به گزارش ۸دی نیوز به نقل از رجانیوز، صادق زیباکلام یکی از افرادی است که بخش زیادی از اظهاراتش درباره پرونده هسته ای جمهوری اسلامی ایران را همین موضوع تشکیل داده و در واقع نگاه اصلی وی به این مساله، بر پایه «پاک کردن صورت مساله» و «نفی احتیاج ایران به این فناوری» جهت رفع نیازهای داخلی کشور است.

وی همواره تاکید می کند که اساسا استفاده از انرژی هسته ای برای کشور مفید نیست و از همین دیدگاه نیز از توافق ژنو دفاع می کند، چرا که معتقد است با توافق ژنو، توان غنی سازی کشور توسط آمریکا محدود شده و حتی بهتر است گام به گام، این توانایی به سمت صفر شدن حرکت کند.

در آخرین مورد نیز وی در میزگردی که چند روز قبل با حضور ابراهیم متقی از سوی مرکز دیده بان آمریکا در تهران برگزار شد با اشاره به این مساله گفت: «من از مفاد توافق ژنو خبر ندارم! اما نسبت به کلیت آن مثل سگ می‌ایستم و از توافق ژنو دفاع می‌کنم و هر کس که غنی‌سازی را “متوقف” کند دو رکعت نماز شکر می‌خوانم و دست و پای او را می‌بوسم.»

این اظهارات عجیب در حالی بیان می شود که به نظر می رسد برای پاسخ به این نوع نگاه غیر منطقی به توان استراتژیک کشور، نیازی به استناد به سخنان منتقدان توافق ژنو نیست بلکه با مروری بر کتاب «امنیت ملی و دیپلماسی هسته ای» که خاطرات مذاکرات هسته ای سالهای ۸۲ تا ۸۴ دکتر حسن روحانی است، می توان به این موضوع پاسخ داد.

به عنوان نمونه، آقای روحانی در صفحات ۴۰ و ۴۱ این کتاب ضمن اشاره به این مساله، به خوبی تشریح می کند که اظهارات امروز صادق زیباکلام را ۱۱ سال قبل نمایندگان کشورهای اروپایی به وی یاد آور شده اند:

«نگاه ها به تدریج و به شکل کارشناسانه تری به سمت نیازهای آتی کشور در حوزه انرژی، سوق می یافت و مقامات کشور را به این نتیجه می رساند که انرژی هسته ای باید در زمره اولویت های مسایل اقتصادی قرار بگیرد. بعدها که میان و غرب، چالش هسته ای پدید آمد این کارِ کارشناسی به کمک استدلال های علمی ما آمد و در پاسخ به یکی از ایراداتی که غربی ها در مذاکرات هسته ای مطرح می کردند مبنی بر اینکه شما با این همه ذخایر نفت و گاز، چه نیازی به انرژی اتمی دارید؟ به آن مباحث استناد و تکیه می کردیم.

استدلال دیگر ما هم این بود که خود آمریکایی ها در رژیم سابق اعلام کرده بودند ایران به انرژی هسته ای نیاز دارد و نتیجه بررسی های موسسه تحقیقاتی استنفورد این بود که ایران به ۲۳ هزار مگاوات برق هسته ای نیاز خواهد داشت. به آنها گفته می شد که خود شما اروپایی ها به چه دلیل و با چه آینده نگرای با رژیم سابق قرارداد تاسیس نیروگاه های هسته ای منعقد کردید؟ چرا در زمینه سوخت،  ایران را در اوردیف مشارکت داده بودید اما حالا اعتراض دارید؟ آنها پاسخ قانع کننده ای نداشتند.»

دبیر اسبق شورای عالی امنیت ملی کشورمان در صفحه ۴۰۰ این کتاب نیز ضمن اشاره به مذاکراتش با ژاک شیراک برای حل مساله هسته ای ایران در سال ۸۳ می نویسد:

«از نظر مردم ما پذیرش توقف یا تعلیق بلند مدت غنی سازی تحقیر آمیز است و “غرور ملی” ما را خدشه دار می کند. لذا به هیچ قیمتی به آن تن نخواهد داد. این موضوع بدعتی خطرناک است که با حقوق تمامی کشورهای در حال توسعه مباینت دارد … دولت فعلی و هیچ دولت دیگری در ایران این توان سیاسی و اختیار قانونی را برای توقف یا تعلیق بلند مدت ندارد و هر دولتی بخواهد به آن تن بدهد، سقوط خواهد کرد.»

در مجموع به نظر می رسد برای پاسخ به اظهارات عجیب صادق زیباکلام، استناد به سخنان حسن روحانی در سال ۸۳ کفایت می کند اما باید مدنظر داشته باشیم که این سخنان زیباکلام در ادامه دفاع وی از رضا خان، به رسمیت شناختن اسراییل و از همه مهم تر حمایت از قرارداد ترکمنچای و فتحعلیشاه قاجار است.

به بیان دیگر، وقتی در پارادایم فکری یک استاد دانشگاه، دفاع از قرارداد ترکمنچای امکان پذیر است، به تبع آن دفاع از بسیاری از مولفه های دیگر در عرصه سیاست خارجی و هر توافق دیگری که منجر به کاهش توان استراتژیک کشور شود نیز قابل دفاع خواهد بود و در این بین باید از افراد و جریان هایی تعجب کرد که شعار و عمل شان در تعارض با هم قرار دارد و شعارشان چرخیدن همزمان چرخ سانتریفیوژها و زندگی مردم است و تعلیق غنی سازی را «تحقیر آمیز» می دانند اما در عمل هر گاه مسئولیت مذاکرات هسته ای را برعهده داشته اند، آغاز کارشان را با تعلیق تاسیسات هسته ای کشور کلید زده اند.