سرویس مذهبی؛

با توجه به فرا رسیدن ولات امام جواد(ع)، برگی کمتر دیده شده از زندگانی این امام همام را به قلم حجت الاسلام سید قوام صفوی در ادامه می خوانید:
امام جواد (ع): المومن یحتاج الی توفیق من الله و واعظ من نفسه وقبول ممن ینصحه

ماه رجب ماه عبادت وبندگی است و ماه رسیدن انسان به درجاتی است که خدای متعال مانعی برای نیل به این اهداف قرار نداده است و این تنها خود انسان است که اگر بخواهد و بتواند و حرکت کند به یاری پروردگار به آن کمال مطلوب خواهد رسید .
در ماه رجب علاوه بر مساله مهم اعتکاف و بعثت رسول خاتم، مساله موالید گرامی این ماه نیز از اهمیت ویژه ای برخوردار است .
این فرصتی است تا به بررسی زندگی امام جواد (ع) بپردازیم. ایشان در روز دهم رجب در مدینه منوره متولد شدند و فرزند امام رضا(ع) و بانو خیزران میباشند.
درکتاب عیون المعجزات به سن معتبر از کلیم بن عمران روایت کرده است که به خدمت امام رضا(ع) عرض کردم دعاکن حق تعالی تو را فرزندی عطا فرماید. حضرت فرمودند：حق تعالی به من یک پسر کرامت خواهد کرد و او وارث امامت من خواهد بود .
در زمان تولد ایشان امام رضا(ع) فرمودند که این فرزند شبیه موسی بن عمران (ع)است که دریاها را میشکافد و نظیر عیسی بن مریم (ع) است که خداوند مادر او را مقدس و مطهر و خود او را طاهر و مطهر آفریده است.
درهنگام شهادت امام رضا(ع) که در اواخر ماه صفر سال ۲۰۳ه ق اتفاق افتاد ایشان تقریبا هشت سال سن داشتند .
با توجه به اینکه امام رضا (ع) تا مدتها فرزندی نداشت و تا قبل از ولادت امام جواد (ع ) این یکی از مساله های مهم در نزد خواص شیعه بوده که امامت بعد از امام رضا به چه طریقی ادامه پیدا خواهد کرد و با تولد سراسر نور حضرت جواد الائمه این نگرانی از شیعیان رفع شد، ولی بعد از شهادت امام رضا (ع) به سبب سن کم امام جواد(ع) شیعیان و بالاخص خواص از شیعه وارد امتحان بزرگی شدند که البته بسیاری از این امتحان سربلند بیرون آمدند ولی بعض دیگر مساله امامت را مرتبط به سن و شرایط مشابه به آن میدانستند ودر این راه دچار تردید و بعضا گمراه گردیدند.
اما این جریان باید برای همیشه در بین شیعه به سرانجام میرسید که امامت مقامی است الهی مانند نبوت و خدایی که میتواند حکم را در گهواره به طفل بدهد میتواند امامت را برای نوجوان هفت یا هشت ساله نیز قرار بدهد.
این فهم عمومی باید گسترده میشد و به بلوغ میرسید تا در زمان امامان بعدی مردم باز به اشتباه نیافتند و امامت امام زمان (ع) که در کودکی آغاز گردید برای عقول شیعه امری محال ننماید و این امر خطیر برای عموم مسلمانان وشیعیان و شیوخ پابه سن گذاشته نیز امری عادی جلوه کند.
آری امام شناسی امری مهم بود و بعد از پیامبر ضعف جامعه در این مساله پدیدار گشت .
چه زمانی که قدر و منزلت امام را ندانسته و حضرت زهرا(س) تمام قامت در مقابل دشمن ایستادت آسیبی به امام زمانش نرسد و فرمودند：مثل الامام مثل الکعبه .مثل امام همانند کعبه است که مردم باید به دور او حلقه زنند. و چه زمان حضرت امام حسن مجتبی(ع ) که ذکر کم معرفتی نسبت به ایشان بالاخص از ناحیه بعض اطرافیان کوهی از مصیبت بر قلب انسان قرار میدهد و اوج ای عدم شناخت نسبت به امام معصوم که در کربلا و ظهر عاشورا خود نمایی میکند.
نشناختن جایگاه امام امر کوچکی نبوده و نیست و امامان بزرگوار این عرفان به مقام الهی ایشان را به ابزار و طرق مختلف برای مردم تبیین کرده و همواره مشعل هدایت و هادی این امت بوده اند که نمونه ای از آن زیارت جامعه کبیره امام هادی (ع) میباشد .
اما بودند بزرگانی که تحت تربیت امام معصوم به چنان جایگاه رفیعی در خضوع نسبت به امام رسیدند که خشوع آنها زبانزد اعیان و عوام گردید مثل جناب علی بن جعفر (ره)، علی‌ بن‌ جعفر که‌ در عصر امام جواد(ع) بود و از جهت‌ سِنّ و فَضل‌، شیخ‌ علویّین‌ محسوب‌ می‌گردید، چون‌ امام‌ جواد روی‌ بدانها می‌کرد برمی‌خاست‌ و دستهایش‌ را می‌بوسید، و هنگامی‌ که‌ حضرت‌ امام‌ جواد خارج‌ می‌شد کفشهای‌ او را مُنظَّم‌ در برابر پای‌ او می‌نهاد، و وقتی‌ که‌ از وی‌ پرسیدند: امامِ گویا پس‌ از حضرت‌ امام‌ رضا علیه السلام چه‌ کسی‌ می‌باشد؟! گفت‌: پسرش‌: ابوجعفر!
به‌ وی‌ در مقام‌ اعتراض‌ برآمده‌ گفتند: أنْتَ فِی‌ سِنِّکَ وَ قَدْرِکَ وَ أبُوکَ جَعْفَر بن‌ مُحَمَّدٍ تَقُولُ فِی‌ هَذَا الْغُلَامِ؟!
«تو در این‌ پایه‌ از عمر درازت‌، و در این‌ مقام‌ از قدر و منزلت‌ که‌ پدر جعفر بن‌ محمد است‌ راجع‌ به‌ این‌ پسر این‌ طور رأی‌ می‌دهی‌؟!»
علی‌ بن‌ جعفر در پاسخشان‌ گفت‌: مَا أرَاکَ إلَّا شَیْطَاناً، ثُمَّ أخَذَ بِلِحْیَتِهِ وَ قاَلَ: فَمَا حِیلَتِی‌ إنْ کَانَ اللهُ رَآهُ أهْلاً وَ لَمْیَرَ هَذِهِ الشَّیْبَهَ لَهَا أهْلاً؟!
«من‌ نمی‌یابم‌ تو را مگر شیطانی‌ که‌ بدین‌ کلام‌ لب‌ گشوده‌ای‌؟! سپس‌ با دست‌ خود ریشش‌ را گرفت‌ و گفت‌: از من‌ چه‌ تدبیری‌ ساخته‌ است‌ اگر خداوند او را دارای‌ أهلیّت‌ می‌بیند، و این‌ موهای‌ سپید را برای‌ مقام‌ امامت‌ صاحب‌ اهلیّت‌ نمی‌بیند؟!»
باید دانست‌: علی‌ بن‌ جعفر برادر حضرت‌ امام‌ کاظم‌ علیه السلام می‌باشد، و حضرت‌ امام‌ کاظم‌ جَدِّ حضرت‌ امام‌ جواد علیهما السلام هستند. اینک‌ بنگر تا چه‌ مقدار دارای‌ تفاوت‌ سن‌ می‌باشند. و علی‌ علمش‌ را از پدرش‌ امام‌ جعفر، و برادرش‌ امام‌ کاظم‌، و برادرزاده‌اش‌ امام‌ رضا: اخذ نموده‌ است‌. اگر علم‌ ایشان‌ باتحصیل‌ و اکتساب‌ بود، علی‌ از امام‌ جواد تحصیلش‌ افزون‌ بود، و اگر امامت‌ مربوط‌ و منوط‌ به‌ سنّ بود علی‌ بن‌ جعفر از لحاظ‌ سنّ بزرگترین‌ آنها و از مشایخشان‌ محسوب‌ بود.
اطیعوا الله واطیعوا الرسول واولی الامر منکم باید برای همیشه به عنوان فصل الخطاب مسلمانان وشیعیان باشد وباید بدانن  که هرگاه اطاعت و گوش بفرمان بودن نسبت به ولی خدا را ترک کنند عاشورا تکرار میشود، زیرا یزید در هر زمانی همواره حکم قتل ولی خدا را صادر و حکم اسارت اهل بیتش را امضا نموده است و شریح نیز در هر زمانه ای موجوداست تا فریب دینارهای سرخ اموی را خرده و محبت علوی را با شهوت و دنیاطلبی معاوضه کنند و قصاوت قلب شمر و سنان و عمر سعد نیز فروکش نکرده پس فقط و فقط این اصحاب هستند که با نثار جان واطاعت محض از ولی خدا می توانند جلوی تکرار عاشورای سال ۶۱را بگیرند
آری شیطین جن و انس هرگاه اطراف امام معصوم را خالی دیدند کوتاهی نکرده وتیر آخر را رها خواهند کرد.
این کم معرفتی نسبت به مقام امام جواد (ع)که یک تهدید بزرگ برای بقاء شیعه محسوب میشد با درایت والا وعلم الهی ولدنی حضرت جوادالائمه به فرصتی بی بدیل تبدیل گشت و تمام اعیان از فرق مختلف و دشمنان و دوستان انگشت حیرت بر دهان گذاشتند.
در مناظراتی که دولت عباسی برای تضعیف جایگاه امامت ترتیب میدادند همواره پیروز این مناظرات شخصیت بی بدیل امام (ع) بودند در جریان حکم قطع دست سارق ایشان با علم الهی وبهره مندی از قرآن وآیه (وان المساجدلله…..) همگان به قدرت علمی وجایگاه رفیع ایشان پی بردند .
وحتی پیرمردی مثل یحیی بن اکثم که قاضی بزرگ دربار بود و سؤالی در مورد صید در حال احرام پرسیدند امام در جواب فروعات بسیاری برای این سؤال مطرح نمودند که یحیی بن اکثم قادر به ادامه مناظره نشدند.
با وجود این قدرت بالای علمی ومدت امامت۱۷ساله خویش تربیت شاگردان را نیز برعهده گرفتند که از آن جمله بزنطی وابن ابی عمیر و فضل بن شاذان و علی بن مهزیاراهوازی را میتوان نام برد  با این حال همزمانی با دوخلیفه ملعون عباسی یعنی مأمون و معتصم و مراقبت دائمی توسط همسرش ام فضل عرصه را برامام مظلوم ما سخت کرده بود و نهایتا مظلومانه توسط همسرشان به شهادت رسیده و به آبا گرامش محشور گشته اند