به تازگی شنیده شده مونا برزویی، ترانه سرا، کارگاه ترانه سرایی را در دانشگاه علامه برگزار کرده است. بد نیست که از معاونت فرهنگی و اجتماعی «دانشگاه علامه طباطبایی» پرسیده شود: آیا شما سوابق ادبی این خانم را مطالعه کرده اید؟ در این کشور قحطی ترانه سرا و شاعر و منتقد است که ایشون مشغول تدریس شدند؟ آن هم در دانشگاه معتبری چون علامه.

بدترین توهین به اهالی ادب و دانشگاهی این مملکت این است که فردی که حتی وزن و عروض و قافیه را نمیشناسد و صرفا بخاطر عکس دو نفری با شادمهر و گفتن چند ترانه برای او و از این حرفا… به شهرتی رسیده است، بشود مدرس ترانه در دانشگاهی در سطح علامه طباطبایی. باید به حال این ادبیات تاسف ویژه خورد.

بیت زیر را شاید شما هم شنیده باشید ( ترانه سرا: مونا برزویی)

“کی با یه جمله مثل من

میتونه آرومت کنه

این لحظه های آخر از

رفتن پشیمونت کنه”

سرکار خانم استاد ترانه ایران که در دانشگاه علامه مشغول تدریس ترانه سرایی در کارگاه هستند، (آروم) و (پشیمون) را در ترانه بالا، با هم قافیه کرده است.

کمترین و اولین انتظار از یک شاعر و ترانه سرا، رعایت وزن و عروض و قافیه است. تصویر سازی، خلق، کشف، و ساخت اتفاق و ضربه های نو پیشکش…

باید (در) ادبیات کشور را با این حساب گل گرفت.

چقدر خوب است آدم دست خواننده ای را بگیرد و چند تا عکس بیاندازد و چهارتا ترانه به او بدهد و بشود ((آنا آخ ماتوا))