به گزارش هشت دی، زندگی در روزگار کرونایی مستلزم تغییر در سبک زندگی است. مثلا یکی از آن ها تغییر در نحوه آموزش دانش آموزان است.  این روزها دانش آموزان در خانه هستند و معلمان در کلاس درس و تنها راه ارتباطشان تلفن همراه است.

از مشکلات آموزش مجازی از جمله نداشتن تلفن همراه بعضی از دانش آموزان، سرعت اینترنت و… که بگذریم می رسیم به موضوعی به نام “دلتنگی”، معلمان دلتنگ دانش آموزانند در روزهایی که مدرسه خالی از غوغای حضور دانش آموزان است. دلتنگ شور و اشتیاقشان، دلتنگ شیطنت ها، دلتنگ نقاشی های رنگی و حتی دلتنگ واژه ی “خانم اجازه؟”

این روزها در کلاس درس، معلم هست و نیمکت های خالی!

اینجا دبستان شهید منتظری پسران (دوره اول) در شهرستان بندر انزلی است در هشتمین ماهِ سال؛ سالی که مدیر، ناظم و معلمان مدرسه آموزش مجازی در دوران شیوع کرونا را تجریه می کنند و از احساسشان به کلاس های درس خالی از دانش آموزان می گویند:

خانم فیض یاب (مدیر دبستان) ۲۸سال سابقه تدریس:  «مدرسه بدون دانش آموز مانند جسم بدون روح است. صدای بچه ها، صدای زندگی است».

حضور بعضی از دانش آموزان برای سؤال و رفع اشکال.

خانم طالع با ۱۵سال سابقه تدریس: «کلاس یعنی دانش آموز یعنی سر و صدا…

خانم رمضانی، ناظم و دبیر ورزش با ۳۰ سال سابقه تدریس: «دوست ندارم امسال بدون نبود بچه ها بازنشته بشوم. دوست دارم سال بعد هم باشم، بچه ها هم باشند و بازنشسته شوم».

آقای حیدری، کارمند نیروی دریایی، اؤلیای دانش آموز

خانم محمدی با سه سال سابقه تدریس: «سکوت کلاس به شیطنت بچه های نمی ارزد».

کتابخانه کلاس که دانش آموزان کتاب های خود را از خانه می آورند تا دانش آموزهای دیگر استفاده کنند.

خانم موسوی با ۲۹ سال سابقه تدریس: «دلتنگی و دلشورگی؛ دلتنگی برای بچه ها و دلشورگی برای اینکه در خانه درس ها را یاد می گیرند یا نه؟!»

جلسه اولیاء و مربیان

خانم بابایی با ۱۶سال سابقه تدریس: «کلاس مجازی لذت بخش است برای بیان احساسات در جملات و ویس های دانش آموزان اما هیچ کدام جای حضور دانش آموزان را نمی گیرد».

خانم باقری با ۱۴ سال سابقه تدریس: «کلاس بدون بچه ها را که می بینم، بغض گلویم را می فشارد».

خانم پور جعفری، مربی پرورشی، لیسانس زبان انگلیسی

دست نوشته های دانش آموزان کلاس سوم در اولین روز بازگشایی مدرسه

و در ادامه جملاتی که حاکی از دلتنگی های دانش آموزان برای معلم و کلاس درس است می خوانید:

«خانوم معلم من دلم واسه نیمکت واسه شما واسه صدای زنگ تفریح برای دوستام تنگ شده…»

«خانم مدرسه مجازی حس و حال خوبی به من نمیده دوست داشتم معلم رو روز ببینم و با دوستانم هر روز بازی کنم در مدرسه مجازی انگار چشماتو بستی و درسو فقط باگوشات گوش میدهی».

«خانوم من دوست دارم بیام پیش شما درس یاد بگیرم چون بهتر یاد می گیرم اینطوری دوست ندارم».

«خانم معلم من خیلی دوس داشتم کرونا تموم بشه چون تو مدرسه هم باخانوم معلم و هم دوستامون بودیم وزنگ تفریح با دوستامون خیلی خوش می گذشت ولی توکلاس مجازی همه چی فقط تو گوشیه اصلاخوب نیست آرزو میکنم دوباره یه روزی بشه که دوباره به مدرسه بریم».

خانم معلم دلم خیلی برای مدرسه، کلاس، معلم، حیاط و دوستانم تنگ شده. شما اینجا برای ما خیلی زحمت میکشین اما تو مدرسه شما رو می دیدیم و حضوری می شد خیلی بهتر بود، یادش به خیر که مدرسه می رفتیم».

ما هم خیلی دلمون برای مدرسه تنگ شده دوست داشتیم امسال حضوری شمارو ببینیم و با دوستامون بازی میکردیم دعا میکنیم که کرونا تموم بشه ما هم شمارو ببینیم هم دوستامونو و دوباره بیایم مدرسه».

«خانم من خیلی دلم برای مدرسه و دوستام تنگ شده و خیلی دوست داشتم که امسال با شما سر کلاس باشیم و درس رو یاد بگیریم».

انتهای پیام/