به گزارش ۸دی، نوامبر در تقویم روز جهانی رفع خشونت علیه زنان نام گذاری شده است، اما یک واقعیت تلخ و انکار ناپذیر وجود دارد و آن این است که روز برای تمام زنان در سراسر جهان فقط یک ژست چند ساعته است. در این چند ساعت امید فردای بدون خشونت به زنان داده می شود، اما وقتی روز به پایان می رسد خوب می دانند باید برگردند به دنیایی که خشونت در آن عادی است و جزو جدا ناپذیر زندگی است.

شهربانو امانی درباره روز جهانی مبارزه با منع خشونت درباره زنان معقتد است: در همه جای دنیا حتی در کشورهای همسایه پر از مشکل ما خوب می دانند که باید آگاه سازی صورت بگیرد و زنان نسبت به حقوق خود مطلع باشند  و بدانند در مقابل خشونت های خانگی و خانوادگی قوانینی وجود دارد.

این روز در کشور ما متفاوت تر از بقیه کشور هاست، در روز جهانی مبارزه علیه خشونت زنان در اکثریت کشورها آنچه که مرسوم است برگزاری همایش ها و کنفراس هاست، و زنان به طور خود جوش  راهپیمای هایی را ترتیب می دهند، اکثر این کارها  می تواند تاثیرگذرا باشد در جلوگیری از خشونت علیه زنان .

ذکر دو نکته لازم است نخست اینکه متاسفانه چون در کشور ما رسانه های خصوصی وجود ندارد و تمامی رسانه های دیداری و شنیداری ما دولتی هستند پس نمی توان حرکت های مربوط به این حوزه را رسانه ای کرد، نکته دوم و مهم تر این است که چون مسؤلان فکر می کنند اگر مسائل اجتماعی که جاری و ساری در بطن جامعه است  مطرح شود فضای جامعه آبستن حوادث خواهد شد به همین خاطر چشم پوشی می کنند تا به عقیده خودشان از بروز اتفاقات،معضلات و مشکلات جلوگیری کنند در واقع پاک کردن صورت مسئله به جای حل آن.

در واقع آن چیزی که مهم این است دراین روز فقط نباید به نظر من اکتفا کنیم به برگزاری همایش ها،کنفرانس ها  و برنامه های از این قبیل، ما در این روز باید از مسؤلان گزارش های  را در مورد مبارزه با خشونت علیه زنان، اینکه چقدر موفق بوده اند در این امر و مجتمع های ذی صلاح باید روند یکسال خودشان را ارائه دهند اینکه چه میزان توانسته اند با خشونت علیه زنان مبارزه کنند و مهم تر از همه چه راهکار هایی را برای این آسیب اجتماعی تعبیه کرده اند.

خشونت علیه زنان در هر جامعه بر می گردد به شرایط اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و چون زن احساس حمایت نمی کند چه از طرف خانواده و چه از طرف نهاد های دولتی، ترجیح می دهد سکوت کند تا آن چیزی که به عنوان حداقل های زندگی ای را که دارد از دست ندهد.

کارشناسان باید افکار عمومی آگاه از این معضل کنند  و زنان باید بدانند یک نهاد،سازمان و یا متولی وجود دارد تا ازآن ها حمایت کند. قوه قضایه باید این امنیت را ایجاد کند تا زنان به هنگام مواجه با خشونت و در موارد بدتری مثل اذیت و آزار جنسی بتوانند به مجمتع های قضایی مراجعه کنند و شکایت خود را مطرح کنند و مطمئن باشند حقی که از آنان ضایع شده است پس گرفته خواهد.

باید خاطر نشان کنم در فرهنگ کشورهای مثل کشور زنان، همسران و مادران با تعهدی هستند. مخصوصا آن دسته از زنا که مسؤلیت خانواده را بر عهده می گیرند و سرپرست خانواده می شوند با مشقت فرزندان خود را بزرگ می کنند باید از حمایت های بیشتری را احساس کنند از سوی دولت و نهاد های مدنی.

این زنان کاری به مراتب سخت تر از دیگر زنان جامعه  دارند باید هم حواسشان باید به فرزندان و آینده آنان باشد و هم اینکه مدیریت اقتصادی داشته باشند تا از پس زندگی و هزینه های آن برآیند؛پس سزاوار نیست مورد خشونت قرار بگیرند.

متاسفانه زنان در تمام محیط هایی که فعالیت می کنند مورد خشونت قرار می گیرند، خشونت فقط جسمی نیست بلکه می تواند روحی هم باشد و این بدترین نوع خشونت است.

ما باید ریشه یابی که چرا نهاد های اجرایی ما نتوانستند قانون های حمایتی را به اجرا در بیاورند، آن چه در این سال ها روند رو به جلو و امیدوار کننده ای داشته سمن های است که به طور مردمی به راه افتاده ما شاهد هستیم که حمایت های چه مادی و چه معنوی صورت میگیره درمورد زنان آسیب دیده .

خوشبختانه با تحمل بالای که دولت تدبیر و امید دارد و کارکردهای مثبت در زمینه حل آسیب ها و معضلات اجتماعی داشته در این مدت باید امیدوار باشیم که این آمار و آرقام کاهش پیدا کند.