به گزارش ۸دی، به نقل از صبح شفت، پس از گذشت ده دوره از انتخابات مجلس شورای اسلامی یکی از آرزوهای دیرین مردم شفت داشتن نماینده ای مستقل در مجلس شورای اسلامی است.

نماینده ای که از جنس خودشان باشد و با تمام وجود ظرفیت های این شهرستان شناخته و تعصب لازم را داشته باشد.

نماینده ای که با تعصب و غیرت جلوی مهاجرت مردم این شهرستان را بگیرد و طوری نشود که در حالی که همه شهر ها و شهرستان ها در حال رشد جمعیت هستند،  بعلت مهاجرت های بی رویه به دلیل نبود فرصت های شغلی کم شدن جمعیت شهرستان شفت را نشان دهد.

شهر و شهرستانی که در بسیاری از شاخص ها از حداقل امکانات بی بهره است و علی رغم پیشرفت شهرستان های همجوار چندین سال است که در حال درجا زدن و ایستایی است.

نبود نماینده ای که حرف دل مردم این سامان را بزند، روز به روز بر محرومیت آن افزوده است و گماردن مسولینی غیر بومی که حتی حاضر نیستند در شهرستان زندگی کنند خاک مرده بر این ولایت پاشانده تا همچنان شهردار غیر بومی شفت فقط ۱۲میلیون تومان پول نهار بدهد و کارگر بومی بدبخت شهرداری سه تا ۵ ماه حقوق نگیرد.

جولان یاس و نا امیدی باعث شده جوانان این دیار پا به فرار برای لقمه نانی در دور ترین مناطق به سر ببرند تا جزیره کارآموزی و تبعیدی های مسولین در آرامش بسر ببرد.

نبود نماینده بومی در خانه ملت و چشم داشتن به غریبه ها که انگار شاگرد اول مکتب روباه مکار استعمار بودند و همیشه دوست داشتند تا با جدال های بی معنای تالش و گیلک، شفتی ها بخاطر قوم و قبیله و گویش بر سر هم بزنند و اتحاد واژه نامونس برای این شهرستان باشد.

اما آنچه واضح است و نمی توان آن را کتمان کرد عدم صرف فعل «خواستن» از سوی مردم شفت است که با وجود اینکه می دانند علت عقب ماندگی کسانی هستند که هیچ تعلق خاطری به این شهرستان ندارند و برای پل چند متری که بود و نبودش گره ای باز نمی کند آبرو ها می ریزند اما برای شاهرگ حیاتی شفت قدم از قدم بر نمی دارند .

با کمی اغماض باید گفت : اول مسبب عدم پیشرفت شهر و شهرستان، خودمان هستیم چرا که دنبال کدخدایی می دویم که خود شریک دزد است و رفیق قافله.