کشمیر سرزمینی است که از زمان جدایی هند و پاکستان (۱۹۴۷)همواره با توطئه برجای مانده از استعمار بریتانیا، مورد مناقشه و تنش بین دو کشور هند و پاکستان قرار داشته است.

جامو و کشمیر منطقه ای با اکثریت مسلمان است که ۶۷٪ جمعیت این ایالت پیرو اسلام هستند و در دره کشمیر این آمار به ۹۵٪ می‌رسد.

نخستین گام‌های ورود اسلام به کشمیر در سده پنجم هجری با ورود صوفیان به این دیار برداشته شد، اما رواج و انتشار اسلام تا قرن نهم به تأخیر افتاد. در این زمان با ورود سید بلال شاه که از صوفیان طریقه نعمت اللهی بود و مسلمان شدن رنچن حاکم بودایی کشمیر، اسلام در این منطقه رواج بیشتری یافت و در زمان پادشاهی شاه میریان استحکام یافت(۱)

به نظر برخی از پژوهشگران، شاه میر، شیعه اسماعیلی مذهب بود.[۲] بر اساس این نظریه و با توجه به اینکه بلبل شاه نیز از طریقه صوفیان نعمت اللهی است که به اندیشه‌های شیعی بسیار نزدیک بودند، می‌توان چنین گفت که اسلام از آغاز با فعالیت شیعیان ایرانی در کشمیر رواج یافت.[۳]

با گذشت بیش از شصت سال از استقلال هند و پاکستان مسئله کشمیر تا بحال حل نشده باقی مانده است و تعداد بیشماری از مسلمانان این منطقه قربانی جنون و زیاده خواهی آل هنود شده اند. کشتار مسلمانان جامو و کشمیر به امری عادی برای هندوها تبدیل شده است و آنها هرگز راضی به این امر نیستند تا بر اساس قطعنامه های منقعد شده در سازمان ملل، مسئله کشمیر را با پاکستان حل و فصل نمایند.

این اکثریت مسلمان و محب پیامبر(ص) و اهل بیت مطهرش(ع) که بعد از انقلاب اسلامی ایران گویی روحی تازه در کالبد هویت دینی و معنویشان دمیده شده بود و خود را آماده ی پذیرش اندیشه های ناب حضرت امام خمینی و پیوستن به جبهه ی انقلابی مسلمانان و مستضعفان کرده بودند، گویا آنگونه که باید از حمایت و توجه مسئولین دولتی جمهوری اسلامی برخوردار نشدند و در برابر اقدامات دولت هند که به آزار و شکنجه مسلمانان انقلابی کشمیر مبادرت می ورزید، بعضا شاهد سکوت برخی دولتهای بی تفاوت در جمهوری اسلامی نسبت به بی عدالتی های موجود در جوامع مسلمین و به عنوان مثال رویدادهای منطقه کشمیر و کشتار مسلمانان انقلابی آن بودند.

اگر دیروز بن لادن رهبر سابق القاعده زمانی که در سودان زندگی می کرد طبق آنچه در خاطره نویسی های اطرافیانش آمده (عطوان، عبدالباری، کتاب سازمان سری القاعده، ص ۵۶) عکس امام خمینی را در اتاقش نصب نموده و امام(ره) را الگوی خودش می دانسته است و اگر دیروز بخش زیادی از همین تکفیری ها و سلفی هایی که روی ما در سوریه و لبنان و عراق اسلحه کشیده اند روزی عاشق انقلاب اسلامی بودند، و  اگر خالد اسلامبولی، قهرمان ترور طاغوت مصر، در دادگاهش رسما اعلام کرد الگویش امام خمینی است و در سالهای اول انقلاب بین افکار عمومی ایران خیلی محبوب شد، همه ی اینها نه به خاطر سکوت منفعلانه دستگاه وزارت خارجه جمهوری اسلامی ایران و سیاست های به اصطلاح تنش زدای دولتهای دوران هاشمی رفسنجانی و خاتمی و روحانی بلکه به خاطر فریادهای انقلابی حضرت امام خمینی و امام خامنه ای در دفاع از مسلمین مظلوم و مستضعفان آزادی خواه جهان بوده و هست.

اتفاقا همان سکوت و عافیت طلبی دولتهای سازندگی و اصلاحات بود که باعث پراکندگی برخی جریانهای اسلامگرا حول آرمانهای انقلاب اسلامی شد.

به جز سلفی ها خیلی از دموکرات ترهای اهل سنت و همین اخوانی هایی که بعد از بیداری اسلامی در تونس و مصر و سایر مناطق اسلامی سرکار آمدند و کردند آنچه را با ما کردند هم از عاشقان و شیفتگان امام و ایران بوده اند. حوصله توضیح و تفصیل نیست ولی بعنوان نمونه همین راشد الغنوشی رهبر النهضه که بعد از بیداری اسلامی به محض سرکار آمدن در تونس ارتباطش را به قول خودش با دولت خونریز سوریه قطع کرد و از سیاست های ایران انتقاد کرد همان الغنوشی سی سال پیش است که در مدح حضرت امام خمینی کتاب می نوشت با عنوان “حرکت امام خمینی و تجدید حیات اسلام”…

در این سالها مشخصا بخاطر برخی اقدامات لیبرال ها در وزارت خارجه جمهوری اسلامی در ۳۷ سال گذشته لطمات و خسارات جدی به کشور وارد شده است. بعضا به خاطر نزدیک شدن به آمریکا بخشی از این جریانها را معامله کردیم بعضا در قبال کشتار و مظلومیت شان سکوت کردیم لذا نه تنها تقریبا با خیلی از جریانات انقلابی اهل تسنن خداحافظی کرده ایم بلکه برخی شیعیان انقلابی هم از ما بریدند نمونه اش صبحی طفیلی اولین دبیر کل حزب الله لبنان که الآن ضد ایران و ضد انقلاب است.

اینکه در مبانی اندیشه جریانات مجاهد و انقلابی عشق امام خمینی که امروز ضد ایران شده اند چه اتفاقاتی رخ داد که ما بعدها شدیم دشمن درجه یک شان مفصل است ولی مواضع منفعلانه دستگاه سیاست خارجی ما در شکل گیری این تغییرات نقش به سزا داشته است. اگر چه که نباید نقش نفوذ آمریکا و سازمانهای جاسوسی غرب و انحرافات عقیدیتی، فکری بسیاری از این جریانات اسلامگرا را نادیده گرفت.(۴)

اگر در نیجریه شیخ زاکزاکی را آنجور به خاک و خون کشیدند و در برابر سرنوشت نامعلومش ماهها سکوت کردیم اگر در قبال بحرین کلا دستگاه سیاست خارجی همه چیز را دایورت کرد، اگر در مورد بمباران هر روزه یمن سکوت کرد که شاید زمانی زمینه تجدید روابط با عربستان بهم نخورد، اگر بیشتر از ۳۰ و اندی کشته و قریب ۷۰۰ زخمی این روزهای بغض آلود کشمیر سکوت کردیم بدانید مستضعف ها و عشاق خمینی در دنیا به ما چک سفید امضا نداده اند و مثل قبلی ها از ما  خواهند برید. دل تان را به چند کلیپ کشمیری ها که زیر باران گلوله دارند الله اکبر خامنه ای رهبر می گویند خوش نکنید. قبلی ترها که کتاب در مدح مان نوشته بودند هم وقتی بخاطر آمریکاپرستی یا سکوت وبی تفاوتی مان از ما بریدند روی مان اسلحه کشیدند.

آیا امروز خون فرانسوی ها از خون مسلمانان کشمیر رنگین تر است؟ آیا مسلمانان ترکیه از کشمیری های مظلوم و محب اهل بیت پیامبر(ص) و عاشق انقلاب اسلامی، مسلمان ترند؟

جناب ظریف و همکارانشان از سکوت در برابر جنایات سعودی ها در یمن چه چیز با ارزشی بدست آوردند که این بار در موضوع کشمیر نیز سکوت اختیار نموده اند؟

آیا کشتار مسلمانان و حجاج ایرانی در حادثه ی منا و تجاوز به دو نوجوان ایرانی در فرودگاه جده و توطئه مشترک نفتی آل سعود و آمریکا در کاهش بی سابقه قیمت نفت، راه آورد سکوت و کوتاه آمدن در برابر جنایات آل سعود در قضیه یمن نبود؟

آیا اعدام آیت الله شیخ نمر، عالم انقلابی شیعه عربستان، نتیجه ی لبخندها و گردن کج کردن های جناب ظریف و همکارانشان در برابر غرب و آمریکا نیست؟

امروز خلافت وابسته و مستبد بحرین ضمن سرکوب اعتراضات مسالمت آمیز مردم بحرین، اقدام به سلب تابعیت از آیت الله شیخ عیسی قاسم می کند. نظامیان نیجریه ۲۰۰۰ نفر از عزاداران شیعه و ۶ نفر از فرزندان آیت الله شیخ زکزاکی را در حسینیه زاریا به خاک و خون میکشند و در گورهای دسته جمعی دفن و حسینیه هایشان را به وسیله بلدوزر با خاک یکسان میکنند. در جدیدترین حادثه طی هفته ی اخیر، نظامیان هندی ۳۰ نفر از مسلمانان و شیعیان منطقه کشمیر را که با فریادهای «یا علی» و «الله‌ اکبر، خامنه‌ای رهبر» به ظلم ها و محدودیت های حکومت هند معترض  بودند را به شهادت رساندند و ۱۳۴ نفر از معترضان را نیز با هدف قرار دادن چشم هایشان توسط گلوله های جنگی، کور نمودند و  تاسف بار و شرم آور آن است که دستگاه سیاست خارجه جمهوری اسلامی ایران که روزی تنها به محکوم نمودن این جنایات اکتفا می نمود، امروز جرات محکوم کردن را هم از دست داده است! و کوچکترین صدای اعتراضی از وزیر امور خارجه و  معاونینش شنیده نمیشود.

۱-بهارستان شاهی، ص۲۵۹-۲۶۰؛ هالیستر، ص۱۲۱

۲-هالیستر، تشیع در تاریخ، ص۱۶۱-۱۶۲

۳-دایره المعارف الاسلامیه الشیعیه، ج۱۹، ص

۴-وحید اشتری