی، منافع ملی ما را باید در عرصه بین المللی  تضمین، دفاع و تثبیت کند، نشستی همچون ورشو کدام منافع ما را تهدید می کند؟

برنامه دستگاه دیپلماسی در صورت تهدید منافع کدام است و چه کاری در جلوگیری از در خطر افتادن منافع ما می خواهد انجام دهد؟

آیا منافع لهاستان و دیگر کشورهای  شرکت کننده  در این نشست در رابطه با ایران مشخص شده است که بشود در صورت در خطر بودن منافع ما منافع آنان هم را به خطر بیاندازیم؟

به نظر عرصه سیاست عرصه مردان و  زنان عاقل و به دور از احساسات باشد که یا بتوانند  تشخیص  دهند و منافع ملی را بشناسند  و درعرصه ای که از  زور و قدرت حرف زده می شود با مطرح کردن  حرف ها و تصمیم های احساسی قلب قدرت ایران را سیمان نکنند.

در پایان باید عرض شود همچنان که در عرصه  دادگاه و دادگستری مدرک و قانون حرف اول را می زند و  قاضی با توجه به مدارک و مستندات ارائه شده رأی را صادر می کند در عرصه سیاست خارحه هم  منافع ملی سخن می راند و اگر کسی نتواند با قدرت و ابزاری لازم استیلاء پیدا کند یقینا محکوم به عقب رانده شدن و شکست است پس بیایم یک بار هم شده به جای احساس عاقلانه سیاست خارجی را مدیریت کنیم.