به گزارش ۸دی نیوز به نقل از خیبر آنلاین، مذاکرات پر حرف و حدیث هسته ای در شرایطی روزهای پایانی تا ضرب الاجل اعلامی را سپری می کند، که روند مذاکرات مدتی است  از جانب برخی اعضای ۱+۵ با بی توجهی مواجه شده است.
از زمان آغاز به کار دولت یازدهم که دو سال از آن می گذرد، تمرکز بیش از حد و افرطی مسئولان دولتی به مذاکرات هسته ای و گره زدن مسایل مختلف کشور به نتیجه آن، از اهمیت به سزایی برخودار بوده اما در طرف مقابل، ظاهرا اهمیت مذاکرات هسته ای نزد اعضای ۱+۵ به پایین ترین حد ممکن رسیده است.

براساس این گزارش، در شرایطی که توافق ضعیف ژنو با حضور کلیه وزرای خارجه ۱+۵ (چین، روسیه، آلمان، انگلیس، فرانسه و آمریکا) اعلام عمومی شد اما در توافق فاجعه بار لوزان، دو تن از وزرای خارجه (روسیه و چین) غیبت داشتند و معاونان آنان در قاب نهایی توافق حاضر شدند.

 

در همان زمان، برخی رسانه ها به گمانه زنی پیرامون چرایی غیبت وزرای خارجه چین و روسیه پرداختند و عده ای، رویکرد مذاکرات ۱+۱ از جانب تیم مذاکره کننده کشورمان و تمرکز بیش از حد بر دیدارهای دوجانبه ظریف – کری را موجب دلخوری سایر اعضای ۱+۵ قلمداد کردند تا جایی که خبرنگاران حاضر در لوزان، در توصیف رفتارهای “وانگ ئی” وزیر خارجه چین و بی توجهی او به مذاکرات هسته ای در حالی که تا یک روز قبل از اعلام توافق در این شهر حضور داشت، نوشتند: او در حاشیه مذاکرات هسته ای لوزان، بیشتر سعی می کرد از طبیعت این شهر استفاده کرده و به بازدید از موزه‌های لوزان، دویدن کنار دریاچه، پیاده روی و قدم زدن و نیز پاسخ به سئوالات خبرنگاران مشغول باشد.

اما بی توجهی چینی ها به عنوان نخستین کشور عضو ۱+۵ و در ادامه، روس ها به مذاکرات هسته ای در لوزان متوقف نماند و در این روزهایی که همه نگاه های به وین، هتل کوبورگ و توافق نهایی احتمالی معطوف شده، در خبرهای رسمی اعلام شد که وزیر خارجه چین قید حضور در جمع نهایی وزرای خارجه را زده و به جای او، معاونش عازم وین خواهد شد. برخی گمانه ها نیز از انجام رفتار مشابه روس ها مانند آنچه در لوزان گذشت، حکایت می کنند.

بنابراین، برخلاف برخی مسئولان داخلی که همه مسایل را مذاکرات گره زده و حتی تامین آب آشامیدنی مردم را مشروط به انعقاد توافق دانسته اند، اما در کشورهای ۱+۵ آن اشتیاق اولیه به سرعت فروکش کرده و به جز آمریکا که برای این مذاکرات و رسیدن به توافق دلخواه، عطش بسیاری دارد، کشورهای اروپایی نیز فقط در دو سه روز منتهی به هر توافق موقت آفتابی می شوند و کشوری مثل چین، حتی از حضور نمادین در اعلام توافق هم سر باز زده است.

با این تفاسیر، آیا اطلاق عنوان جامعه جهانی به این چند کشور حقیقت میدانی دارد؟ آیا این مذاکرات را می توان همچنان میان ایران و ۱+۵ دانست؟! و آیا در غیاب اعضای شاخص ۱+۵، سطح مذاکرات پایین نیامده و ضمانت های بین المللی انجام تعهدات طرفین همچنان از حد قابل قبولی برخوردار هست؟!