سرویس فرهنگی ۸دی/

“من کار ظهر عطش محسن چاوشی را شش بارگوش دادم و هر شش بار هم گریستم،با ایشان ملاقاتی داشتم …”
شاید جمله بالا را بارها و بارها از محمود کریمی در فضای رسانه ای کشور شنیده باشید. می خواهیم با تاملی بهتر، گرایش ۹۹ درصدی مداحی به موسیقی پاپ را بررسی کنیم.
در یک اثر هنری که در قالب موسیقی روانه بازار میشود باید توجه داشت که آنچه فرم خوانش لیریک (شعر) را توسط وکال(صدای خواننده) میسازد، ملودی نام دارد، آنچه غیر از وکال، فرم ساز بندی یا ساخت ریتمیک و غیر ریتمیک موسیقی را در بر میگیرد تنظیم نام دارد، و کسی که فرم اصلی یک اثر موسیقی،اعم از ملودی، تنظیم، مستر و غیره را بر عهده میگیرد، آهنگساز نام دارد.

البته ذکر این نکته بسیار مهم است که تعریف بالا حداقل در ایران بسیار کابردی است.
با توجه به تعاریف بالا میشود گفت که فرمی که مداحان کشورمان برای خوانش شعر یا نوحه انتخاب میکنند، ملودی نام دارد و در یک اثر مداحی چیزی به نام سازبندی یا تنظیم نداریم چون اساسا سازی در کار نیست، تنها صدا و شعر و فرم خوانش شعر مطرح میباشند. بنابراین باید ببینیم وضعیت ملودی در بازار مداحی کشورمان به چه صورت است.
اگر حتی مخاطب بسیار ضعیف مداحی هم بوده باشید، به راحتی میتوانید تشخیص دهید که در صد بسیار بالایی از ملودی های گذاشته شده روی شعر ها برگرفته یا اقتباس تمام و کمال از ملودی موسیقی پاپ (بعضا رپ) کشورمان است. نکته جالب، اقتباس ملودی از آثار اروتیسم یا اصطلاحا ضد ارزشی لس آنجلس نشین ها روی شعر آئینی می باشد! کمتر دیده شده یا اساسا دیده نشده که یک اثر موسیقیایی تحت تاثیر ملودی یک اثر مداحی باشد.
باید برای عدم یک یا چند ملودی ساز قوی در عرصه مداحی در کشورمان فکری کرد. اگر قرار است تمام قد هنر ارزشی ما در برابر هنر ضد ارزشی غرب (استکبار) بایستد باید بتواند ساختار خود را ارتقا دهد تنها با شعار دادن و ارائه برنامه و اختصاص ردیف بودجه نمیتوان سینه را در برابر آماج تیرهای ضدارزشی سپر کرد.

متاسفانه در کنار بی توجهی دستگاه های فرهنگی-اجرایی کشور، عزیزان مداح (حداقل جمعیت مداحان) هم اقدام اساسی جهت شبکه ملودی سازی انجام نداده اند.

مهم ترین نکته برای رفع این مشکل بدون شک مطالعه آثار قدرتمند هنری می باشد که به نظر میرسد تنها چیزی که به آن توجه نمیشود همین است و تمام تمرکز مداحی ما روی میکروفن، باند پخش صدا و طراحی سن و … میباشد.