به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «هشت‌دی» «محمود نامجوی» که بعدها به «نامجو» معروف شد، سال ۱۲۹۷ در کوی استاد سرای رشت به دنیا آمد. پدرش «تقی‌خان» و مادرش «سکینه خاتون» صاحب فرزندی شدند که بعدها اسطوره وزنه‌برداری ایران و گیلان شد.

در محله ارمنی‌نشین بیرون شهر رشت، به نام بولاغ، زورخانه‌ای بود که پای «نامجو» به آن باز شد و در این مکان بود که وی با ورزش باستانی و زورخانه‌ای آشنا گردید و در همین محل، کشتی تمرین می‌کرد و به مصاف مدعیان زورآزمایی می‌رفت و کمتر کشتی‌گیر هم وزن و هم‌قدی بود که می‌توانست حریف او شود. جایزه‌ای برای این کشتی وجود داشت که به زبان محلی به آن «برم» می‌گفتند.

«نامجو» وقتی این جایزه را می‌برد، آن را به حریف باخته خود می‌داد. وقتی علت این کار را می‌پرسند، می‌گوید: «این کار صفای خاص خودش را دارد». او این خصلت را از زورخانه و آداب آن یاد گرفته بود.

«محمود نامجو» در بیست‌سالگی به تهران رفت و با کمک یکی از دوستان خود، در یک کارگاه نجاری، واقع در خیابان سوم اسفند، کاری برای خود دست و پا کرد. این کارگاه نزدیک باشگاه یا کلوب ورزشی ورزنده بود. نامجو برای تمرین شمشیربازی و ژیمناستیک، در این باشگاه نام‌نویسی کرد که در آنجا وزنه‌برداری نیز تعلیم داده می‌شد. او که در سال‌های قبل از این در عملیات آکروباتیک و قهرمانی در رشت آشنایی داشت، با بلندکردن وزنه تا حدودی آشنایی داشت، به خصوص که عملیات قهرمانی سنگ بلندکنی بزرگانی چون «احمد درخشان»، «قدیر بیشه‌بان» و «سید علی کم‌سخن» را بارها و بارها از نزدیک مشاهده کرده بود.

  برای شرکت در مسابقات قهرمانی در سال ۱۳۱۷، «نامجو» برای آزمایش روی تخته رفت و موفق شد ۶۰ کیلوگرم را پرس کند. «نامجو» تمرینات خود را ادامه داد و در اثر علاقه و پشتکار و تمرینات مداوم، در سال ۱۳۱۹ آمادگی خود را برای شرکت در مسابقات قهرمانی کشور اعلام کرد.

 تیم ملی وزنه‌برداری ایران در سال ۱۳۲۵ به صورت میهمان در مسابقه‌های اروپایی آن سال شرکت کرد و در این سال «محمود نامجو» به عضویت تیم ملی ایران درآمد.

 در طول تاریخ، ورزشکاران زیادی هستند که به دلیل ثبت رکوردهایی نامشان در میادین ورزشی برده می‌شود؛ اما تعداد محدودی از ورزشکاران هستند که به دلیل کسب نتایجی اعم از تعداد قهرمانی در مسابقات جهانی و المپیک یا ثبت رکوردهای دست‌نیافتنی، همیشه و تا ابد نامشان در ورزش زنده خواهد ماند که مرحوم محمود نامجو یکی از این ورزشکاران به شمار می‌رود.

«نامجو» این وزنه‌بردار گیلانی در رقابت‌های جهانی سه مدال طلا، یک مدال نقره و دو مدال برنز کسب کرد؛ اما یکی از این سه مدال طلای جهانی باعث شد تا نام او همیشه در تاریخ ورزش قاره کهن ماندگار شود.

 مرحوم «محمود نامجو» در سال ۱۹۴۹ میلادی مقارن با سال ۱۳۲۷ شمسی در جریان مسابقات وزنه‌برداری قهرمانی جهان که در لاهه هلند برگزار شده بود با تیم ملی ایران در آن رقابت‌ها حضور یافت و با درخشش خیره‌کننده خود در میان بزرگان وزنه‌برداری، موفق شد مدال طلای آن رقابت‌ها را کسب کند.

 این مدال طلا ارزش خاصی برای ورزش ایران و حتی ورزش قاره بزرگ آسیا داشت؛ چون تا آن زمان هیچ ورزشکار آسیایی موفق نشده بود که مدال طلای جهانی را برای این قاره به ارمغان بیاورد و مرحوم نامجو موفق شد در رشته وزنه‌برداری اولین مدال طلای جهانی را برای قاره آسیا کسب کند تا نام این اسطوره ورزش ایران تا ابد در ورزش این قاره ثبت شود.

 البته «نامجو» علاوه بر اینکه اولین مدال طـلای جهانی وزنه‌برداری را برای ورزش ایران و آسیا به ارمغان آورد، در بازی‌های آسیایی دهلی‌نو ۱۹۵۱ نیز اولین وزنه‌بردار آسیایی شد که توانست رکورد جهانی را ترقی دهد و یکی دیگر از شگفتی‌های مرحوم نامجو، کسب قهرمانی جهان در سن ۴۱ سالگی بود.

 شماره چهاردهم ژوئن مجله نیرو و تندرستی، به مدیریت جرج کرکلی، مفسر و کارشناس معروف و داور بین‌المللی وزنه‌برداری، به چاپ رسید.

این مجله که نامجو را «nam» می‌خواند، راجع به خصوصیات او، نوشته است: «نَم معتقد است که یک وزنه‌بردار نمی‌تواند فقط با کارکردن، مقام قهرمانی را احراز نماید. او بنا به اظهار خودش، قبل از وزنه‌برداری، چهار سال در ورزش‌های با اسباب (ژیمناستیک) و دو سال در شمشیربازی کار کرده و مقام قهرمانی به دست آورده است. نم، اینک جوانی ۳۱ساله و مجرد است. به الکل و دخانیات هیچ علاقه‌ای ندارد. از خوردن سرکه،‌ تخم‌ مرغ و قهوه می‌پرهیزد و برعکس علاقه زیادی به خوردن گوشت گاو، گوجه‌فرنگی و شکر دارد. نرمش عضلات او بی‌نهایت قابل توجه است. حتی در حالت عادی، فوراً می‌توان فهمید که او دارای تناسب اندام و عضلاتی ورزیده است. گذشته از همه این‌ها، نامجو جوانی است سخی، فروتن،‌ خوش‌قلب و مهربان، او قهرمانی است نیرومند و مترقی».

«نامجو» در سال ۱۳۳۰ خورشیدی به ریاست فدراسیون ژیمناستیک ایران منصوب شد و در دوران ریاست وی تیم ملی ایران به مقام پنجم رقابت‌های بین‌المللی فلورانس ایتالیا را کسب کرد. در سال ۱۹۵۶ ترکیه از او برای سرمربیگری تیم ملی وزنه‌برداری این کشور دعوت کرد و بدین ترتیب او بعد از «جعفر سلماسی» دومین مربی بین‌المللی ایران شد.

پیشنهاد تغییر سرود ملی ایران به امام خمینی (ره)

 احتمالاً بسیاری فیلم مربوط به سخنان «محمود نامجو» درباره سرود ملی دورهٔ پهلوی دیده‌اند؛ فیلمی که مربوط به دیدار او با امام خمینی (ره) در اردیبهشت سال ۱۳۵۸ است. نامجو در این ویدئو می‌گوید: سرود ملی دورهٔ طاغوت تقلیدی بود از یک آهنگ انگلیسی و ما در مجامع جهانی خجالت می‌کشیدیم آن را به‌ عنوان سرود ملی بخوانیم. او به امام خمینی پیشنهاد می‌دهد سرود ملی با توجه به وقوع انقلاب تغییر کند.

  وقتی در سال ۱۳۶۶ نامجو درگیر مبارزه با سرطان بود، مسئولان ورزش استان امکانی فراهم می‌کنند تا او مهمان یکی از مسابقات استان گیلان شود. می‌گویند وقتی نامجو وارد سالن شد مردم از خوشحالی اشک می‌ریختند که بعد از سال‌های طولانی توانستند او را دوباره در رشت ببینند. گویا در این سفر او را به دیدار آیت‌الله احسان‌بخش می‌برند و نامجوی یکی از مدال‌هایش را تقدیم رزمندگان جبهه‌ها می‌کند.

«محمود نامجو» در ۳۰ دی‌ماه سال ۱۳۶۸ بر اثر بیماری دعوت حق را لبیک گفت و درگذشت این در حالی است که در گیلان ما آن‌طور که باید به معرفی و تکریم این قهرمان ارزشمند عرصه ورزش استان در دهه‌های اخیر پرداخته نشده است.

مرضیه محمودی

انتهای خبر/