به گزارش ۸دی نیوز، محمد جواد فلاح در یادداشتی نوشت:

متناسب با موضوع امروز جهان…

تاکنون بر این باور بوده ایم که دو عالم وجود دارد ، یکی دنیای کنونی و دیگر جهان آخرت ؛ اما در کنار دنیای ما یک دنیای دیگر نیز وجود دارد و آن دنیای مجازی است.

فضای مجازی و خیالی، دنیای رسانه های مدیا، یک فضای غیر قابل لمس اما قابل رویت که حقیقتی در آن نیست اما باورها را منتقل میکند و تاثیر میگذارد، همینطور علاوه بر آن این رسانه قدرتمند میتواند همه رسانه های حقیقی از جمله کتاب، مقاله و حتی معلمی که بی واسطه با شاگرد صحبت میکند، را در خود حل میکند.

یک دنیای ارتباطی سریع و آسان با گسترش اطلاعات در صدم ثانیه است، که حال باید دید این دنیای مجازی که قابلیت انتقال باورها را دارد، کدام باورها حقیقت و نیاز جهان امروز است!؟

یکی از شاخه های زیبا و بسیار اثر گذار فضای مجازی ، تولیدات صدا و تصویری و یا همان مدیا است، هنری که پرداخت کننده متخصص و یا هنرمند میخواهد زیرا که تاثیرش دو برابر خواهد بود که بیشتر به این موضوع می پردازیم.

اما در سرتاسر جهان از طریق این زبان رسانه ای آن چیزی ارائه میشود که مناسب با دیدگاه ها و عقاید خطوط بین المللی همان کشور باشد و گاهی اوقات فیلمهایی نیز به این منوال تولید میشوند.

خاصیت فیلم فراگیر بودن آن است؛ یعنی میتوان از دورترین نقطه ی جهان محصولی تولید کرد تا بر انسانی در هر جایی از کره زمین اثر بگذارد که این بزرگترین خاصیت این رسانه است، همینطور وجه اشتراک همه این قبیل فیلمها بر محوریت اخلاق و استدلال میچرخد؛ حال حق یا بی حق بودنشان بماند….اما استدلال را شاید به نفع مواضع خویش بیاورند اما خوب میدانند که اخلاق و آرامش را باید رعایت کنند؛ مثلا اسپیلبرگ و کوبریک ، این کارگردانان بزرگ توانسته اند هنر سرگرمی را با اخلاق اجتماعی و انسانی پیوند زنند ولو اینکه در اثرهای هنرمندانشان هر موضوع و اعتقادی را به زبان آورند ولی طوری بیان نمی کنند که مورد خشم و تحریم عده ای و قشر خاصی قرار گیرد.

لازم به ذکر است که هر هنری با هر دیدگاهی اگر به هتاکی و تخریب و قیاس بی دلیل و احساسی و دور از اخلاقیات بپردازد همیشه مورد تحریم قرار گرفته و چه بسا فیلمهایی که مفاهیم نادرستی داشته اند اما با منطق و اخلاق توانسته اند بزرگترین جوایز دنیا و مخاطبان دنیا را نصیب خود کنند.

کار یک هنرمند به واسطه ظرافت در پرداخت به موضوعات گوناگون از حساسیت و به تبع از عمق اثر گذاری زیادی برخوردار است.

اگر نبود هنر عکاسان و تصویربرداران; ما حتی از بیست سال گذشته هیچ خبر و خاطره ای نداشتیم….

اگر اکنون فیلمسازان ما به دلیل مشقت کار تاریخی؛ مثلا از هشت سال دفاع مقدس فیلمی تولید نکنند ؛ هیچگاه نمی توانستیم رویدادهای آن موقع را به نسل های بعد عرضه کنیم.
در میان فراوانی پرداختن به مدیا ؛ حتی گروهک تروریستی داعش این نکته را درک کرده که برای ایجاد یک فضای تبلیغاتی مناسب به نفع خود باید فیلمهای آتش زدن ها و جنایات خود را به همراه موسیقی و تدوین و کارگردانی حرفه ای عرضه کند.

اگر بگوییم حقیقت نزد اسلام است یک جمله شعاری خواهد بود اما به این شعار حقیقی بسنده میکنیم…
حال برای هنرمندان مسلمان کشور ما و همه جهان لازمه رسیدن به این درک است که هنر فیلمسازی نه تنها به عنوان شغل بلکه یک رسالت نشر همگانی است.

پاکترین اثر هنری را یک مسلمان به آن تعریف واقعی ارائه میدهد، البته نه هرکه با چنین ژستی و برای داشتن یک رزومه پا به این عرصه گذاشت پس همان مصداق باشد….خیر….

یک هنرمند مسلمان واقعی به سبب اینکه عقایدش به اخلاقیات و تعهدتات و صداقت احاطه میشود و از طرفی هنر هم جزء زندگی او شده است ; پس با درآمیختن هنری همراه با گنجاندن همه حسنات دین; پاکترین و اثرگذار ترین کار را رقم خواهد زد.

یکی از نقاط ضعف هنرمند مسلمان میتواند این باشد که دیدگاه های دینی خود را سعی دارد در ظاهر و روال فیلم بیان کند و یا فقط صرف پرداخت به موضوع دینی را برای داشتن رزومه ای متفاوت در کارش لحاظ میکند فارغ از داشتن علوم دینی که در نهایت چیزی تولید میشود مثلا به مانند فیلم رستاخیز…

این فیلم آنقدر موارد غیر دینی و تحریفی و غیر کارشناسانه در آن دیده میشود و اسباب ناراحتی صاحبنظران و مردم را فراهم میکند که اگر هم یک درصد قرار بود حرف خوبی در این فیلم زده شود اما با این حجم اعتراضات انگیزه ای برای دیدنش وجود ندارد.

در حالی که کارگردان فیلم میتوانست آموزه های کربلا و پیام های آن را در همان شکل و در قالب یک داستان تخیلی بدون اشاره به شخصیت های حقیقی فیلمی بسازد با همان مفاهیم کربلا؛ البته بستگی دارد که دغدغه پیام کربلا در دل هنرمندان مسلمان ما است و یا صرف داشتن یک رزومه تاریخی!!!

حرفه ای که سینماگران غربی به خصوص هالیوود سرلوحه کار خود قرار داده اند این است که مفاهیم صهیون، اسلام هراسی و ضد خدایی و شیطان پرستی را چنان در لایه های زیرین فیلم و فارغ از شعار پردازی جاگذاری میکنند که حتی مخاطب مسلمان از دیدن یک فیلم ضد خدایی لذت میبرد.

به طور مثال فیلمهای:ماتریکس، ارباب حلقه ها، هابیت، لوسی، جنگ جهانی z ، آواتار، چپی، هری پاتر و….

این فیلمها یا مفاهیم کابالا و صهیون دارند و یا اسلام هراس بوده و وجود خدا را رد میکنند.

در مقابل هنرمندان مسلمان ما عکس این قضیه حرکت میکنند و در بیان مفاهیم دینی و حقیقی که اسلام در دستان آنان قرار داده ، آنقدر بد فرم و شعاری عمل میکنند که بیشتر زدگی ایجاد میشود.

بیش از حد وارد جزئیات شده و از اصل و کلیات دین خارج میشوند…

برخوردهای متعصبانه…

عدم استفاده از یک کارشناس دینی در فیلم و خیلی مسائل دیگر….

سینمای غرب با اینکه در محتوا متناسب با اعتقادات و حقایق دین اسلام نبوده اند اما از لحاظ تکنیک و نحوه ی پرداخت میتوانند کلاس درس مناسبی باشند و از این علمشان به عنوان یک غنیمت جنگی در این نبرد رسانه ای استفاده شود.

البته انکار نمیکنم که در کنار راهکار ارائه فیلمهای لایه ای ، نیاز است که گاهی فیلمهای رو و شعاری هم ارائه شود که حتی نمونه های آن در سینمای غرب هم دیده میشود به مانند فیلمهای ۳۰۰ و کنستانتین…

در واقع برای ارائه یک فیلم تاثیرگذار دینی از این روش میتوان استفاده کرد که کارگردان صاحب تکنیک و نحوه نمایش فرم و دکوپاژ باشد ؛ عالم دینی صاحب مفاهیم و نحوه بیان آن باشد ؛ نویسنده هم به طرز ماهرانه ای این دو را در هم آمیخته و روح عاطفی و ارتباطی با مخاطب را در فیلم تزریق کند.

پس میتوانیم با لایه گذاری در لایه های زیرین فیلم ; علاوه بر اینکه هر نوع مخاطبی را پای فیلم خود بنشانیم; بلکه موفق خواهیم بود محتوای کاربردی را در ضمیرناخودآگاه مخاطب به خصوص کودکان کاشت کنیم و نسل آینده جامعه اخلاقیات و رفتارها و الگوهایی را دنبال کنند که امروز دغدغه های دینی و اسلامی ما را تشکیل میدهد.