به گزارش ۸دی به نقل از جهان نیوز؛ حزب اعتدال و توسعه که در سال ۹۲ حسن روحانی را به عنوان نامزد اصلی خود راهی کارزار رقابت های ریاست جمهوری کرد، هرگز گمان نمی برد که با شانس و تقدیر گزینه آنها وارد پاستور شود. هاشمی رفسنجانی رد صلاحیت شد و محمدرضا عارف نیز با فشار و اجبار به نفع روحانی کنار گذارده شد. از آن زمان بود که حزب اعتدال و توسعه سهم خود را از قدرت بیشتر از دیگر گروه های میانه رو و اصلاح طلب دانست و اختلافات گاهی به جدال لفظی میان اعضای حزب و برخی از فعالین سیاسی می انجامید.
حزب اعتدال وتوسعه در سال ۷۸ به رهبری حسن روحانی پا در عرصه سیاسی ایران گذاشت. اعضای اصلی حزب که شامل محمدباقر نوبخت، نعمت زاده، اکبر ترکان، فاطمه هاشمی، حسین موسویان و …در فصل پاییز ۱۳ پس از دیدار با هاشمی رفسنجانی و مشورت با او برای تاسیس حزب، آن را بنیان نهادند. هاشمی در این دیدار عنوان کرده بود: “اداره کشور با یک جناح فاجعه است و در عوض همه نیروهای معتدل در دو جناح باید متحد شوند تا توسعه سیاسی- اقتصادی را به پیش برند و ستون‌های نظام را تقویت کنند.” به گفته موسویان طبق توصیه رفسنجانی، بهترین گزینه برای رهبری حزب، حسن روحانی بود. هاشمی این سخنان را در دوره‌ای ابراز کرد که حزب کارگزاران سازندگی، دوران افول خود را سپری می کرد. بنابراین همواره نوعی رقابت درونی برای به دست گرفتن گفتمان عملگرایی و اعتدالگرایی بین کارگزارن و عدالت و توسعه وجود داشته است.
رقابت ها با ورود حسن روحانی به پاستور جدی شد. تعدادی از اعضای حزب اعتدال و توسعه وارد دولت شدند اما سهم آنها با توجه به فعالیت های انتخاباتی و انتساب حسن روحانی به حزب کمتر از پیش بینی ها بود. همچنین کارگزاران سعی می کرد تا نقش فعالتری را در دولت برعهده بگیرد و جابه جایی ها و گفتمان دولت را از دریچه کارگزارانی به رسانه ها معرفی کند. کار اختلاف و درگیری لفظی میان در دوره اخیر زمانی بالا گرفت که محمود واعظی، وزیر ارتباطات متهم به مداخله برای چیدمان هیات رئیسه مجلس شورای اسلامی به نفع گزینه های مورد نظر خود شد. اصلاح طلبان مدعی شدند که واعظی قصد دارد تا علی مطهری و مسعود پزشکیان را از هیات رئیسه حذف کند و گزینه های دیگری مانند حاج بابایی را وارد هیات رئیسه کند. از قضا افرادی مانند کاظم جلالی و حمیدرضا حاج بابایی در سال ۸۲ عضو حزب اعتدال و توسعه بودند که پس از ۴ سال از حزب خارج شدند. حزب کارگزاران که خود را برادر بزرگتر اعتدال می داند نیز به انتقاد از چنین رفتارهایی از سوی اعضای هیات دولت پرداخت.
در این میان با پیروزی مجدد حسن روحانی در انتخابات ۹۶، حزب اعتدال و توسعه سهم بیشتری از کیک قدرت می خواهد ولی اصلاح طلبان قصد دارند تا دولت دوازدهم را بیشتر اصلاحاتی تر کنند و برهمین اساس گزینه های جدی تری را که گرایش اصلاح طلبی آنها پررنگ تر است را می خواهند وارد کابینه کنند. کسانی مانند جعفر توفیقی، رضا فرجی دانا و محمدعلی نجفی از گزینه هایی هستند که برای کابینه دوازدهم پیشنهاد شده اند. امری که می تواند به اختلافات بیشتر میان جریان های حامی دولت بیانجامد و حزب اعتدال و توسعه که کرسی های شورای شهر و در نتیجه پست شهرداری را به اصلاح طلبان وانهاده، دیگر نمی تواند کاهش سهم خود از قدرت را در دولت تحمل کند.
کابینه دوازدهم می تواند محل درگیری های شدیدتری میان دو حزبی باشد که هاشمی رفسنجانی را پدر معنوی خود می دانند و البته کارگزاران خود را ریشه دارتر از سایر احزاب میانه رو اصلاح طلب می داند. این حزب توانسته تا جایی نفوذ خود را در میان شورای عالی سیاستگذاری اصلاح طلبان بالا ببرد که لیست ها عمدتا براساس فشار این حزب بسته می شود که در نتیجه با پیروزی این لیست ها سطح نفوذ کارگزاران نیز برای لابی گری در نهادهایی مانند مجلس و شورا بالا می رود. اما در دولت دوازدهم رقابت میان دو برادر یعنی کارگزاران و اعتدال و توسعه بسیار شدیدتر است و هیچ یک حاضر به عقب نشینی به نفع دیگری نیست. به نظر می رسد که با توجه به هشدارهایی که حسن روحانی درباره تغییرات گسترده در حوزه مدیریتی و کابینه داده، خانه تکانی اساسی را در دولت شاهد باشیم. روحانی به کسانی که در ایام انتخابات به نفع دولت موضع گیری نکردند و گوشه چشمی هم به سمت کمپین رقیب نیز داشتند، هشدار داده که آنها را برکنار خواهد کرد. اما باید دید سهم دو جریان مدعی کارگزاران و اعتدال و توسعه از این خانه تکانی به چه میزان خواهد بود. آیا دولت اعتدالی تر باقی خواهد ماند یا دوز اصلاح طلبی اش را با گرایش به سمت کارگزاران و گروه های اصلاح طلب افزایش خواهد داد.