به گزارش هشت دی نیوز به نقل از خیبرآنلاین، حضور حسین فریدون، برادر شیخ حسن روحانی، طی چندین نوبت از مذاکرات هسته ای تاکنون، برای افکار عمومی سوالاتی را به همراه داشته است.

دولت یازدهم طی نزدیک به ۲۰ ماهی که فعالیت خود را آغاز کرده، بیشترین تمرکز را بر مساله مذاکرات هسته ای معطوف نموده و به نوعی، مسایل دیگر را تا حد بسیار زیادی به نتیجه مذاکراتی ناتمام گره زده است.

براساس این گزارش، مدعیان تدبیر و امید با انتقال پرونده مذاکرات از شورایعالی امنیت ملی به وزارت خارجه، محمدجواد ظریف را به عنوان مسئول این مذاکرات از طرف ایران معرفی کردند و طی این مدت، علیرغم انتقادات بسیار گسترده ای که به عملکرد ظریف و همکارانش وارد هست، اما به جهت حمایت کلی امام خامنه ای از آنها، طیف گسترده منتقدان تلاش کردند تا فلش انتقادها را بیشتر به جانب حریف عهدشکن و غیرقابل اعتماد آمریکایی و غربی هدایت کنند.

همچنین، با اعلام عمومی تاکتیک “نرمش قهرمانانه” از سوی ولی امر مسلمین و با همراهی مجلس از دولت در مذاکرات هسته ای که به واسطه همسویی فکری بسیار نزدیک لاریجانی و روحانی چندان هم عجیب نیست، فضای فعالیت در این زمینه برای دولت هر روز باز و بازتر شد تا جایی که برای اولین بار در تاریخ انقلاب اسلامی، اجازه مذاکره در سطح وزارت خارجه با طرف آمریکایی نیز صادر گردید.

سختگیری های شورایعالی امنیت ملی نسبت به منتقدان توافق ضعیف ژنو که طیفی از اساتید دانشگاه، نمایندگان مجلس، رسانه های مستقل و دلسوز و نویسندگان را شامل می شد، این جماعت را هر از گاهی به محکمه کشاند تا فضای نقد “برنامه مشترک اقدام” تا حد امکان تنگ گردد.

صداوسیما نیز برخلاف عنوان “رسانه ملی”، طی ۲۰ ماه گذشته نسبت به مذاکرات هسته ای به صورت تقریبا یکجانبه در اختیار مذاکره کنندگان دولتی قرار گرفت تا جایی که رییس سابق آن، نسبت به درخواست رسمی و علنی تعدادی از نمایندگان مجلس جهت برقراری مناظرات هسته ای، با انتشار نامه ای عمومی، نقد توافق ضعیف ژنو در تلویزیون را به صلاح ندانست!

بدین ترتیب، فضای حکومتی و عمومی کشور در حمایت از تیم مذاکره کننده هسته ای بسیج شد و بیشترین نرمش ها و سکوت ها و بازکردن میدان عمل ها برای روش های مختلف مدنظر دیپلمات های کهنه کار به وقوع پیوست.

اینک اما با دوبار تمدید “برنامه مشترک اقدام”، همچنان روند مذاکرات در یک مسیر پرپیچ و خم و بدون داشتن چشم اندازی امیدوارانه به پیش می رود و البته در حواشی آن، اتفاقات جالبی نیز به وقوع پیوسته است.

یکی از مهمترین مسایل در این رابطه، حضور گاه و بیگاه حسین فریدون در قالب تیم مذاکره کننده است به نحوی که این حضور در برخی بزنگاه ها، شایبه هایی را نیز با خود به همراه داشته است.

با توجه به اینکه ظریف، وزیر خارجه مورد اعتماد روحانی است و طی این مدت، هرآنچه که در فکر و اندیشه و تجربه خود داشته را مورد آزمایش قرار داده و قطعا در تمامی این مراحل، ملزم به اجرای نظرات رییس دولت یازدهم نیز بوده است. با این همه، ضرورت حضور حسین فریدون به عنوان دستیار ویژه رییس جمهور در این مذاکرات چیست؟

عده ای معتقدند که او حامل پیام های خاص از طرف روحانی به طرف های مذاکره کننده و نیز، انتقال دهنده پاسخ آنان به رییس دولت یازدهم است؛ اگر این مساله صحت داشته باشد، پرسش این است که مگر ظریف فرستاده روحانی به حساب نمی آید؟ آیا او نمی تواند فرد مطمئنی برای انتقال پیام های دوطرف باشد؟

برخی می گویند که حضور برادر روحانی در مذاکرات، نشان دهنده جدیت ایران برای به نتیجه رساندن آن است؛ بازهم سوال می شود که آیا پست دولتی فریدون بالاتر از ظریف است؟ آیا در فضای مذاکرات بین المللی دستیار ویژه از وزیر امورخارجه اهمیت بیشتری و رسمیت دارد؟!

و البته بعضی نیز این احتمال را جدی می دانند که میان روحانی و ظریف در روند مذاکرات اختلافاتی بروز کرده است که با حضور فریدون در تیم مذاکره کننده، تلاش می شود تا دیدگاه روحانی بیشتر مورد توجه قرار بگیرد که در این رابطه، تا مشخص شدن جزییات بیشتری از چرایی حضور برادر روحانی، نمی توان اظهارنظر کرد. هرچند همینک شنیده هایی در اختیار هست که فعلا مصلحت بر سکوت گذارده می شود.
به هرحال، آنچه که مسلم است اینکه حتی اگر شخص شیخ حسن روحانی نیز سکان مذاکرات هسته ای را برعهده بگیرد (مانند ۱۱ سال قبل که خود مسئول ارشد تیم مذاکره کننده بود)، گره زدن مسایل اقتصادی، سیاسی و بین المللی به مذاکراتی از این دست، یک اشتباه راهبردی و استراتژیک برای دولت یازدهم محسوب خواهد شد و نتیجه مذاکرات، با شناختی که از آمریکا در اختیار مردم ایران هست، هرچه که باشد، کمترین کمکی به حل مشکلات کشور نخواهد کرد.

۲۰ ماه از عمر دولت یازدهم گذشته و طی این مدت، زمان، هزینه مادی و معنوی بسیاری صرف مذاکراتی شده که تاکنون و به اذعان کارشناسان مستقل و دلسوز، نه تنها کمترین آورده ای برای ایران به همراه نداشته، بلکه امتیازهای گسترده را نیز از جیب ایرانیان خارج کرده است. همچنین، براساس برخی نظرسنجی ها (اینجا) درصد کاهش محبوبیت روحانی دورقمی شده است که همین مساله نیز می تواند زنگ خطر را برای دولتمردان به صدا درآورد.

امید است مدعیان اعتدال، دچار افراط در مذاکرات نشوند و با توجه به پتانسیل داخلی و توانایی های گسترده این مرز و بوم، کلید حل مشکلات را در درون ایران جستجو کنند.