چند هفته پیش بود که شهرداری شهرستان رشت اقدام به بریدن ۳۷ اصله درخت کهنسال در سطح خیابانهای اصلی شهرمان نمود .در همین رابطه سرویس اجتماعی ۸دی نیوز تحلیلی را به رشته تحریر درآورده است که در ادامه با هم میخوانیم :

۱- اگر میانگین سن درختان قطع شده خیابان امام خمینی شهر رشت را ۵۰ سال در نظربگیریم (البته تعداد زیادی از آنها بیش از ۶۰ سال عمر داشتند) در مجموع ۱۸۵۰ سال باید بگذرد تا ۳۷ درخت ۵۰ ساله رشد کند! این اتفاق با توجیه ایجاد هر طرحی باشد خطایی بس نابخشودنی و جنایتی در حق مردم و محیط زیست رشت است. حال آنکه قطع ۳۷ اصله درخت کهنسال با ادله مضحک مدیران شهرداری برای ایجاد خط اتوبوس تندرو  اساسا غیر کارشناسی است!

البته سکوت معنادار فعالان محیط زیست، مدیران ارشد استان و کوتاهی شورای شهر و سازمان محیط زیست استان نیز قابل توجیه نیست! سالها پیش قطع یک درخت خشک شده که به نام تقدس، باعث ترویج خرافات در بین برخی مردم محلی شده بود صدای اعتراض عده ای از مدعیان حمایت از محیط زیست استان و کشور را تا آن طرف مرزهای کشور برده بود، اما اکنون قطع بی مجوز و شبانه ۳۷ اصله درخت تنومند توسط شهرداری رشت اعتراضی را برنمی انگیزد! مدیران شهر دلیل قطع و ریشه کنی ۳۷ اصله درخت در خیابان امام خمینی رشت را اجرای خط اتوبوس های تند رو برای کاهش آلودگی هوا و بار ترافیک شهر عنوان می کنند حال اینکه هر خودرو به طور متوسط در سال ۵/۲ تن دی اکسید کربن وارد جو می کند و در مقابل هر درخت سالانه  ۲/۱ تن دی اکسیدکربن جذب می کند. پس با یک حساب سر انگشتی قطع درخت به دلیل ایجاد جایگاه اتوبوس ،باعث افزایش آلودگی هوا می شود نه کاهش آلودگی هوا!

اما آیا اساسا، می توان به بهانه توسعه شهر به تخریب فضای طبیعی و ریشه کنی درختان خیابان پرداخت؟آیا می توان بار ترافیک خیابان های شهر را بردوش درختان کهنسال شهر انداخت؟ آیا طرحی جایگزینی، بدون تخریب و قطع درختان امکان پذیر نبود؟ آیا ایجاد طرح ترافیک، زوج و فرد کردن، جلوگیری از آمد وشد خودروهای تک سرنشین قابل مطالعه و اجرا نبود؟ اصولا توسعه حمل و نقل ناوگان عمومی شهر نمی تواند جدا از دیگر مولفه های توسعه قرار گیرد. توسعه ای پایدار خواهد بود که همزمان به بقای ذخایر زیست محیطی شهر نیز توجه کند. توسعه پایدار شهری در همه دنیا برپایه استفاده معقول از منابع طبیعی بنا شده است. در این توسعه ملاحظات سه گانه طبیعی، رفاهی و اجتماعی در کنار هم لحاظ می شود.

۲- نگاهی گذرا به وضعیت اقتصادی،کشاورزی،فرهنگی و مسائل شهری استان گیلان به خصوص شهر رشت ما را با این واقعیت روبرو می کندکه وضعیت توسعه شهر رشت با سالهای گذشته تفاوت چندانی نکرده است! تنها تفاوت آن شاید مانور تبلیغاتی مسئولان استان و مدیران در فضای رسانه ای استان است که مثلا نرخ بیکاری فلان درصد کاهش داشته! اما مردم در اطراف و اکناف شهر و استان خود، نشانی از پیشرفت و توسعه مشاهده نمی کنند. توسعه در کلام و حرف قابل دست یابی نیست، توسعه را باید در برنامه و عمل جستجو نمود.

بازگشایی کارخانه های نیمه تعطیل استان، تعویض ماشین آلات فرسوده و از رده خارج وجایگزینی تاسیسات مدرن و بروز در کارخانجات، توسعه حمل و نقل عمومی بدون آسیب به ذخایر زیست محیطی،مبلمان شهری و چینش درست ساختمان ها، وجود مراکز خرید ودسترسی آسان به آن،ترافیک روان،اقتصاد پایدار با افزایش ظرفیت نوآوری و جذب سرمایه گذاری بیرونی،احیاء صنایع سنتی،ایجاد زمینه برای احیای فرهنگ عفاف و پوشش، متناسب با آموزه های اسلامی و فرهنگ ایرانی، رونق صنعت توریسم و گردشگری،ارتقاء خدمات شهری و خدمات عمومی خلاقانه و پاسخگو ،ارتقاء کیفیت زندگی شهروندی،رودخانه هایی زلال و سیستم مدرن تصفیه فاضلاب های شهری و صنعتی و مهندسی بهداشت محیط شهری را می توان از جمله نمادهای پیشرفت و ترقی شهر و استان قلمداد کرد. اما اکنون مسئولان و مدیران شهری بدون شعار زدگی و آمارهای غیر واقعی بفرمایند در کدام یک از شاخص های ذکر شده توسعه و پیشرفت داشته ایم؟ البته از برخی مدیران که خود ذهنی توسعه نیافته دارند نمی توان انتظار توسعه شهر را داشت!