به گزارش خبرنگار ۸دی؛ قبل از انقلاب بسیاری از مردم که اعتقادات مذهبی داشتند به علت سینمای سخیف آن دوره حاضر نبودند پا به سالن سینما بگذارند و سینمای پهلوی جز چند فیلم فاخر و مابقی فیلم فارسی چیز دیگری برای عرضه نداشت اما سینمای ایران بعد از انقلاب با ساخت فیلم هایی در حوزه دفاع مقدس توانست معنویت و آرمان را به سینما گره زده و تمام اقشار جامعه را نیز به سینما بکشاند، بسیاری از هنرمندان و مردم معتقدند دهه شصت دهه ای طلایی برای سینما ایران است.

در دهه هفتاد نیز آثار فاخری ساخته شد، بوی پیراهن یوسف، از کرخه تا راین، آژانس شیشه ای همه محصولات این دهه هستند، اما تقریبا از سال ۷۶ به بعد فضای سینما همچون بسیاری دیگر از حوزه های فرهنگی و اجتماعی به انحراف کشیده شده و آثار فاخر جای خود را به فیلم های دختر پسری داده و در این زمان بود که چهره و اندام زیبا برای زنان و مردان بازیگر بسیار بیشتر از قبل اهمیت داده شد و سینما به سوی روابط عاشقانه ای رفت که این آثار حتی بسیاری از ناهنجاری های اجتماعی را تبلیغ و تکثیر می کردند.

در دهه هشتاد هم این فیلم ها ادامه یافت ولی در اواخر این دهه آثاری ساخته شد که معروف به آثار تلخ در سینما هستند، این حوزه تا سال های سال مهمان گیشه های سینما شد، آثار سینمایی فارغ از امید و شادی بودند و باعث قهر بیشتر مردم با سینما شدند.

جشنواره فجر امروز شاید بیشتر به سالن مدنمایی عده ای هنرمند تبدیل شده که به روی فرش قرمز نمایش تجملگرایی سر می دهند حال سوال اینجاست نقش جشنواره فیلم فجر در پیگیری اهداف نظام جمهوری اسلامی چیست؟

باید اذعان کرد که جشنواره فجر به هیچ وجه نتواسته هنرانقلابی و هنر ایرانی را در طول این سال ها نمایش بدهد بلکه خارج نشینان در جشنواره های اسکار، کن و دیگر جشنواره ها با گزینشی جایزه دادن به فیلم هایی که تصویری سیاه از جامعه ایران را به نمایش می کشند توانسته اند به هدف خود برسند و سینمای ایران را به تسخیر بکشند، از پیروان این سینما نمی توان توقع داشت که پای ارزش های اسلام و انقلاب ایستادگی کنند.

سوال دیگر این است که نقش نیروهای انقلابی، بسیجی، حزب اللهی، و تمام نهادهای انقلابی در حوزه فرهنگ و سینما چیست؟

چرا رسانه های ارزشی به بحث سینما ورود جدی نمی کنند؟

چرا نیروهای ارزشی به حوزه موسیقی ورود نمی کنند؟

چرا گاهی نهایت کار نیروهای ارزشی این است که زمانی که بازیگری به یاد گربه از دست رفته اش فریاد فرزندم کجایی سر می دهد، آن را مسخره کنند.

باید به این حقیقت تلخ اذعان کرد که برای برخی نیروهای ارزشی هنوز اعتبار و اهمیت دو امر واضح و مشخص نشده است و این دو امر عبارتند از: هنر و رسانه.

گاهی نیروهای ارزشی و انقلابی نه درک مناسبی از هنر دارند و نه از رسانه! و رسانه را تنها برای این می خواهند که مثلا تنها به رئیس جمهور یا دولتش انتقاد کنند، اما دشمن برنامه منسجمی برای این دو دارد.

جرج سورس طراح کودتاهای رنگی و مغز متفکر یهودی آمریکایی در این باره معتقد است که برای تغییر حکومت ها تنها دو امر کافی است رسانه ها و هنر.

اگر رسانه ها و هنر جامعه ای علیه نظام حاکم باشد باعث جامعه سازی جدید خواهد شد که این جامعه جدید با جامعه سنتی متمایز است و می خواهد بر علیه نظام حاکم ایستادگی کند.