به گزارش ۸دی، بلاخره سرانجام گرفته بود با دردسر های شیرین و گاهی تلخش، کم دردسر ندارد برای گروهی که شش سال است در این شهر برای دخترانی که همیشه کمتر دیده می شوند ویژه برنامه ای ۳ روزه و مستمر با نام «اعتکاف علمی رمضانیه» برگزار می کنند.

امسال هم بچه های مؤسسه کم این در و آن در نزدند. کم «نه» نشنیدند. وقتی تمام کارها جور بود الا در اختیار گرفتن یک مسجد!

در روزهای منتهی به اعتکاف یک نفر هم در این شهر پیدا نمی شد که مسجدی در اختیار «کار فرهنگی برای دختران» قرار دهد، همان هایی که همیشه از وضعیت نامناسب حجاب و عفاف “دادها” سر داده اند نوبت به کار ساختاری و فرهنگی که می رسد لنگ می زنند و سر باز می زنند اما کار شدنی می شود اگر خدا بخواهد.

و اینک بلاخره آغاز شده بود با حضور پرشور دختران، دخترانی دانشجو و دانش آموز، که در این غوغای روزگار گرد هم آمده بودند تا ۳ روز خواهرانه در کنار هم باشند و از هم بگویند و از خدا بشنوند.

خانم هایی که با کودکانشان آمده بودند تا در این جمع دوستانه هم به خود بیاندیشند و به راهی که می روند؛ و هم مسیری برای آینده کودکانشان ترسیم کنند.

از مادر شهیدی می گویم که میهمان این جمع شده بود و مادرانه نظاره گر دختران محجوب شهر و از پدر شهیدی که دلتنگی هایش دل بچه های اعتکاف را برده بود.

از شهیده ای به نام «زینب کمایی» که نمایی از زندگی اش به همت واحد چند رسانه ای مؤسسه برای دختران معتکف بازخوانی شد، بگویم؟! یا گعده های گفت وگو و تبادل نظر در خصوص سبک زندگی فردی و اجتماعی؟!

از بچه های مؤسسه هم، کم نگویم همان هایی که هم دل و هم صدا، تلاش می کنند برای آنکه چراغ روشنی باشند در مسیر بندگی خدا؛

همان هایی که فقط و فقط به رضایت حضرت آقا از «انجام یک کار فرهنگی تمیز» دل خوش دارند اگر چه آنهایی که داعیه دار فعالیت های فرهنگی و مذهبی این شهر اند، نبینند؛ غمی نیست وقتی برکت این ۳ روز جمع می کند بساط غفلت و دوری را!