سرویس سیاسی ۸دی؛

این روزها دیدار پوتین با رهبری نقل محافل رسانه های داخلی و خارجی است. خارجی ها نگران اند، و البته حق هم دارند. در داخل هم عده ای هستند که شروع به تمسخر پوتین کرده اند ، عده ای که شاید هرگز قلمشان به سمت حتی انتقاد از آمریکا هم نچرخد. نمونه کار این متوسلین همیشگی به درگاه کدخدا را در ذیل مشاهده می کنید که گویا حتی پوتین را هم بر نمی تابند. حال مشخص می شود که تمسخر روابط ایجاد شده ایران با ونزوئلا و بولیوی و … به دلیل جایگاه پایین این کشورها ( البته از نظر این دوستان ) نبوده بلکه مشکل از جای دیگری است و ظاهرا از منظر این آقایان تنها ارتباط با آمریکا عقلانی بوده و رابطه با  هر کشور دیگری حتی روسیه نیز با تمسخر و تحقیر ایشان مواجه خواهد شد.

گروهی دیگر نیز دیدار بدون تشریفات پوتین و رهبری را حرکتی مفید واقع برای ایران می دانند و از این خوشحال اند. عدّه ای نیز ذوق زده اند و کم مانده است از پوتین قدیس بسازند.

اما باید پرسید از خود که کدام یک از این گروه های فکری برخوردی واقع گرایانه و مناسب تاکنون با این واقعه داشته اند و جایگاه واقعی پوتین در استراتژی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران چیست؟

از همین رو نیاز است نیم نگاهی به نظریه منازعات سیاسی در روابط بین الملل بیاندازیم تا بتوانیم جایگاه هریک از کشورهای طرف خود در عرصه روابط خارجی را بیابیم.

مبتنی بر نظریه مهندسی منازعات ، هر کشور در روابط خارجی خود دارای ۵ نوع از ارتباط می تواند باشد. کشور های طرف مقابل می توانند خودی ، شریک ، رقیب ، حریف و دشمن باشند.

به عنوان مثال حزب الله لبنان خودی است و به همین علت تردیدی در حمایت کامل از سید حسن نصرالله چه در عرصه ی نظامی ، اقتصادی ، سیاسی و یا چه در عرصه ی رسانه وجود ندارد و نخواهد داشت.

امّا شاید بتوان گفت کشور سوریه همواره در مقام شریک برای جمهوری اسلامی اسران قرار داشته و اکنون هم در پی منافع مشترکی که وجود دارد با هم همراهی می کنیم تا به هدف خود برسیم ، و البته نباید غافل شد تاکنون تقریبا همیشه سوریه به عنوان یک شریک قابل اعتماد عمل کرده است و همین مسئله نیز به شراکت ایران وسوریه عمق بخشیده است.

یا می توان به لیبی به عنوان یکی از شرکای جمهوری اسلامی ایران در دوران دفاع مقدس اشاره کرد که البته بعد ها از دایره منافع مشترک خارج شد و جایگاه شریکی خود را از دست داد و البته نه به یک دشمن بلکه نهایتا به یک حریف تبدیل گشت.

نقطه تاریک تشخیص جایگاه طرف مقابل روابط خارجی برای ایران نیز به دوران آغاز رهبری حضرت آیت الله خامنه ای باز می گردد و ماجرای خالد بن ولید خواندن صدام از سوی جریانات چپ اوج ذوق زدگی و بی بصیرتی آنان را در این خصوص نشان میدهد.

در آن دوران بسیاری بر این طبل می کوبیدند که باید به کمک صدام رفت و از او در مقابل آمریکا حمایت کرد.علی اکبر محتشمی پور وزیر کشور دولت موسوی و عضو شاخص مجمع روحانیون مبارز اعلام کرد” صدام فاتح بزرگ اسلام و خالد بن ولید است” و بر این باور بود که باید با صدام در جنگ برعلیه آمریکا متحد شد.

اما به لطف خدا ، هوشیاری آیت الله خامنه ای جمهوری اسلامی را از ورود به این تله خطرناک بازداشت. ایشان با بیانی صریح ، محکم و استوار اعلام موضع کرده و در خصوص جنگ آمریکا و عراق فرمودند”دو اردوگاه و دوجناحند که به خاطر اهداف غلط و غیرالهی و نامقدس – از نظر ما و از نظر همه‌ی انسانهای واقع‌بین – با هم میجنگند. جمهوری اسلامی، هر دو جناح را رد میکند؛ چون در هر دو طرف، انگیزه‌ها مادّی است و به همین دلیل هم با یکدیگر تعارض پیدا کرده‌اند. آنها به دلیل مادّی بودن، با هم تعارض پیدا کرده‌اند. این‌طور نیست که یکی الهی و یکی هم مادّی است. جنگ اسلام و کفر نیست. این، موضع ملت ایران ماست.”

به همین جهت لازم به هشدار است که فعلا پوتین و روسیه در جایگاه شریک ایران قرار دارند و هرگونه ذوق زدگی به دور از عقل است. و همچنین هرگونه تمسخر و مقابله با پوتین نیز در حال حاضر به دور از انصاف می باشد. نه نیاز به ذوق زدگی است نه نیاز به کج فهمی تندروهایی که ۲۵ سال پیش به دنبال جنگ با آمریکال بودند و امروز به دنبال دست دادن با کدخدا.

لازم به ذکر است که پوتین نه خودی است و نه دشمن. بلکه در حال حاضر منافع مشترک با ایران داشته و تاکنون نیز به تعهدات خویش در خصوص سوریه عمل کرده و به شریکی قابل اعتماد تبدیل گشته است. البته بعید نیست روزی همانند لیبی از دایره منافع مشترک خارج شود. پس مواظب باشیم از او قدیس نسازیم.