به گزارش سرویس بین الملل ۸دی: از ابتدای شروع بحران سوریه در منطقه ایران همواره به عنوان حامی اصلی دولت بشار اسد در جهان شناخته می شود و بصورت رسمی و غیر رسمی انواع حمایت های سیاسی ، اقتصادی و مالی ، فرهنگی و نطامی را برای پابرجا نگه داشتن دولت اسد در سوریه در دستور کار قرار داده است.

اما تعجبی هم در کار نبود. جامعه ی بین الملل برخلاف ایران کاملا انتظار این عکس العمل را داشت. کاملا منطقی بود که ایران از راه مواصلاتی خود که از آن برای کمک به سرنیزه مقاومت در منطقه ، « حزب الله لبنان » محافظت نماید. آن هم حزب الله لبنانی که دیگر به عنوان بزرگترین سازمان چریکی دنیا و نماینده ایران در جنگ نیابتی با آمریکا، با اقتدار سد راه یکی از بزرگترین ارتش های جهان قرار گرفته بود و اسرائیلی را که مجموعه کشورهای پادشاهی عرب حاشیه ی خلیج فارس حتی ۶ روز نتوانستند در مقابلش مقاومت کنند را به زانو در آورده بود. که البته همه ی اینها در پیشگاه اصلاح طلبان و دولت اعتدال، چراغی بود که به مسجد روا نبود!!

نکته ی کمی اعجاب انگیز ماجرا، حمایت روسیه از ایران و سوریه در این نبرد بود. دست تقدیر منافع روسیه را هم مسیر با منافع ایران قرار داده بود. اما چرا؟ آیا روسیه هم چراغی که به خانه روا بود و به مسجد حرام را به مسجد روا کرده بود.

کمی نگاه دقیق مشخص میکرد که روسیه بسیار بیشتر از ایران آینده نگر است. اگر ایران نگران این بود که با از پا در آمدن سوریه لبنان از پا در می آید و با از پا در آمدن حزب الله لبنان نوبت ایجاد نا امنی در خاک ایران فرا می رسد و به همین علت سوریه و لبنان را عمق استراتژیک امنیتی خود می دانست ، روسیه در این فکر بود که بعد از ایران نوبت به مداخله در امور روسیه فرا می رسد.

اوضاع آنجا خطرناک تر می شد که نیمی از ارتش تا بن دندان مسلح شده ی داعش ، نیروهای چچنی و مخالفین مسلحی بودند که مسکو سالها در حال مبارزه با آنها بوده و هست و حالا خطرناک تر شده اند.

خطری که روسیه را تهدید می کرد بسیار جدی بود. از همین رو وارد عمل شد و دست به حمایت سیاسی و اقتصادی زد ولی مانند ایران وارد حوزه نظامی نشد.

اما صبر روسیه هم حدی داشت. چند روز پیش روسیه بسیار مستحکم در رای و با تصویب قانون در مجلس کشور خود اقدام به علنی کردن حضور خود در سوریه نمود و جت های جنگی پیشرفته ی خود روانه ی میدان نبرد با داعش کرد.

آمریکا عصبانی شده است. البته انتظارش را داشت. میدانست روزی فرا می رسد که منافع ایران و روسیه دو دشمن دیرینه اش با هم مشترک می شوند و آن روز برای ایالات متحده روز عذاب و ترس بیشتر خواهد بود.

روسیه به صورت علنی چهره ی هژمونیک آمریکا را زیر سوال برد و وارد ائتلاف جعلی نبرد با داعش به سردمداری آمریکا نشد.

حالا دیگر ایران تنها صدایی نیست که این نوا را فریاد می زند…

حالا میفهمم چرا در برخی خیابان های تهران در ایام فتنه ، آمریکا دوستان نوای مرگ بر روسیه سر میدادند.

اما نمی فهمم چرا روسیه می تواند برای تامین امنیت ملی اش میلیون ها دلار موشک و جت خرج کند اما ایران نمی تواند برای تنها آموزش نیروهای آزاده ملت ها آن هم برای تامین امنیت خودش و صد البته اهداف والای اعتقادی اش که بسیار هزینه ی کمتری دارد خرج کند…

شما میتوانید صد میلیون دلار خرج کنید و یک ناو شکن مانند سهند بسازید که با یک موشک نابود گردد و یا میتوانند با یک میلیون دلار بزرگترین سازمان چریکی دنیا را تربیت کنید و بلای جان یکی از بزرگترین ارتش های جهان نمایید…

اما صد حیف که مرغ همسایه همیشه غاز است…

یا شاید عملکرد ناقص تبلیغاتی موجب عدم آگاهی در خصوص اهمیت و کارکرد علی  این موضوع گشته است…

یا شاید این ناشی از بی انصافی همیشگی قشر روشنفکر نمای به اصطلاح ملی گرای ایران است….