به گزارش ۸دی نیوز، ابراز امیدواری اخیر محمدجواد ظریف در خصوص به نتیجه رسیدن مذاکرات هسته ای در ۲۲ بهمن، از سوی کشورهای ۵+۱ با واکنش خاصی مواجه نشده است.صراط در این مورد می نویسد؛ ظریف دو هفته پیش درباره زمان به نتیجه رسیدن مذاکرات گفته بود: “پیش‌بینی این‌کار سخت است، اما اطمینان دارم جمهوری‌اسلامی‌ایران با هدف به‌نتیجه‌رسیدن در مذاکرات و حفظ دستاوردهای علمی همزمان با تامین منافع ملی، وارد کار شده است. بنابراین اگر طرف مقابل آمادگی این کار را داشته باشد ما هم کاملا آماده‌ایم تا در بهمن‌ماه و در سالگرد پیروزی انقلاب‌اسلامی به نتیجه برسیم.”

اظهارات ظریف فارغ از میزان واقع بینی موجود در آن، به صورت ضمنی، بیانگر سیاست هسته ای دولت تدبیر و امید در طول ۱۷ ماه گذشته است.

ظریف برای به نتیجه رسیدن مذاکرات تاکید کرده است که “ما کاملا آماده‌ایم”. این موضع در طول مذاکرات دولت یازدهم با ۵+۱ بارها به انحاء گوناگون نمودار شده است. پذیرش تعلیف برخی فعالیت های هسته ای، کوتاه آمدن در خصوص برخی دخالت های غرب در امور داخلی کشور، حتی پذیرش خواست آمریکا در انتخاب سفیر ایران در سازمان ملل(!)، همه و همه آماده بودن دولت تدبیر و امید برای توافق هسته ای را ثابت کرده است.

اما مشکل طرف دیگر مذاکرات است که به نظر می رسد هرگز آمادگی توافق با ایران را ندارند! اگرچه توافق هسته ای با شرایطی شبیه به توافق ژنو، قطعا مورد استقبال گسترده آمریکایی ها و غرب قرار خواهد گرفت، اما به نظر می رسد “آمادگی” مورد نظر دولت تدبیر و امید، گستاخی آنها را روز به روز بیشتر کرده است به گونه ای که اخیرا جن ساکی سخنگوی وزارت خارجه آمریکا، پس از چند بار تایید و تکذیب طرح موضوعات غیرهسته ای در مذاکرات، به صراحت از مذاکره بر سر موشک های بالستیک خبر داده است!

حال سوالی که باید از دولتمردان و دیپلمات های تدبیر و امید پرسید این است که آیا ابراز امیدواری به توافق هسته ای در ایران و تکرار زیاده خواهی ها در طرف مقابل، یادآور آن لطیفه حل شدن ۵۰ درصد قضیه یعنی “ما راضی و طرف مقابل ناراضی” نیست؟!

آیا صورت ماجرا غیر از این است که دولت تدبیر و امید به تعلیق غنی سازی، تعطیلی برخی فعالیت ها، اجازه بازرسی بیشتر از حدود قانونی و … هم راضی شده ولی طرف مقابل هنوز به آزاد کردن پول های خودمان و رفع تحریمی که به زیان خود آنهاست هم راضی نیست؟