به گزارش ۸دی، یک بار دیگر نیروی دریایی سپاه، اتفاقی تاریخی در مقابل ارتش آمریکا رقم زد که می تواند منشأ تحلیل ها و توجهات فراوانی تا سالهای سال باشد. به طور کلی و بر اساس بیانیه سپاه پاسداران در خصوص رویارویی سپاه پاسداران با ارتش آمریکا که در روزهای گذشته رخ داده، امریکایی‌ها یک نفتکش حامل نفت ایران را در آب‌های دریای عمان سرقت کرده و با انتقال محموله نفت به یک نفتکش دیگر، آن را به سوی مقصدی نامعلوم هدایت کردند اما رزمندگان نیروی دریایی سپاه با اجرای عملیات هلی‌برن روی عرشه نفتکش حامل نفت سرقت شده، آن را تصرف و به سوی آب های سرزمینی ایران  هدایت کردند.

اما این اقدام قاطع، به همین سادگی انجام نشده و نیروهای ارتش امریکا در ادامه با استفاده از چندین فروند بالگرد و ناو جنگی به تعقیب نفتکش پرداختند، اما با ورود مقتدرانه نیروی دریایی سپاه ناکام ماندند. آمریکایی ها با درک آمادگی و قاطعیت رزمندگان شجاع و غیرتمند نیروی دریایی سپاه برای رویارویی با هر نوع ماجراجویی و تهدید علیه منافع ملت ایران، از ادامه ماجرا منصرف و منطقه را ترک کردند،

چند ساعت بعد از انتشار این خبر سپاه پاسداران تصاویر کاملی از پروسه کامل حضور نیروهای ویژه دریایی بر روی نفتکش مورد نظر و البته رویارویی نزدیک به نیروی دریایی آمریکا را به نمایش گذاشت. در تصاویر مختلف پخش شده توسط سپاه که هم توسط نیروهای سطحی موجود در منطقه و هم به وسیله بالگرد و پهپاد گرفته شده یک تصویر کامل از پروسه عملیات به نمایش در آمده است.

در ابتدای امر مشخصا خبری از نیروهای آمریکایی نبوده و مشخص است آنها باور و تصور نمی‌کردند نیروهای مسلح کشورمان اقدامی در این خصوص انجام دهند اما بعد از انجام عملیات توسط سپاه، سر و کله دو ناوشکن مشهور و مجهز آمریکایی در نزدیکی شناور توقیف شده پیدا می‌شود اما علی رغم برخورد نزدیک دو طرف، آمریکا جرات درگیری با شناورهای تندرو سپاه را پیدا نمی کند.

در ادامه مطلب شناورهای حاضر در این عملیات را معرفی خواهیم کرد.

اثبات ارزش های شناور پشتیبانی جدید سپاه

در جریان رویارویی اخیر، شاهد حضور دو شناور بزرگ از نیروی دریایی سپاه بودیم. شناور شهید ناظری را شاید بتوانیم اولین تجربه و تلاش نیروی دریایی سپاه در حوزه ساخت یک وسیله شناور بزرگتر از قایق های تندرو به حساب آورد. ابعاد این شناور ۵۵ متر طول، ۱۴.۱ متر عرض و ارتفاع ۱۳ متر اعلام شده و بر اساس اعلام رسمی برد دریانوردی شناور مذکور ۱۰ هزار کیلومتر است.

با نگاهی به ناو شهید ناظری شاهد یک طراحی متفاوت در بدنه هستیم که در علم طراحی دریایی به این شکل سازه Small Waterplane Area Twin Hull یا در اختصار «SWATH» گفته می شود. این نوع طراحی باعث افزایش شدید پایداری شناور حتی در سرعت های بالا می شود.  در این نوع طراحی، بخش عمده ای از وزن کشتی به دو بخش موجود در زیر آب منتقل شده و بخش باقی مانده در بالای سطح آب، بسیار با ثبات باقی می ماند.

شناور شهید سیاوشی دیگر کشتی حاضر از طرف سپاه در این عملیات بود. پیش از این، این شناور نیروی دریایی سپاه به دلیل انجام آزمایش موفق برای میزبانی و شلیک سامانه پدافند سوم خرداد مورد توجه قرار گرفته بود ولی در این عملیات در نقش کنترل و فرماندهی به میدان آمده بود. ترکیب دو شناور سیاوشی و ناظری باعث شد تا نیروهای سپاه از نظر بحث هایی مثل رصد و شنود ارتباطات طرف مقابل و در عین حال ارتباط بهتر با سامانه فرماندهی خودی در ساحل شرایط بهتری را تجربه کنند.

داشتن قابلیت شنود و ارتباط بهتر در یک شرایط رزمی، یکی از کلیدهای موفقیت در یک نیروی رزمی جدید به حساب می آید. در کنار این دو شناور البته قایق های تندروی نیروی دریایی سپاه نیز در میدان حضور داشته و دو شناور شهید ناظری و شهید سیاوشی را همراهی می کردند. نقطه دقیق این رویارویی حداقل تا این زمان مشخص نیست ولی این که منطقه مورد نظر در تیرس موشک‌های ضد کشتی ساحل پرتاب ایران بوده باشد، کاملا امکانپذیر است. شناورهای تندروی استفاده شده در این عملیات مشخص توان دریانوردی بسیار طولانی را نداشته و بیشتر در بحث عملیات در فاصله مشخصی از خط ساحلی به کار می روند.

یانکی‌ها با دو ناوشکن به دنبال مزاحمت برای ماموریت سپاه

در ادامه بحث شناورهای آمریکایی حاضر در میدان می رسیم. دو ناوشکن مشهور و جدید کلاس “آرلی برک” نیروی دریایی آمریکا در این حادثه حضور داشتند که یکی از آنها USS The Sullivans با شماره DDG-۶۸ و دیگری نیز USS Michael Murphy با شماره DDG-۱۱۲ بودند. نکته جالب این که ریشه نام گذاری هر دو ناو نیز به ثبت دو حادثه تلخ در ذهن نیروی دریایی آمریکا باز می گردد.

شناور اولی با نام “سالیوان”، اشاره ای به نام ۵ برادر خانواده ای به نام فامیلی سالیوان است که تمام آنها در جریان جنگ جهانی دوم در جبهه شرق در یک رزم ناو سبک آمریکایی فعالیت می کردند. در جریان نبرد گواداکانال در نوامبر ۱۹۴۲ میلادی این شناور توسط زیردریایی ژاپنی هدف قرار گرفته و غرق شده است. تمام برادران مذکور در این حادثه کشته شدند.

ناو دیگر نیز به نام ستوان مایکل مورفی از نیروهای ویژه سیلز است که در جریان عملیات بال های سرخ در سال ۲۰۰۵ میلادی در افغانستان در نبرد با نیروهای طالبان کشته شد. این نبرد در نهایت منجر به کشته شدن ۱۹ آمریکایی و ساقط شدن یک بالگرد آنها شده و از جمله سنگین ترین شکست ها برای آمریکا در جریان جنگ افغانستان به شمار می آید.

ناو USS The Sullivans جزو مدل های اولیه یا در اصلاح خود آمریکایی ها Flight I از ناوشکن های کلاس آلری برک به حساب می آید. طول این ناو در حدود ۸۹۰۰ تن وزن در حالت بارگیری کامل داشته و طول آن نیز ۱۵۴ متر است. این ناو می تواند با سرعت نهایی ۵۶ کیلومتر بر ساعت حرکت کرده و دارای چیزی نزدیک به ۳۰۰ نفر خدمه است. رادار اصلی این ناوشکن از مدل SPY-۱ بوده از سامانه معروف کنترل تسلیحاتی و مدیریت رزمی ایجیس نیز بهره می برد.

این شناور از ترکیبی از ۸ تیر موشک هارپون و ۹۰ سلول پرتاب عمودی مارک ۴۱ برای شلیک عنوان موشک هایی مثل سری تاماهاوک و استاندارد ۲ بهره می برد. یک قبضه توپ ۱۲۷ میلی متری، یک قبضه سامانه فالانکس، پرتاب گر اژدرهای ۳۲۴ میلی متری، توپ ۲۵ میلی متری و تعداد مسلسل کالیبر ۱۲.۷ میلی متری از جمله تجهیزات این شناور به حساب می آید. این ناوشکن توان پذیرش حداقل یک فروند بالگرد سری “سی هاوک” را نیز دارد اما مشخص است که تسلیحات صرف، نمی تواند عامل پیروی یک نیروی مسلح باشد.

اما ناوشکن دیگر حاضر در این حادثه USS Michael Murphy است که از سری Flight IIA است. این ناو وزنی در حدود ۹۳۰۰ تن داشته و طول آن نیز در حدود ۱۶۰ متر است. در این ناوشکن به جای ۹۰ سلول، ۹۶ سلول پرتاب عمودی موشک سری مارک ۴۱ وجود دارد. توان حمل و آشیانه برای دو فروند بالگرد سی هاوک وجود دارد و در عین حال فاقد موشک های سری هارپون است. از جمله سلاح های قابل حمل در این ناوشکن همچنان می توان به موشک های کروز سری تاماهاوک و استاندارد ۲ اشاره کرد. به صورت کلی این ناوشکن با نمونه دیگر حاضر در میدان در بخش تسلیحات به غیر از موارد مورد اشاره دارای تفاوت آنچنان سنگین و قابل اشاره خاصی نیست.

دو مسئله جالب در خصوص حضور آمریکایی ها در این رویارویی وجود دارد. اول این که آمریکایی ها بعد از برخی تکذیب کردن و ها و اعلام بی نظر در خصوص صحبت های طرف ایرانی در نهایت به این حادثه اعتراف کرده و البته گفته اند که در منطقه صرفا برای رصد وضعیت حضور داشتند! البته یک رصد وضعیت کار را به اعزام دو ناوشکن سنگین و حرکت آنقدر نزدیک آنها به نفتکش مورد نظر و پرواز نزدیک بالگردها رسانده و قطعا اگر نبود حضور نیروی دریایی سپاه به احتمال فراوان در حال حاضر این نفتکش متخلف در اختیار این کشور بود.

مسئله بعدی این که در ادامه رویارویی آمریکایی ها به حضور دو ناوشکن نیز اکتفا نکرده و یکی از شناورهای کلاس Sentinel که در اصل متعلق به گارد ساحلی آمریکا بوده و برای ماموریت به فرماندهی ناوگان پنجم آمریکا مامور شده اند را نیز به میدان فرستادند. البته مشخصا وقتی از دست دو ناوشکن سنگین آمریکایی کار برنیاید از یک شناور ۳۵۰ تنی و ۴۶ متری نیز کار خاصی بر نخواهد آمد و در نهایت شناورهای رزمی آمریکاییف بدون هیچ واکنش خاصی یا جرات به تهدید عملی، صحنه را ترک کردند.