به گزارش ۸دی، در بررسی قیام عاشورا اگر نگاهی کوتاه به مقدمه تاریخ اسلام داشته باشیم می توانیم حقایق پایداری نهضت عاشورا بعد از ۱۴۷۶ سال را متوجه بشویم.

بعد از شکل گیری اسلام و مبعوث شدن پیامبر نبردی جدی میان دو لشکر اسلام و در سویی دیگر لشکر کفر با فرماندهی ابوسوفیان شکل گرفت. با پیروزی اسلام ، ابوسوفیان به ناچار و به دلیل مناسبات سیاسی اسلام آورد و رفته رفته بعد از رحلت پیامبر نبرد اسلام و کفر تبدیل شد به نبرد دو نوع اسلام؛ که از یک طرف معاویه پسر ابوسوفیان و از طرفی دیگر حضرت علی(ع) وصی پیامبر قرار داشتند.

با گذشت زمان و بعد از شهادت امام علی(ع) و امام حسن(ع) و همینطور مرگ معاویه؛ نبردی که از اسلام (پیامبر) – کفر(ابوسوفیان) تبدیل به نبرد اسلام(امام علی) – اسلام(معاویه) شده بود اکنون با یک انحراف زیرکانه جای اسلام و کفر را تغییر داده و با وجود اینکه باز هم این نبرد بین اسلام و کفر شده است اما از زبان تحریف کنندگان امام حسین را خروج کننده از دین اعلام کردند و یزید را امیر المومنین خواندند.

در اینجا وقتی کفار در صدر اسلام به این باور می رسند که در مقابل اصل اسلام محمدی نمی توانند عرض اندام کند مسلما توطئه کشیدن خط انحرافی از درون دین اسلام و تغییر ماهیتی آن دست زدند.

این اصل وجود دارد که برای تخریب یک جریان اگر نیروهای فشاری از بیرون و در مقابل جریانی قرار بگیرد نتیجه عکس می دهد و هدف مورد تخریب مستحکم تر می شود پس بهترین راه ممکن تحریف است که از دل هدف مورد تخریب بیرون می آید. دقیقا هدفی که کفار در صدر اسلام دنبال کردند و در زمان حکومت یزید به هدف خود رسیدند که در این زمان خطیر بود که امام حسین(ع)، امام معصوم به عنوان یک تئوریسین و در حرکتی انقلابی به عنوان رهبر مسلمانان جهان ، این خط انحراف را در بهترین زمان ممکن قطع می کند.

اما این حرکت در سوزناک ترین و متاثرکننده ترین حالت ممکن در تاریخ بشریت با فداکاری توام با ایستادگی در برابر ظلم به معنای واقعی رقم می خورد. حرکت و قیام عظیمی که در هزار و اندی سال قبل نقطه ای متمایز را در تاریخ بشریت شکل می دهد که هنوز تحت عنوان یک مکتب مهم و الگو پذیری در قطع خطوط انحرافی دین و ایستادگی برابر ظلم قلم داد می گردد.

تحریف و انحرافات دینی هم که در جهان امروز بسیار چشمگیر است و از گروهک های تروریسی در لباس اسلام به مانند داعش گرفته تا حتی نوع عزاداری هایی که امروزه باعث سوء استفاده ها و تحریف هایی از سوی دشمنان میشود.

این روزها که بازار عزاداری ها بسیار گرم و پر رونق است و به سبب مکتب عاشورا ما شاهد جذب همه اقشار مردم حتی با ادیان گوناگون در این مراسمات هستیم که در این بین حرکاتی را از جانب عده ای مشاهده می کنیم که به طور کامل تبدیل به یک وسیله قوی برای تخریب اسلام و مکتب حسینی از جانب دشمنان شده است.

هیچ شکی نیست که افراد حضور یافته در این مراسمات از روی عشق و ارادت خالصانه به اهل البیت است اما به دلیل شور زیاد و از روی سحو حرکاتی غیر قابل قبول رخ می دهد.

گاها شاهد قمه زنی ها هستیم و یا به سبب صدای بهتر در سینه زنی و ایجاد آخرین ارادات سینه زنان عریان شده اند و گاها نوع سینه زنی ها هم اگر به پاهای عزاداران توجه شود شبیه به رقص بوده و فرم فضا را دگرگون می کند و حتی نوع آهنگ های مداحان در اشعارشان که از گاها موسیقی های غربی گرفته شده است.

در این خصوص نیز مقام معظم رهبری در پیامی فرمودند:

پرهیز از انحراف، پرهیز از خرافه‌گرایی، پرهیز از مشکل‌تراشی در عقاید جوانها؛ گاهی ما یک کلمه‌ای میگوییم که یک گرهی در ذهن جوانِ مخاطب ما به‌وجود می‌آید؛ این گره را چه کسی میخواهد باز کند؟ این گرهی را که ما با بیان ناقص خودمان یا بیان غلط خودمان یا بی‌توجّهی و بی‌مسئولیّتی خودمان در ذهن این جوان به‌وجود می‌آوریم و عقیده‌ی او را دچار مشکل میکنیم، این گره چگونه باز خواهد شد؟ اینها مسئولیّت است. اینکه ما مجلس عزاداری و مدح سیّدالشهدا را ــ که عظمت او به‌خاطر شهادت است، عظمت او به‌خاطر فداکاری در راه خدا است، عظمت او به‌خاطر گذشت است؛ گذشت از همه چیز، از همه‌ی خواسته‌ها، از همه‌ی مطلوبها ــ تبدیل کنیم به یک نقطه‌ی سبک، به یک جایی که یک تعدادی جوان لخت بشوند، بپرند هوا، بپرند پایین و ندانند چه میگویند، درست است؟ این شکر این نعمت است که خدا به شما داده؟ این صدای خوش نعمت است؛ این توانایی اداره‌ی مجلس نعمت است؛ اینها چیزهایی است که خدا به همه نداده است، به شما داده؛ باید این نعمتها را شکر بگزارید. بنابراین من جامعه‌ی مدّاح را از ته دل دوست میدارم؛ برایتان دعا میکنم؛ خداوند ان‌شاءالله به شماها توفیق بدهد، به شماها کمک کند؛ امّا این را هم عرض میکنم که انتظارات از جامعه‌ی مدّاح، امروز در جامعه‌ی ایرانی و در کلّ نگاه منطقه‌ای، انتظار بالایی است.

بیانات مقام معظم رهبری در دیدار با مداحان اهل‌بیت علیهم‌السلام۱۳۹۴/۰۱/۲۰

عزاداری برای اباعبدالله الحسین(ع) در اولین گام ماتمی است که به سبب نوع فداکاری، نوع شهادت و آن مظلومیت است که رخ داده است که در یک سیر درست باید این ماتم تبدیل به یک الگو، اشک ریختن به حال ضعف اکنون خود در تبعییت از مکتب برای رسیدن به نقطه قوت و استفاده از سبک زندگی اهل البیت باشد و صرفا رسیدن به زمان سینه زنی ها فهم عزای حسینی ما را تکمیل نمی کند.